جامعه جهانی بهائی روز دوشنبه ۲۱ آبان از ارائه گزارشی جدید با عنوان «بیگانگان: خشونت چندوجهی علیه بهائیان در جمهوری اسلامی ایران» خبر داد و اعلام کرد مراسم رونمایی از این گزارش در نمایندگی دائم آلمان در سازمان ملل متحد در نیویورک برگزار شد.
جامعه جهانی بهائی در تشریح این گزارش، که نسخهای از آن برای صدای آمریکا ارسال شده، میگوید گزارش «بیگانگان» خشونتهایی را که از زمان انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ در طول ۴۵ سال آزار و سرکوب مستمر در تمامی جنبههای زندگی بر بهائیان تحمیل شده، مورد توجه قرار میدهد.
به گفته جامعه جهانی بهائی، این گزارش خاطرنشان میکند که روحانیون شیعۀ ایران از زمان شکلگیری دیانت بهائی تاکنون، در تلاش برای «توجیه تبعیض و ستم خود» بهائیان را «نجس» خوانده و از همین رو بهائیان ایران در طول تاریخ، با جنایت علیه بشریت در زمینۀ سرکوب دینی مواجه بودهاند.
در این گزارش آمده است: «سرکوب بهائیان در ایران مبتنی بر یک ایدئولوژی چندوجهی است که تکیه بر روایتهای دینی، سیاسی و تاریخی دارد. این ایدئولوژی، مخالفتهای الهیاتی را با نظریههای توطئه و احساسات ملیگرایانه ترکیب کرده، در قانون گنجانده و در قالب شکلهای مختلف تبعیض و سرکوب نهادینه کرده است.»
بر اساس اعلام جامعه جهانی بهائی، رویا برومند، مدیر اجرایی «بنیاد عبدالرحمن برومند» که تهیه این گزارش را برعهده داشته است، در مراسم رونمایی از گزارش «بیگانگان» گفت: «با شکلگیری آیین بهائی در ایران در میانۀ قرن نوزدهم، بهائیان از همان ابتدا با تبعیض مواجه شدند و تاکنون با آزار و سرکوب مداوم و شدیدی مواجه بودهاند که در دورههایی مثل اکنون، با خشونت افراطی و محرومیت سیستماتیک از حق زندگی همراه بوده است.»
کریستوفر الکساندر یکی از پژوهشگران این گزارش هم گفته است: با وجود فشارهای حکومتها، مردم ایران به شکل فزایندهای در مقابل سیاست تبعیض علیه جامعۀ بهائی «ایستادگی» کردهاند و با وجود تلاشهای مکرر برای القای احساسات ضدبهائی در جامعه، عموم مردم، در برابر اثرات تبلیغات یا پروپاگاندای حکومتی مقاومت کرده و میکنند.
مای ساتو، گزارشگر ویژۀ سازمان ملل در زمینۀ حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران نیز در مراسم رونمایی از گزارش «بیگانگان»، بهائیان ایران را بهدلیل شهامت و استقامتشان ستود و با اشاره به حذف بهائیان از قانون اساسی ایران به عنوان یکی از راههای توجیه آزار و سرکوب توسط مقامات جمهوری اسلامی گفت: «آنچه این گزارش نشان میدهد این است که جامعۀ ایران در مقابل خشونت ساختاری تحمیلشده توسط حکومت، مقاومت میکند و آن را نپذیرفته است. این پایانی امیدبخش و دلگرمکننده برای این گزارش است.»