راه آهن سراسری ایران، که در مسیر طولانی خود از شمال ایران به جنوب کشور، از رشته کوه‌ها، رودخانه‌ها، جنگل‌ها، و دشت و بیابان‌های ایران می‌گذرد، چهار منطقه آب و هوایی را پشت سر می‌گذارد، و دریای خزر را به خلیج فارس متصل می‌کند، روز یکشنبه ۳ مرداد در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.
ساخت راه آهن سراسری ایران در سال ۱۹۲۷ میلادی و در دوران پادشاهی رضا پهلوی آغاز شد و با همکاری موفقیت آمیز دولت ایران و ۴۳ پیمانکار از چندین کشور، در سال ۱۹۳۸ میلادی تکمیل شد.
این راه آهن به علت اندازه و مهارت در مهندسی که برای گذشتن از مسیرهای پر فراز و نشیب با چالش‌های زیادی روبرو بود، از ویژگی خاصی برخوردار است. گذشتن این راه آهن از برخی از مناطق ناهموار مستلزم احداث ۱۷۴ پل بزرگ، ۱۸۶ پل کوچک، و ۲۲۴ تونل که شامل ۱۱ تونل مارپیچ است، بود.
به نوشته یونسکو، برخلاف بسیاری از پروژه‌های اولیه راه آهن، ساخت راه آهن سراسری ایران از طریق مالیات ملی تامین شد تا از سرمایه‌گذاری و کنترل کشور‌های خارجی جلوگیری شود. شبکه راه‌آهن در ایران در سال‌های بعد نیز توسعه یافت.
