یادداشتی از جیسون رضاییان در روزنامه واشنگتن پست
ایالات متحده و ایران، در سال ۱۹۵۵، معاهده ای را امضاء کردند که اگر چه به ندرت به آن اشاره شده، ولی برقرار بوده است. حتی امروز هر دو دولت وقتی معاهده را مفید می بینند به آن استناد می کنند.
«پیمان مودت، روابط اقتصادی و حقوق کنسولی» کماکان در روابط دو کشور نقشی شگفت ایفا می کند.
ماده اول صراحت کافی دارد: «میان ایالات متحده آمریکا و ایران باید صلحی محکم و با دوام و دوستی صمیمانه برقرار باشد.»
تقریبا تمام تماس های دیپلماتیک و سیاسی دو کشور در پی انقلاب ایران و گروگانگیری دیپلمات های آمریکایی قطع شد؛ اما با این وجود، به دلایلی نامعلوم این موافقتنامه باطل نشد. روابط تهران و واشنگتن حتی با وجود تعامل سال های دوره ریاست جمهوری باراک اوباما هرگز به سوی عادی سازی نرفت.
این تاریخچه غریب تاثیری مستقیم بر سرنوشت دست کم یک شهروند آمریکایی، سیامک نمازی، داشته است که به اتهام همکاری با «دولت متخاصم» یعنی ایالات متحده در زندان مخوف اوین در حبس است.
این اتهامی است که اغلب قوه قضاییه ایران علیه اتباع با تابعیت دوگانه وارد می کند. با این وجود دیوان عالی ایران با اشاره به پیمان مودت و دیگر موارد طی حکمی اعلام کرده بود که جمهوری اسلامی ایران هیچ دشمنی ندارد (به غیر از اسرائیل که تهران آن را به عنوان یک کشور به رسمیت نمی شناسد).
این روزها ایران در اقدامی مایه شگفتی از پیمان مودت به عنوان مبنایی برای یک پرونده حقوقی علیه ایالات متحده آمریکا در دادگاه لاهه استفاده می کند. ایران آمریکا را برای نقض توافق هسته ای و خروج از آن به دادگاه کشانده است و می گوید سیاست آشکار آمریکا برای ضربه زدن به اقتصاد ایران از طریق تحریم ها در تضاد آشکار با پیمان مودت سال ۱۹۵۵ قرار دارد.
جرد گنزر، وکیل بابک و باقر نمازی در آمریکا، می گوید: «حال که حکومت ایران اعتبار پیمان مودت را تائید کرده است، ما انتظار داریم دیوان عالی ایران حکم زندان نمازی ها را لغو کند.»
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
