مقاله ای از وِید شپرد در وبسایت نشریه فوربس
ایران به دنبال لغو عمده تحریم ها با سرعت تمام می کوشد از پتانسیل خود برای تبدیل شدن به قطب حمل و نقل در قلب منطقه آسیا و اروپا استفاده کند؛ این مهم ایران را به جایگاه سنتی اش به عنوان رابط حیاتی بین شرق و غرب باز می گرداند.
تحقق این آرزو با یک مشکل بزرگ روبرو است: خطوط راه آهن ایران در نتیجه دهه ها تحریم در وضعیت نامطلوبی قرار دارد. ایران یک درصد از درآمد حاصل از فروش نفت و گاز را به ترمیم این خطوط اختصاص داده است. تهران در یک طرح ابتکاری بیست و پنج میلیارد دلاری می کوشد شبکه راه آهن خود را احیا کرده و تا سال ۲۰۲۵ حدود ده هزار کیلومتر راه آهن جدید احداث کند. برای این مهم لازم است سالانه حدود هشت تا ده هزار واگن قطار ساخته شود.
بلندپروازی های تهران در راه اندازی خطوط آهن همزمانی مستقیمی با استراتژی های در حال توسعه در کشورهای اطراف دارد.
«طرح ابتکاری کمربندی و راه» چین، «کریدور ترابری شمال-جنوب» هند و روسیه، «نورلی ژول» قزاقستان، «کریدور رشد آسیا-آفریقا» هند و ژاپن، و همین طور تلاش آذربایجان برای بنای اقتصادی متکی بر حمل و نقل برای کاهش وابستگی به درآمدهای نفت و گاز همه شامل ایران شده و مرزهای سرزمینی ایران را در بر می گیرد.
ایران با ایجاد یک انقلاب در بخش راه آهن می تواند بار دیگر خود را به عنوان قطب اوراسیا در نقشه معادلات منطقه ای و بین المللی قرار بدهد.