نشریه هافینگتون پست در گزارشی بر اساس گفت و گو با مسیح علی نژاد به چگونگی اعتراض زنان ایران به "حجاب اجباری" پرداخته است.
هافینگتون ادعای سایت های دولتی ایران را ابتدا منعکس کرده که رسانه های محافظه کار برای تخریب شخصیت مسیح علینژاد، ادعا کرده بودند این روزنامه نگار زمانی در لندن در حالی که تحت تاثیر داروهای روان گردان قرار داشت، هدف تجاوز جنسی قرار گرفت. ادعایی که کاملا نادرست است.
به نظر می رسد، این بخشی از پیکار ناجوانمردانه برای بدنام سازی او در ایران است تا مسیح علینژاد نتواند به ایران بازگردد. از برکت مزیت رسانه های اجتماعی، او نه تنها آسیب ندیده، بلکه توانسته است به یکی از فعالان ارشد حقوق زنان تبدیل شود.
علی نژاد، از طریق فیس بوک خود، صفحه آزادی یواشکی من، زنان ایران را تشویق کرده است به نشانه اعتراض به سیاست های محدود کننده دولت اسلامی، عکس های خود را بدون حجاب اجباری پست کنند. از هنگام راه اندازی صفحه در ماه می۲۰۱۴ ، بیش از ۸۹۷ هزار صفحه او را لایک زده اند.
از مسیح علی نژاد در نشریه وُگ، در اجلاس عالی حقوق بشر و دمکراسی در ژنو تجلیل شده است اما در همین حال، هدف تهمت رسانه های داخلی ایران بوده است. هرچند او نمی تواند به ایران بازگردد، اما او حالا صدای نیرومند زنان ایران است.
علی نژاد در ایران بزرگ شد؛ نه در تهران، بلکه در روستای کوچکی بنام قمی‌کلا. وی اشاره می کند از روز تولدش، مجبور شد سرش را بپوشاند. در ۱۹ سالگی به اتهام فعالیت های دانشجویی و اعتراض به وضعیت حقوق بشر رژیم زندانی شد، برای به دنیا آمدن پسرش زودتر آزاد شد. وی در سال ۲۰۰۹ برای تحصیل در رشته روزنامه نگاری در دانشگاه آکسفورد بروکز به بریتانیا رفت.
او حالا در بروکلین بسر می برد و برای صدای آمریکا کار می کند، همراه با سامان اربابی طنز پرداز و روزنامه نگار آمریکایی – ایرانی. اربابی، که به دلیل برنامه طنز خبری خود "پارازیت" عنوان "جان استیوارت ایران" را گرفته است، به علی نژاد در تهیه یک سلسله برنامه های ویدیویی هفتگی ۱۵ دقیقه ای بنام "تبلت" ، بر اساس "آزادی های یواشکی من" کمک می کند.
علی نژاد و اربابی خوب باهم کنار می آیند. وقتی مسیح مهمان برنامه پارازیت بود، سامان و مسیح با هم در ۲۰۰۹ در لندن ملاقات کردند. اربابی به یاد می آورد، علی نژاد با کلاه این طرف و آن طرف می رفت، زیرا تازه از حجاب بیرون آمده بود و با سر کاملا برهنه راحت نبود. علی نژاد گفت "جسم من آنجا بود، اما روحم هنوز در ایران بود."
علی نژاد در حالی که هنوز دانشجویی در آکسفورد بروکس بود، یک کمپین رسانه های اجتماعی برای مجید توکلی فعال دانشجویی سازمان داد.
توکلی در سال ۲۰۰۹ به دلیل اعتراض دستگیر شد و مقامات ایران در کوشش برای تحقیر، او را مجبور کردند لباس زنانه ( شامل حجاب) بپوشد. علی نژاد در همبستگی با توکلی یک اعتراض رسانه های اجتماعی بنام "مردان در حجاب" به راه انداخت که مورد توجه رسانه ها قرار گرفت.
آن اعتراض، همراه با اعتراض "جنبش سبز" به انتخاب محمود احمدی نژاد، به علی نژاد کمک کرد قدرت رسانه های اجتماعی را تشخیص دهد. کشف آن ، برای علی نژاد به این معنا بود که برای ایجاد تغییر نیاز نیست شخصیتی مشهور باشید. او نمی خواهد برای خودش تبلبغ کند ، حتی می گوید "نمی خواهد جهان را تغییر دهد" ، برایش کافی است که کار و آرمان او بر زندگی زنان تاثیر بگذارد.
علی نژاد افزون بر پروژه اصلی خود برای زنان بدون حجاب، گاهی به دیگر مسائل حقوق بشری نیز از طریق هشتگ های زیرکانه می پردازد ، مانند "همدیگر را در ایران ببوسیم" که اعتراضی است به این واقعیت که بوسیدن گونه های اعضای جنس مخالف، ۹۹ ضربه شلاق مجارات دارد، یا "حالا نوبت مردان است"، که کوششی است برای وارد کردن مردان ایران به پیکار برای حقوق زنان.
این روزها، علی نژاد و اربابی، همراه با تهیه کننده، روزهای طولانی را در یک ساختمان فدرال در منهتن می گذرانند و روی ویدیوهای "تبلت" کار می کنند. از آنجا که هیچکدام اجازه ندارند در ایران باشند یا حتی افرادی را در آنجا استخدام کنند، به زنانی که از خودشان فیلم می گیرند و می فرستند، متکی هستند. چند داوطلب در ایران و آمریکا به آنها در کارهای پس از تولید و ترجمه کمک می کنند و ویدیوها در فیس بوک پست می شود.
هر هفته، برنامه یک زن ایرانی را که با کشمکش های زندگی روزانه کلنجار می رود، نشان می دهد.علی نژاد پرسش هایی را برای او می فرستد و گاهی مهمانان را راهنمایی می کنند چگونه "تلویزیونی تر" بشوند.
گزارشگر هافینگتون پست پرسش هایی را نیز با مسیح علی نژاد در میان می گذارد، از جمله این که آیا پست کردن عکس های این زنان برای آنها خطرناک نیست؟ در جواب مسیح می گوید زنان حتی بدون فرستادن عکس هایشان در خطر هستند. زن بودن بخودی خود در ایران خطرناک است.
علی نژاد می گوید می خواهد از طریق برنامه هایش بگوید این زنان را قربانی نکنید. هر چند آنها در دست های مردان و قوانین در داخل ایران گروگان هستند، اما قوی هستند و برای حقوقشان می جنگند.
مسیح علی نژاد می گوید "فیس بوک اسلحه ما است. اربابی و من تقریبا ۲ میلیون لایک در فیس بوک گرفته ایم. فکر می کنم انقلاب بعدی در ایران انقلاب زنان خواهد بود. به این دلیل است که دولت براستی از ما می ترسد. آنها اسلحه دارند، زندان دارند، پول دارند، همه چیز دارند. ما فقط فیس بوک داریم. با این حال آنها را می ترساند. چرا؟ آنها نمی خواهند زنان قدرت بگیرند و صدایشان را بلند کنند."
* برگردان فارسی این مقاله تنها برای آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.