رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی در ایران روز جمعه ۱۶ شهریور از «کاهش منابع بیمه کارگران ساختمانی با بخشنامه وزارت کشور» خبر داد و گفت که این موضوع باعث شده «تأمین اجتماعی مانند سابق از بیمه کارگران ساختمانی سرباز بزند و بگوید همان اندازه که بودجه می‌گیرم، بیمه می‌کنم.»
اکبر شوکت در مصاحبه با خبرگزاری ایلنا، وابسته به تشکیلات حکومتی خانه کارگر، تاکید کرد: «ما بین زیاده‌خواهی‌های بساز و بفروش‌ها و حمایتی که از سویِ مسئولان از آن‌ها می‌شود، گیر افتاده‌ایم.»
آقای شوکت همچنین از قطع بیمه حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ هزار تن از کارگران ساختمانی خبر داد.
جواد کمیزی، رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی شهر گرگان، هم به ایلنا گفت که کارگران ساختمانی از وزیر کار انتظار دارند مشکلات معیشتی و بیمه‌ای آن‌ها را برای همیشه حل کند.
پیشتر دولت مدعی بیمه کردن ۷۰ هزار کارگر ساختمانی شده بود. با این همه، عباس شیری، بازرس کانون کارگران ساختمان، با رد این ادعا در اردیبهشت ماه گفته بود در صورت صحت بیمه کارگران «به ما اسناد و مدارک نشان بدهند.»
پیش از آن هم سازمان تامین اجتماعی، ضمن تأیید قطع بیمه کارگران ساختمانی این اقدام را نوعی «پالایش کارگران ساختمانی واقعی از افرادی» دانسته بود که به ادعای این سازمان «به ناحق از حمایت دولتی در این زمینه بهره‌مند شده‌اند.»
به باور شماری از کارشناسان، قطع بیمه کارگران ساختمانی زمانی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که فراموش نکنیم حداقل دستمزد دریافتی، پاسخگوی یک سوم هزینه‌های زندگی خانوارهای کارگری است و کارگران تا حد امکان از هزینه‌های درمان خود کاسته‌اند.
در حال حاضر، حداقل دستمزد ماهانه کارگران مشمول قانون کار، متاهل و دارای فرزند حدود ۱۱ میلیون تومان است. این در شرایطی است که هزینه زندگی در شهرهای بزرگ بیش از ۳۰ میلیون تومان در ماه برآورد شده است.
کارگران در سالیان اخیر بارها در اعتراض به شرایط معیشتی خود دست به اعتراض و اعتصاب زده‌اند. همچنین شمار اعتراض‌های کارگری مانند اعتصاب و تجمع در مناطق مختلف ایران طی سالیان گذشته روندی رو به رشد داشته است. این اعتراض‌ها به طور عمده متوجه پرداخت نشدن به موقع دستمزدها، حق بیمه، پایین بودن دستمزدها، اخراج نیروی کار از کارخانه‌ها و شرکت‌ها و همچنین روند ناکارآمد خصوصی سازی بوده است.
