منوچهر اسماعیلی، صداپیشه پرآوازه ایرانی، در ۸۳ سالگی و به دلیل ایست قلبی در گذشت.
منوچهر اسماعیلی را مرد هزار آوای دوبله و از آخرین بازماندگان نسل طلایی دوبله در ایران می‌دانستند. او در ۸ فروردین ۱۳۱۸ در کرمانشاه متولد شد و در سال ۱۳۳۸ دوبله را آغاز کرد. سه سال بعد در فیلمی به مدیریت دوبلاژ علی کسمایی، نخستین بارقه نبوغش آشکار شد.
علی کسمایی، بنیان‌گذار هنر دوبله در ایران، منوچهر اسماعیلی را چنین وصف می‌کند: «حنجره آقای اسماعیلی در اختیار شعورش بود و هست. آن صدایی را که لازم بود برای یک پرسنال، خلق می‌کرد.»
آقای اسماعیلی ۶۶ سال در دوبله ایران فعالیت داشت. گستره نقش‌هایی که اون صداپیشگی‌شان را برعهده داشت، از کمدی تا تراژدی را در بر می‌گرفت: از گروچو مارکس تا هملت و بن‌هور، تا صداپیشگی بیک ایمانوردی و عزت‌الله انتظامی و محمدعلی کشاورز. معروف بود که حنجره‌اش مثل یک ارکسترِ بزرگ، پر از سازهای مختلف است و گاهی در یک صحنه، به جای سه بازیگر بدون کوچک‌ترین شباهتی، صحبت می‌کند.
او هفت دهه فعالیت پربار در دوبله داشت و به جای شمار بسیار زیادی از بازیگران صحبت کرد.
منوچهر اسماعیلی آخرین روز مرداد سال ۱۴۰۱، در هشتاد و سه سالگی به دلیل ایست قلبی، در خانه‌اش چشم از جهان فرو بست. اما صدای اسماعیلی بخشی از خاطره جمعی فارسی زبانانِ عاشق سینما شد. او همان طور که خودش می‌گفت از مرز صداپیشه‌گی فراتر رفت و تکه‌ای از جانِ مردم شد.
وی گفته بود: «هنرمندان جلوی دوربین سخت استوارند، در حرف زدن صلابت دارند. من هنرمند نیستم. من تکه‌ای از جان شما هستم.»
