خانواده های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ روز جمعه ۲۴ اسفند، آخرین جمعه سال، مراسم بزرگداشت آنان را پشت درهای بسته خاوران برگزار کردند.
به گزارش کانال تلگرام «منشور آزادی، رفاه، برابری»، این مراسم در شرایطی برگزار شد که از یک سال پیش تاکنون، ماموران امنیتی جمهوری اسلامی «درهای گلزار خاوران را به روی خانواده ها بسته‌اند و به آنها اجازه نمی‌دهند با حضور بر مزار عزیزان خود یاد آنها را گرامی بدارند.»
بر اساس این گزارش، خانواده های خاوران در شهریور ماه سال جاری با نوشتن نامه به مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم جمهوری اسلامی، به روند سرکوب و آزار و اذیت خانواده ها طی بیش از ۴۰ سال گذشته اعتراض کردند و «حق سوگواری» را ابتدایی ترین حق خود دانستند، اما هیچ پاسخی جز ادامه بسته بودن درهای خاوران دریافت نکردند.
خانواده های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ همچنین به دفن درگذشتگان بهائی در قطعه گورستان دسته جمعی زندانیان سیاسی اعدام شده در تابستان ۱۳۶۷ اعتراض کرده‌اند، اقدامی که همراهی بهائیان را نیز به دنبال داشته است.
خانواده های خاوران اعلام کرده‌اند که این اقدام را سیاستی در جهت پاک کردن و امحای آثار جنایت سازمان یافته کشتار و قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ می‌دانند.
پیش از این نیز بارها گزارش هایی در مورد جلوگیری از ورود خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام‌شده دهه ۶۰ به گورستان خاوران تهران برای برگزاری مراسم گرامیداشت یاد اعدام‌شدگان منتشر شده بود.
در مورد گورستان خاوران، حکومت ایران از مدتها قبل همزمان با ممانعت از حضور خانواده‌های زندانیان سیاسی عقیدتی اعدام شده در این گورستان، اقدام به دفن اجباری پیکر شهروندان بهائی در قطعه مربوط به زندانیان سیاسی اعدام‌شده در تابستان ۶۷ کرده است.
خانواده‌های خاوران هدف جمهوری اسلامی از این اقدام را محو «سند جنایت کشتار زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ و بویژه تابستان ۶۷» ارزیابی و تاکنون بارها به این روند اعتراض کرده‌اند.
گورستان خاوران، در جنوب شرقی تهران و در حاشیه جادهٔ خاوران، که در کنار چند آرامستان متعلق به اقلیت‌های دینی قرار دارد، محل دفن هزاران تن از زندانیان سیاسی و عقیدتی اعدام‌شده در تابستان ۱۳۶۷ است که مخفیانه و بدون نام و نشان، در گورهای دسته‌جمعی مدفون شده‌اند.
این زندانیان سیاسی که از اعضا و هواداران سازمان‌ها و احزاب چپ‌گرا و نیز سازمان مجاهدین خلق ایران بودند با دستور هیات موسوم به «هیات مرگ» اعدام شدند.
به گزارش کمپین حقوق بشر در ایران، «کشتار دسته‌جمعی زندانیان سیاسی در ماه‌های مرداد و شهریور ۱۳۶۷، تاریک‌ترین بخش از سیاهه جنایت‌های ابراهیم رئیسی به‌شمار می‌رود که هنوز پس از گذشته نزدیک به ۳۶ سال اطلاعات زیادی از آن در دست نیست.»
