وال استريت جرنال زير عنوان "جنبش سبز ايران زنده است" در صفحه عقايد اين روزنامه مقاله امير طاهری روزنامه نگار و نويسنده ايرانی مقيم اروپا را چاپ کرده است که پس از تشريح بخشی از جلسه سه شنبه هفته پيش مجلس شورای اسلامی، هنگامی که به توصيف او بعضی از نمايندگان نظير دسته های سينه زنی اطراف تريبون مجلس می چرخيدند و شعار می دادند که سران فتنه بايد اعدام شوند، می نويسد منظور آنها از سران فتنه، محمد خاتمی رئيس جمهوری پيشين، ميرحسين موسوی نخست وزير پيشين، و مهدی کروبی روحانی کانديدای رياست جمهوری در انتخابات ۲۰۰۹ بود که شش سال پيش رياست مجلس را برعهده داشت، و اکنون سه نفر از سرشناس ترين رهبران جنبش سبزاصلاح طلب ايران هستند.
فتنه، واژه ای شرعی به معنای اقدام عليه رژيم اسلامی حاکم است. رژيم از اين واژه برای توصيف سرکوبی بی رحمانه جنبش دمکراسی طلبی استفاده می کند که گزينش مجدد و مورد اختلاف محمود احمدی نژاد به مقام رياست جمهوری در ژوئن ۲۰۰۹ آغازگر آن بود.
اين به اصطلاح سه فتنه گر به مناسبت پايان استبداد در مصر خواستار راه پيمائی روز دوشنبه در تهران شده بودند. آنها برای آنکه قانونی عمل کنند، درخواست مجوز کردند که توسط مقامات رد شد. در همين حال پليس راه را بر خانه هايشان بست، و تلفن و ارتباط اينترنتی آنها را قطع کرد. مقامات برای آنکه هيچ فرصتی باقی نگذارند، بيش از ۳۰ هزار بسيجی را هم مامور کمک به پليس ضد شورش کردند تا جلوی تظاهرات را بگيرد.
اما گوشه و کنار پايتخت صحنه شکل گرفتن جمعيت هائی بود که می خواستند با جمع شدن در ميدان آزادی، به اين ميدان شکل ايرانی ميدان تحرير قاهره را بدهند. بسيج با بستن راهها زمينه ساز برخوردهائی متناوب در تمامی روز با تظاهرکنندگان شده بود. دو دانشجو کشته شدند، يکی صانع ژاله ۲۶ ساله و ديگری محمد مختاری ۲۲ ساله. دست کم ۴۰۰ نفر از جمه ۹ بسيجی نيز مجروح شدند. دستگاه تبليغاتی رژيم، سی آی ای و موساد را برای شورش مقصر جلوه داد و مدعی شد که شليک به اين دو دانشجو توسط تيراندازهای صهيونيست انجام گرفته است.
بسياری از ايرانيان معتقدند شورش تونسی ها و مصری ها که منجر به سرنگونی دو ديکتاتورعرب شد از تظاهرات سال ۲۰۰۹ دمکراسی طلبان ايران الهام گرفته است.
اعتراض های هفته گذشته سه نکته را نشان می دهد: اينکه جنبش اپوزيسيون ايران به رغم مجروح شدن زنده است، دررد و مردود شناختن احمدی نژاد متحد باقی مانده است، و به آرامی ولی مطمئنا گزينش تغيير در داخل رژيم را کنار می گذارد و سراغ تغيير رژيم می رود.
