یادداشتی در فارین پالیسی از داگلاس فایت، معاون پیشین وزارت دفاع آمریکا
به رسمیت شناختن اورشلیم به عنوان پایتخت اسرائیل به خشونت های شدید پیش بینی شده منجر نشد. اما آیا این تحول به چشم انداز صلح آسیب زد؟
منتقدان رییس جمهوری آمریکا می گویند این اقدام به موقعیت آمریکا به عنوان «میانجی صادق» لطمه خواهد زد.
پرزیدنت ترامپ می گوید قصد او عمل به وعده ای انتخاباتی و اذعان به واقعیتی غیرقابل بحث بوده است که صلح را محتمل تر می کند.
پرزیدنت ترامپ استدلال بهتری نسبت به منتقدان دارد، هر چند هنوز رویکرد مجاب کننده ای ارائه نداده است.
به رسمیت شناختن اورشلیم به عنوان پایتخت اسرائیل تاثیری عمده بر صلح نخواهد داشت. سال ها است که دیپلماسی جدی در کار نبوده است. مناقشه دو طرف هم بسیار فراتر از مساله اورشلیم است.
علت اصلی مناقشه این است که از نظر اعراب سراسر مناطق فلسطینی مانند دیگر بخش های خاورمیانه منحصرا متعلق به آن ها است و تسلط یهودیان بر زمین های اعراب بی عدالتی است.
مدارس مناطق فلسطینی این هدف غایی را آموزش می دهند. به عبارت دیگر توافق های تاکتیکی صلح مفید است، اما صلح دائم با اسرائیل مجاز نیست. این نکته ی فلسفی اساسی در اصول مذهبی و ناسیونالیستی جامعه فلسطینی است.
این تفکر برآمده از این باور است که تشکیل اسرائیل یک اشغال خارجی در منطقه است.
نگاه آن ها به یهودیان حاکم بر اسرائیل مشابه نگرش شان به الجزایر تحت اشغال فرانسه است که در برابر مقاومت خشونت بار منطقه را ترک می کند تا به دست صاحبان اصلی اش، اعراب، بازگردد.
نظرسنجی ها نشان می دهد اسرائیلی ها دهه ها خواهان صلح با فلسطینیان بر مبنای تقسیم سرزمین هایی بوده اند که تحت کنترل اسرائیل است. اگر رهبران فلسطینی خواهان یک توافق دائم زمین در برابر صلح هستند، دسترسی به صلح ممکن است. کافی است فلسطینیان از این باور دست بکشند که اسرائیل پدیده ای موقت است که روزی محو خواهد شد.
تصور عمومی طی دهه ها این است که مشکل اصلی سرزمین های تصرف شده پس از جنگ ۱۹۶۷ و شهرک های یهودی نشین در این زمین ها است. اگر چنین است چرا مصر، سوریه و اردن دست به جنگ ۱۹۶۷ زدند؟ مساله به قبل از آن جنگ و حتی قبل از تشکیل کشور اسرائیل در سال ۱۹۴۸ برمی گردد.
این درک معمول از مناقشه، دهه ها شکست دیپلماتیک را در پی داشته است. زمان اتخاذ رویکردی تازه و بهتر است.
نظرسنجی ها نشان می دهد اسرائیلی ها دهه ها خواهان صلح با فلسطینیان بر مبنای تقسیم سرزمین هایی بوده اند که تحت کنترل اسرائیل است. اگر رهبران فلسطینی خواهان یک توافق دائم زمین در برابر صلح هستند، دسترسی به صلح ممکن است. کافی است فلسطینیان از این باور دست بکشند که اسرائیل پدیده ای موقت است که روزی محو خواهد شد. آن ها باید ایده های انتزاعی درباره عدالت را در برابر بهترین گزینه موجود کنار بگذارند.
در تاریخ صهیونیسم سیاسی از زمان تشکیل در ۱۸۹۷ رهبران این جنبش هرگز انتظار دستیابی به ۱۰۰ درصد را نداشتند و آن هایی که در قدرت بوده اند هرگز مصالحه را تقبیح نکرده اند.
از این منظر، به رسمیت شناختن اورشلیم به عنوان پایتخت اسرائیل پیام های صریحی در جهت صلح در بر دارد: اسرائیل ماندنی است. یهودیان به لحاظ تاریخی ارتباطی عمیق با این سرزمین دارند و خارجی یا اشغالگران نیستند. روابط آمریکا و اسرائیل چنان محکم است که دشمنان نمی توانند به آن ضربه بزنند؛ و ایالات متحده نقشی مهم در دیپلماسی عرب اسرائیلی ایفا می کند. اسرائیل واقعیت های تازه ای را رقم خواهد زد و جهان در مجموع با آن واقعیت ها خود را تطبیق می دهد. فلسطینیان با ماندن در وضعیت یک طرف بی تمایل به صلح موضع شان را بهبود نخواهند بخشید.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
