ماتیو لوناردی عکاس ایتالیایی است که به تازگی از سفر به تهران بازگشته است. او هدف از این سفر را اطلاع رسانی از آنچه در ایران می گذرد به دور از سرخط خبرها و از دریچه هنرمندانش اعلام کرده است.
او که دیده ها وشنیده هایش را در گزارشی در روزنامه گاردین منتشر کرده می گوید زمانی که در ایتالیا به مدرسه می رفت، هنر را بعنوان شکلی برای شناخت پیشنیان آموخت. معلمان تناسب های هماهنگ مجسمه های کلاسیک یونان را با برابری اجتماعی که در قرن چهارم پیش از میلاد در آتن به دست آمد مقایسه می کردند، و تابلوی گرنیکای پیکاسو را به هراس های جنگ داخلی اسپانیا ارتباط می دادند.
لوناردی به شرح فعالیت هایش در سال های بعد می پردازد از جمله دیدار از استودیوها در دهلی نو، ایتالیا، مراکش و نیویورک، عکاسی از هنرمندان و کارهایشان و مصاحبه با آنها، و می نویسد چند سال بعد، در مدرسه روزنامه نگاری کلمبیا، در نیویورک، یک اعتبار مالی جهت ادامه کار روی یک پروژه چند رسانه ای، همراه با هنرآموزان دیگر درخواست کرد.
او می گوید" ایران را به عنوان محلی که به آن از دریچه هنرمندانش نگاه کنیم انتخاب کردیم. احساس می کردیم مناسبات رسانه ای با ایران بر کلیشه ها و تصویرسازی های یک بعدی استوار است. پروژه به نام "قاب بندی دوباره ایران" از عکس، ویدیو و عناصر واقعیت مجازی استفاده می کند. وقتی وارد تهران شدم و مصاحبه با هنرمندان و عکسبرداری از آنها را آغاز کردم، متوجه شدم عقیده من برای نگاه کردن به محلی از زاویه دید هنرمندانش ، ناپخته است. هنر ایران، آن گونه که امروز خلق می شود، بیشتر بر مفاهیم وارد شده از غرب استوار است. بنابراین، من چگونه می توانستم مکانی را از طریق زبان همان محلی که از آنجا آمده ام درک کنم؟»
لوناردی در مطلب خود، که با ده عکس از هنرمندان ایران در گارگاه هایشان زینت شده است، می گوید نمی خواهد وانمود کند که این مسئله روشنفکرانه را حل کرده است یا این سلسله تصویرها مشکل چگونگی تصویر ایران توسط رسانه های غربی را حل خواهد کرد، اما مایل است فکر کند اینکار می تواند سایه روشنی به تصویر بیافزاید.
یکی از عکس ها سمیرا اسکندرفر را در آپارتمانی در مرکز تهران، که آن را به استودیو تبدیل کرده نشان می دهد. در شرحی در زیر عکس می خوانیم او ۳۱سال دارد و ساعت ها با رنگ و روغن روی بوم های پارچه ای بزرگ کار می کند. به نظر می رسد صورت هایی که نقاشی می کند، اندوه یا استرس را بیان میکند. اما فراورده این کشمکش داخلی تصویرهای مردمی است با احساسی از آرامش و تسلیم و رضا.
