آیا شماری از اعضای دولت باراک اوباما پا جای پای دولت جرج بوش گذاشته اند؟ تونی کارون، در مطلبی که در نشریه تایم منتشر کرده به مطلب اخیر نشریه فارن پالیسی اشاره می کند و می گوید احتمالا برخی از دنباله روهای سیاست های بوش در دولت اوباما، به دیوید روتکوف نویسنده آن مطلب درباره مذاکرات میان آمریکا و اسرائیل، مشاوره داده اند. به گفته منابع روتکوف، واشنگتن در حال حاضر طرح هایی را برای حمله مشترک اما محدود آمریکا و اسرائیل به تاسیسات اتمی ایران بررسی می کند.
حملاتی که به نوشته مانند «عمل جراحی» ظرف چند ساعت به پایان برسد. به گفته «یکی از منابع طرفدار این روش»، چنین حمله ای چندین نتیجه دارد: «عراق، سوریه، و لبنان را نجات می دهد، مذاکرات صلح خاورمیانه را به حرکت می اندازد، موجب امنیت حوزه خلیج فارس می شود، پیامی قاطع به روسیه و چین می فرستد و برای یک دهه دیگر تسلط آمریکا بر منطقه را تضمین می کند.»
تایم می نویسد هم ادبیات و هم طرز فکری که پشت آن مطلب است شبیه فانتزی های حامیان جنگ عراق در زمان جرج بوش است. به نظر می رسد که دست کم برای برخی، شکست حمله عراق برای ایجاد تحول در خاورمیانه و تضمین «تسلط آمریکا» تنها مانند یک شوک کوچک عمل کرده و بعد فراموش شده است.
تایم می نویسد مطلب آقای روتکوف درباره ظهور گزینه جنگ با ایران از آسیب پذیری باراک اوباما در مقابل حملات سیاسی میت رامنی درباره حمله به ایران آغاز می شود و می گوید اوباما از علنی شدن این که در حال ترتیب دادن «حمله شبیه به عمل جراحی» به ایران است سود می برد. این سناریو محتمل تر است زیرا نسبت به جنگ، تعهد کمتری می طلبد.
در ادامه مطلب تایم آمده است: این مسئله در عین حال حاکی است که اوباما به خاطر رویکرد به ایران به شدت زیر فشار سیاسی است اما انتقاد غالب مبنی بر «نرمش بیش از حد» با ایران، آنقدر شدید نیست و در گروه دلایل دیگری که موضع او را در انتخابات ضعیف می کنند و شاید باعث شکست او شوند قرار نمی گیرد. حتی تلاش های بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل برای نزدیک کردن مواضع اوباما به اسرائیل در مورد ایران نیز چندان موفق نبود.
در عوض نتانیاهو منزوی شده در اسرائیل و جامعه بین الملل به دلیل تهدیدهای مکرر درباره حمله یک جانبه نظامی علیه ایران، مجبور شد شکست را بپذیرد. سخنرانی او در مجمع عمومی سازمان ملل نیز به نوعی خط قرمز اسرائیل درباره ایران را عقب کشید و گفت ایران تا پیش از بهار یا تابستان آینده به توانایی لازم برای تولید سلاح اتمی نمی رسد.اسرائیل اخیرا ابراز شک و شبهه درباره تاثیرگذاری تحریم ها بر ایران را نیز کاهش داده است. روز سه شنبه روزنامه هاآرتص گفت ارتش اسرائیل با یافته های آژانس مبنی بر این که ایران بیشتر ذخیره اورانیوم غنی شده را به عنوان سوخت در راکتور تحقیقاتی مصرف کرده موافق است.
بنیامین نتانیاهو روز سه شنبه خواستار برگزاری انتخابات در اسرائیل در ژانویه یا فوریه سال آینده میلادی شد. به این ترتیب چشم انداز احتمال حمله به ایران، دورتر از قبل می شود. اما باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا از ترتیب اثر دادن به خواسته نخست وزیر اسرائیل و کشیدن خط قرمز برای ایران پرهیز کرده است. در عین حال نتانیاهو صراحتا گفته است که دولتش به کار برای متقاعد ساختن آمریکا به همکاری با اسرائیل برای حمله نظامی به ایران ادامه می دهد. این احتمالا هدف همان مذاکرات آمریکا- اسرائیلی است که منابع اطلاعاتی روتکوف اشاره کرده اند. در آن مذاکرات بدون شک اسرائیلی ها مایلند آمریکا را به اقدام نظامی بکشانند و آن را با دلایل سیاسی در واشنگتن درآمیزند.
با این حال به سختی می توان نشانی از پذیرش مطالبات اسرائیل در آمریکا یافت. دست کم هیچ گونه «خط قرمز»ی از سوی آمریکا برای ایران تعیین نشده که بر اساس آن تهدید به حمله نظامی به ایران قطعی شود. منطق بحث حمله سبک به ایران نیز به طور قطع از سوی برخی افراد بانفوذ در واشنگتن مورد پرسش قرار خواهد گرفت. پیش بینی این که ایران به حمله «عمل جراحی» پاسخی متفاوت از حمله نظامی تمام عیار بدهد نیز مشکل است و حتی نمی توان گفت که چطور چنین حمله ای می تواند عواقب کمتری نسبت به حمله سنگین دربرداشته باشد. عواقبی که تاکنون در مقابل اقدام نظامی علیه ایران بازدارنده عمل کرده است.
دولت اوباما بارها گفته در صورت لزوم برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای به اقدام نظامی متوسل خواهد شد اما به نظر می رسد بین حد مورد نظر آمریکا و نتانیاهو تفاوت زیادی وجود دارد. تحقیق جامعی که از سوی موسسه علوم امنیت بین المللی در واشنگتن منتشر شد می گوید اگر ایران پس از تولید اورانیوم لازم تصمیم بگیرد آن را بیشتر غنی سازی کند تا بمب تولید کند، خود به زمانی بین دو تا چهار ماه احتیاج دارد و پس از آن به چند ماه دیگر زمان احتیاج دارد تا آن را تبدیل به کلاهک هسته ای کند. پس بعید است که ایران طی یک سال آینده از خط قرمز آمریکا عبور کند.
حتی این نظریه که ایران در مقابل تهدید جدی جنگ تسلیم می شود و برنامه اتمی اش را متوقف می کند با آن که بین تندروهای دست راستی واشنگتن طرفدار دارد از سوی بسیاری از تحلیلگران ایرانی به دیده تردید نگریسته می شود.
همزمان با ادامه مذاکرات واشنگتن و اسرائیل درباره تعیین خط قرمز و چگونگی اقدام نظامی در صورت صلاحدید آمریکا، به نظر می رسد که ایران تمرکز برنامه اتمی خود را به سوی از سرگیری مذاکرات اتمی پس از انتخابات آمریکا تغییر می دهد. گزارش های اخیر حاکی است که ایران یک طرح ۹ مرحله ای را پیشنهاد کرده که در ازای لغو تحریم ها غنی سازی را در حد پایین نگاه دارد. آمریکا این طرح را ناکافی می داند اما این اقدام نشان می دهد که ایران حاضر به مصالحه است حتی اگر تمامی مطالبات غرب را برآورده نسازد. ناگفته پیداست که اگر قرار باشد هرگونه توافقی میان ایران و جامعه بین الملل صورت بگیرد اسرائیل تمام تلاش خود را می کند تا در تصمیم گیری نقس داشته باشد.
مذاکرات دیپلماتیک درباره برنامه اتمی ایران احتمالا در سال آینده ادامه می یابد؛ پس از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در ماه نوامبر، انتخابات پارلمانی اسرائیل در ژانویه یا فوریه سال آینده میلادی و انتخابات ریاست جمهوری ایران در ژوئن (خرداد) سال آینده برای یافتن جایگزین محمود احمدی نژاد.
نویسنده مطلب در پایان پیشنهاد می کند که شرط بندی بر سر وقوع جنگ با ایران چه سبک و چه سنگین، چه پیش و چه پس از آن زمان عاقلانه نیست.
حملاتی که به نوشته مانند «عمل جراحی» ظرف چند ساعت به پایان برسد. به گفته «یکی از منابع طرفدار این روش»، چنین حمله ای چندین نتیجه دارد: «عراق، سوریه، و لبنان را نجات می دهد، مذاکرات صلح خاورمیانه را به حرکت می اندازد، موجب امنیت حوزه خلیج فارس می شود، پیامی قاطع به روسیه و چین می فرستد و برای یک دهه دیگر تسلط آمریکا بر منطقه را تضمین می کند.»
تایم می نویسد هم ادبیات و هم طرز فکری که پشت آن مطلب است شبیه فانتزی های حامیان جنگ عراق در زمان جرج بوش است. به نظر می رسد که دست کم برای برخی، شکست حمله عراق برای ایجاد تحول در خاورمیانه و تضمین «تسلط آمریکا» تنها مانند یک شوک کوچک عمل کرده و بعد فراموش شده است.
تایم می نویسد مطلب آقای روتکوف درباره ظهور گزینه جنگ با ایران از آسیب پذیری باراک اوباما در مقابل حملات سیاسی میت رامنی درباره حمله به ایران آغاز می شود و می گوید اوباما از علنی شدن این که در حال ترتیب دادن «حمله شبیه به عمل جراحی» به ایران است سود می برد. این سناریو محتمل تر است زیرا نسبت به جنگ، تعهد کمتری می طلبد.
در ادامه مطلب تایم آمده است: این مسئله در عین حال حاکی است که اوباما به خاطر رویکرد به ایران به شدت زیر فشار سیاسی است اما انتقاد غالب مبنی بر «نرمش بیش از حد» با ایران، آنقدر شدید نیست و در گروه دلایل دیگری که موضع او را در انتخابات ضعیف می کنند و شاید باعث شکست او شوند قرار نمی گیرد. حتی تلاش های بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل برای نزدیک کردن مواضع اوباما به اسرائیل در مورد ایران نیز چندان موفق نبود.
در عوض نتانیاهو منزوی شده در اسرائیل و جامعه بین الملل به دلیل تهدیدهای مکرر درباره حمله یک جانبه نظامی علیه ایران، مجبور شد شکست را بپذیرد. سخنرانی او در مجمع عمومی سازمان ملل نیز به نوعی خط قرمز اسرائیل درباره ایران را عقب کشید و گفت ایران تا پیش از بهار یا تابستان آینده به توانایی لازم برای تولید سلاح اتمی نمی رسد.اسرائیل اخیرا ابراز شک و شبهه درباره تاثیرگذاری تحریم ها بر ایران را نیز کاهش داده است. روز سه شنبه روزنامه هاآرتص گفت ارتش اسرائیل با یافته های آژانس مبنی بر این که ایران بیشتر ذخیره اورانیوم غنی شده را به عنوان سوخت در راکتور تحقیقاتی مصرف کرده موافق است.
بنیامین نتانیاهو روز سه شنبه خواستار برگزاری انتخابات در اسرائیل در ژانویه یا فوریه سال آینده میلادی شد. به این ترتیب چشم انداز احتمال حمله به ایران، دورتر از قبل می شود. اما باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا از ترتیب اثر دادن به خواسته نخست وزیر اسرائیل و کشیدن خط قرمز برای ایران پرهیز کرده است. در عین حال نتانیاهو صراحتا گفته است که دولتش به کار برای متقاعد ساختن آمریکا به همکاری با اسرائیل برای حمله نظامی به ایران ادامه می دهد. این احتمالا هدف همان مذاکرات آمریکا- اسرائیلی است که منابع اطلاعاتی روتکوف اشاره کرده اند. در آن مذاکرات بدون شک اسرائیلی ها مایلند آمریکا را به اقدام نظامی بکشانند و آن را با دلایل سیاسی در واشنگتن درآمیزند.
با این حال به سختی می توان نشانی از پذیرش مطالبات اسرائیل در آمریکا یافت. دست کم هیچ گونه «خط قرمز»ی از سوی آمریکا برای ایران تعیین نشده که بر اساس آن تهدید به حمله نظامی به ایران قطعی شود. منطق بحث حمله سبک به ایران نیز به طور قطع از سوی برخی افراد بانفوذ در واشنگتن مورد پرسش قرار خواهد گرفت. پیش بینی این که ایران به حمله «عمل جراحی» پاسخی متفاوت از حمله نظامی تمام عیار بدهد نیز مشکل است و حتی نمی توان گفت که چطور چنین حمله ای می تواند عواقب کمتری نسبت به حمله سنگین دربرداشته باشد. عواقبی که تاکنون در مقابل اقدام نظامی علیه ایران بازدارنده عمل کرده است.
دولت اوباما بارها گفته در صورت لزوم برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای به اقدام نظامی متوسل خواهد شد اما به نظر می رسد بین حد مورد نظر آمریکا و نتانیاهو تفاوت زیادی وجود دارد. تحقیق جامعی که از سوی موسسه علوم امنیت بین المللی در واشنگتن منتشر شد می گوید اگر ایران پس از تولید اورانیوم لازم تصمیم بگیرد آن را بیشتر غنی سازی کند تا بمب تولید کند، خود به زمانی بین دو تا چهار ماه احتیاج دارد و پس از آن به چند ماه دیگر زمان احتیاج دارد تا آن را تبدیل به کلاهک هسته ای کند. پس بعید است که ایران طی یک سال آینده از خط قرمز آمریکا عبور کند.
حتی این نظریه که ایران در مقابل تهدید جدی جنگ تسلیم می شود و برنامه اتمی اش را متوقف می کند با آن که بین تندروهای دست راستی واشنگتن طرفدار دارد از سوی بسیاری از تحلیلگران ایرانی به دیده تردید نگریسته می شود.
همزمان با ادامه مذاکرات واشنگتن و اسرائیل درباره تعیین خط قرمز و چگونگی اقدام نظامی در صورت صلاحدید آمریکا، به نظر می رسد که ایران تمرکز برنامه اتمی خود را به سوی از سرگیری مذاکرات اتمی پس از انتخابات آمریکا تغییر می دهد. گزارش های اخیر حاکی است که ایران یک طرح ۹ مرحله ای را پیشنهاد کرده که در ازای لغو تحریم ها غنی سازی را در حد پایین نگاه دارد. آمریکا این طرح را ناکافی می داند اما این اقدام نشان می دهد که ایران حاضر به مصالحه است حتی اگر تمامی مطالبات غرب را برآورده نسازد. ناگفته پیداست که اگر قرار باشد هرگونه توافقی میان ایران و جامعه بین الملل صورت بگیرد اسرائیل تمام تلاش خود را می کند تا در تصمیم گیری نقس داشته باشد.
مذاکرات دیپلماتیک درباره برنامه اتمی ایران احتمالا در سال آینده ادامه می یابد؛ پس از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در ماه نوامبر، انتخابات پارلمانی اسرائیل در ژانویه یا فوریه سال آینده میلادی و انتخابات ریاست جمهوری ایران در ژوئن (خرداد) سال آینده برای یافتن جایگزین محمود احمدی نژاد.
نویسنده مطلب در پایان پیشنهاد می کند که شرط بندی بر سر وقوع جنگ با ایران چه سبک و چه سنگین، چه پیش و چه پس از آن زمان عاقلانه نیست.
