فرانت لاين زير عنوان "کابوس ايران : از دست دان سوريه" می نويسد بنظر می رسد ايران از انقلاب ها و تغيير رژيم ها در آفريقا و خاورميانه بهره مند شده است.
در مورد مصر، تهران هم اکنون با دسترسی به کانال سوئز برای کشتی های جنگی اش، و نزديک تر شدن به مبادله سفير، که هر دو برای اولين بار پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ رخ می دهد، از مناسباتی بهتر با قاهره برخوردار است. اما در مورد سوريه، ايران عميقا نگران است که آن کشور را در جريان شورش هائی مشابه و مردمی از دست بدهد.
با تشديد خشونتی که نيروهای پرزيدنت بشار الاسد عليه معترضين اعمال می کنند روز به روز واضح تر می شود که گزينه های او برای کنار آمدن با مردم به سرعت رو به تحليل می رود.
سياست ايران در مورد انقلاب ها، انتخابی بوده است: حمايت از انقلاب هائی که مورد تائيد تهران است، و رد کردن، و يا سکوت در مواردی که مورد تائيد آيت الله ها نيست - نظير مورد سوريه.
دولت ايران، و رسانه های تحت کنترل دولت، در جلب اذهان و افکار عمومی به آنچه که در يمن و بحرين می گذرد، با سر وصدا عمل می کنند. اما هنگامی که نوبت به سوريه می رسد، سکوت حکمفرما می شود. سياست در مورد سوريه، به تعبيرسخنگوی وزارت امور خارجه ايران، عدم موضع گيری، و توصيف ناآرامی ها به عنوان "امری داخلی" است.
يک سوريه با ثبات در توانائی ايران برای نگاه داشتن اسرائيل و غرب زير فشارهای منطقه ای، و نيزحفظ موضعی قوی در داخل کشور، نقشی کليدی دارد. بنظر می رسد اپوزيسيون ايران جز در مورد تظاهرات ۲۵ بهمن نتوانسته است از قيام های مردمی در جهان عرب برای احيای اعتراض هائی در ايران استفاده کند که انتخابات رياست جمهوری سال ۲۰۰۹ آغازگر آنها بود.
دولت ايران در بر خورد با آثار ناشی از قيام های مردمی در جهان عرب، با قراردادن ميرحسين موسوی و مهدی کروبی رهبران اپوزيسيون و همسرانشان در بازداشت خانگی، که به اعتراض هائی بيشتر توسط طرفدارانشان، و يا اعتراض هائی عمومی منجر نشد، احساس راحتی می کرد. اما اکنون که ناآرامی ها در سوريه به سرکوبی هائی خونين منجر شده است، تهران نگران است که در ايران نيز ممکن است وقايعی غير منتظره رخ دهد.
بسته به نتايج حاصل از وقايع جاری در سوريه اين احتمال وجود دارد که اعتراض ها در ايران، با توجه به ارتباط های ميان تهران و دمشق، مجددا نيرو بگيرد. اين نگرانی ها بايد نشان دهد که چرا رژيم ايران سعی به تقويت حکومت اسد دارد. بنا به گزارش ها ايران به دولت سوريه به طرق مختلف کمک می کند، که با خبر ساختن دمشق از شيوه هائی که خود برای سرکوبی اعتراض ها بکار گرفته است، و نحوه قطع شريان های توان بخشی به اعتراض ها، از جمله آنهاست.
کادر رهبری تهران اميدواراست خاندان اسد بتواند دوام بياورد و شورش ها را پيش از آنکه به عاملی الهام دهنده به اپوزيسيون ايران برای سازمان دهی به اعتراض هائی جديد مبدل شود، سرکوب کند.