خانواده سیامک پورزند، روزنامه نگار با سابقه ایرانی، در گفت و گو با صدای آمریکا دلیل مرگ او را خودکشی خواندند. لیلی پورزند، فرزند آقای پورزند به صدای آمریکا گفت که پدرش شامگاه جمعه، با پریدن از بالکن منزل مسکونی اش در طبقه ششم ساختمانی واقع در محله پونک تهران، خودکشی کرد و به زندگی خود پایان داد.
لیلی پورزند می گوید: «پدرم در سن ۷۲ سالگی ربوده شد و به مدت یک سال و نیم در زندان های مخفی جمهوری اسلامی تحت بدترین شکنجه ها به سر برد. او سپس برای یک سال و نیم در زندان اوین نگهداری شد و شش سال پیش در حالی که بیهوش و در کما بود، با زنجیر و پابند، توسط مامورین به بیمارستان مدرس تهران منتقل شد. پس از آن مسئولان تصمیم گرفتند که این پیرمرد رنجور و بیمار را به زندان بازنگردانند ولی زندان بزرگتری را برای او و خانواده درست کردند که اسمش خانه بود و متاسفانه پدرم نهم اردیبهشت بعد از این که دو ساعت قبلش با من تلفنی صحبت کرده بود، شجاعانه به زندگی خود پایان داد».
خبر درگذشت سیامک پورزند، همسر مهر انگیز کار، حقوقدان و وکیل دادگستری روز جمعه منتشر شده بود اما خانواده پورزند به تازگی نحوه درگذشت او را اعلام کرده اند. مهرانگیز کار که به دنبال بازداشت شدن و صدور حکم قضایی در تهران، مجبور به ترک کشور شده بود، اکنون ساکن آمریکا است.
سیامک پورزند، از جمله افرادی بود که در جریان ماجرای کنفرانس برلین در سال ۱۳۷۹ بازداشت و به ۱۱ سال حبس محکوم شد. به گزارش سازمان عفو بین الملل، آقای پورزند زیر فشار بازجویان، ناچار شد در تلویزیون جمهوری اسلامی اتهامات خود را بپذیرد و در خانه اش، زیر نظر ماموران امنیتی و ممنوع الخروج باشد. لیلی پورزند درباره اتهام آقای پورزند در این رابطه می گوید: «پدر در رابطه با کنفرانس برلین دستگیر نشد. پدرم در واقع قربانی اول سناریوی اطلاعات موازی دوران آقای خاتمی است. او را دستگیر نکردند بلکه ربودند و تا هفت – هشت ماه ما حتی از زنده بودن ایشان اطلاعی نداشتیم. سیستم قضایی خودشان را پیاده کردند، در زندان های مخفی شکنجه و در دادگاه های مخفی محاکمه اش کردند و در نهایت کسی را که از نظر روحی و نه جسمی شباهتی به انسان نداشت را در مقابل دوربین تلویزیون حکومتی قرار دادند تا علیه خود و کسانش اعتراف کند».
سیامک پورزند در سال های اخیر، به دلیل کهولت سن و بیماری و همچنین ابتلا به ناراحتی های روحی از جمله افسردگی، برای مدت طولانی در بیمارستان بستری بود.
سیامک پورزند در سال های اخیر با وجود بیماری شدید، به طور مداوم تحت فشار نیروهای امنیتی قرار داشت و مقام های جمهوری اسلامی به درخواست اعضای خانواده وی برای گرفتن امان نامه جهت دیدار با او در ایران پاسخی نداده بودند و در عین حال او را ممنوع الخروج کرده بودند.
لیلی پورزند، دختر این روزنامه نگار با تجربه ایرانی درباره دلیل ممنوع الخروجی پدرش می گوید: «دلیل این که در تمام این سال ها اجازه خروج از کشور را به او ندادند، نشان دهنده این است که ایشان اطلاعات بسیار عریض و طویلی از سیستم شکنجه، زندان های مخفی و اطلاعات موازی که قربانیان زیادی گرفت داشت چرا که شکنجه هایی که بر روی ایشان انجام شد از جمله این بود که او را وادار می کردند شاهد شکنجه های دیگران در زندان های جمهوری اسلامی باشد. هیچ وقت نخواستند که او بتواند لب باز کند تا گوشه ای از خاطراتش را بیان کند گرچه بخشی از این خاطرات موجود است، ثبت شده و به موقع در دسترس عموم قرار خواهد گرفت.»
لیلی پورزند، یکی از سه دختر سیامک پورزند که ساکن کانادا است می گوید که خانواده اش نمی دانند که جنازه آقای پورزند کجاست و خانواده امیدوار است که دستکم آنگونه که شایسته اوست بتوانند پیکر او را در قطعه هنرمندان به خاک بسپارند.»
سه دختر آقای پورزند، در کشورهای آمریکا و کانادا اقامت دارند . سیامک پورزند کار مطبوعاتی خود را در سال ۱۳۳۱ با روزنامه باختر امروز به مدیریت حسین فاطمی، وزیر امور خارجه وقت ایران، آغاز کرد و پس از آن در سال ۱۳۳۳ مجله هفتگی پیک سینما را بنیان گذاشت و برای تاسیس سندیکای نویسندگان در سال ۱۳۴۰ تلاش کرد.
