برخلاف تصورات پیشین که از هوش پستانداران به عنوان مهمترین دلیل بقای آنها بعد از انقراض دایناسورها یاد می‌کرد، یافته‌های جدید می‌گوید پستاندارانی که از برخورد شهاب‌سنگ جان سالم به در بردند نسبتاً کم هوش بودند.
پس از برخورد شهاب‌سنگی به قطر ۱۰ کیلومتر به زمین در ۶۶ میلیون سال پیش، که منجر به انقراض دایناسورها شد، شماری از پستانداران از این فاجعه جان سالم به در بردند و فرمانروایان کره خاکی شدند.
محققان اعلام کرده‌اند که بررسی فسیل‌های پستانداران دوران پالئوسن نشان می‌دهد در حالی که بدن این پستانداران بسیار بزرگتر شد، اندازه مغز آنها نسبت به توده بدن در واقع کاهش یافته است.
پیشتر تصور بر این بود که هوش پستانداران باعث شده بود که در طول زمان، بتوانند فرمانروایان زمین شوند.
اورنلا برتراند، از دانشگاه ادینبورگ و نویسنده اصلی این پژوهش که در مجله «ساینس» منتشر شده است، می‌گوید: «فرآیند ظهور مغزهای بزرگ در پستانداران پس از انقراض، بسیار کندتر از آنچه قبلاً تصور می کردیم صورت گرفت. بر خلاف انتظار، پستاندارانی که از برخورد شهاب‌سنگ جان سالم به در بردند نسبتاً کم هوش بودند.»
استیو بروسات، از دیگر نویسندگان این پژوهش می‌گوید این پستانداران، قدرت مغزی پستانداران امروزی را نداشتند و قدرت هوشی آنها میلیون‌ها سال بعد به دست آمد.
اندازه بدن پستانداران تقریباً بلافاصله پس از انقراض دایناسورها، شروع به رشد کرد. پیش از آن، آنها معمولاً به اندازه یک حشره‌خوار بودند و در دوران پالئوسن، برخی از آنها به اندازه خرس رسیدند.
اما داشتن مغز بزرگ هزینه دارد و انرژی اختصاص‌یافته به مغز ، ۲۰ درصد از کل انرژی اختصاص‌یافته به بدن را تشکیل می‌دهد. بنابراین، تکامل مغزهای بزرگ زمانی اتفاق می‌افتد که مزایای داشتن آن به هزینه نگهداری از آن بچربد.
پستانداران در حال حاضر دارای بزرگترین مغز نسبت به اندازه بدنشان هستند.
