«بو منگ» يکی از دو نفری است که سالها در زندان توئول سلنگ خمر سرخ حبس بود و با وجود شکنجه های شديدی که متحمل شده بود جان سالم بدر برد. او در موزه ای که زمانی بازداشتگاهش بود کتاب خاطراتش را می فروشد.
بو منگ می گويد برگشتن به اين مکان برايش بسيار دردناک است اما برای فروش کتابش مجبور است که اين ناراحتی را تحمل کند.
«چوم می» زندانی ديگری است که از کارخانه مرگ خمر سرخ جان سالم بدر برده است. او نيز در اين موزه به فروش کتاب هايی در مورد خمر سرخ و خاطرات خودش اشتغال دارد.
«چوم می» و «بو منگ» از دادگاه رسيدگی به جنايات رهبران خمر سرخ که به اتهام نسل کشی و جنايت عليه بشريت تحت محاکمه هستند، انتقاد می کنند.
«چوم می» می گويد: از زمانی که دادگاه تشکيل شده هيچ پولی به قربانيان خمر سرخ داده نشده است. فقط دو نفر از زندانيان باقی مانده اند. اما تا حالا اين دادگاه هيچ فايده ای برای ما نداشته است .
«بو منگ» می گويد: چرا من الان در دادگاه نيستم؟ چرا دادگاه به دوبازمانده ای که در اينجا برای سير کردن شکمشان کتاب می فروشند، رحم نمی کند؟ من خيلی از اين دادگاه نااميد شده ام.
گردشگرانی که به موزه توئول سلنگ می آيند سعی می کنند با خريد کتاب خاطرات اين زندانيان خمر سرخ به آنان کمک کنند.
خمرهای سرخ که يک گروه مائوييستی بودند در اواخر دهه ۱۹۷۰ جنايت بسياری را در کامبوج مرتکب شدند و حدود دو ميليون کامبوجی در اثر قحطی و شکنجه جان خود را از دست دادند.