اسکات لوکاس، ایندورینگ آمریکا
لورا روزن نویسنده «المونیتور» اطلاعات درونی خود از مذاکرات نمایندگان کشورهای ۵+۱ را در مقاله ای درج کرده است. ایالات متحده آمریکا و اروپائیان مایلند یک بخت دیگر به ایرانیان بدهند که طرح «متوقف کنید، درش را تخته کنید و بفرستید به خارج» را بپذیرند. طرحی که در مذاکرات ماه ژوئن در مسکو، یعنی در آخرین دیدار سطح بالای طرفین که به صورت پر سر و صدائی بی نتیجه ماند، بر آن اصرار کردند.
لورا روزن نویسنده «المونیتور» اطلاعات درونی خود از مذاکرات نمایندگان کشورهای ۵+۱ را در مقاله ای درج کرده است. ایالات متحده آمریکا و اروپائیان مایلند یک بخت دیگر به ایرانیان بدهند که طرح «متوقف کنید، درش را تخته کنید و بفرستید به خارج» را بپذیرند. طرحی که در مذاکرات ماه ژوئن در مسکو، یعنی در آخرین دیدار سطح بالای طرفین که به صورت پر سر و صدائی بی نتیجه ماند، بر آن اصرار کردند.
«متوقف کنید» یعنی ایران باید غنی سازی اورانیوم ۲۰ درصدی را فوراً متوقف کند. گرچه این میزان هنوز در محدوده کاربردهای غیرنظامی است، اما ممکن است زمینه تغلیظ بیش از۹۰ درصد و کاربردهای نظامی را فراهم کند.
«درش را تخته کنید»، به معنای تعطیلی دومین تاسیسات غنی سازی اورانیوم ایران در «فردو» است. این تاسیسات در سال های اخیر برای جبران هر تهدید منجر به تعطیلی که متوجه تاسیسات اولیه در نطنز شود ساخته شد – مثلاً در نتیجه عملیات نظامی اسرائیل.
«بفرستید به خارج» هم کنایه از آن است که ایران باید کل اورانیوم ۲۰ درصدی خود را به خارج از کشور بفرستد.
«بفرستید به خارج» هم کنایه از آن است که ایران باید کل اورانیوم ۲۰ درصدی خود را به خارج از کشور بفرستد.
یک دیپلمات بدون ذکر جزئیات به خانم «روزن» گفت که این تازه اول پیشنهادها به ایران است. وی افزود که «مجموعه پیشنهادها باید قدری به روز شود، زیرا شرایط از آن زمان که بسته تدوین شد، تحول پیدا کرده. اما نباید انتظار شرط شدیدی را داشت.»
اما از پذیرش این سه شرط، چه چیزی نصیب ایران می شود؟
در مسکو، ایالات متحده و اروپائیان چیزی بیش از یک امتیاز کم ارزش، یعنی لغو تحریم لوازم یدکی هواپیما، پیشنهاد نکردند. این از نظر تهران نه تنها «آجیل به جای الماس» است، بلکه با توجه به سقوط پیاپی هواپیماهای ناوگان فرسودی هوایی ایران، توهین آمیز بود.
شاید این بار لغو تحریم های بیشتری پیشنهاد شود. شاید هم شناختن حق ویژه ایران به غنی کردن اورانیوم به میزان ۵ درصد... شاید.
در مسکو، ایالات متحده و اروپائیان چیزی بیش از یک امتیاز کم ارزش، یعنی لغو تحریم لوازم یدکی هواپیما، پیشنهاد نکردند. این از نظر تهران نه تنها «آجیل به جای الماس» است، بلکه با توجه به سقوط پیاپی هواپیماهای ناوگان فرسودی هوایی ایران، توهین آمیز بود.
شاید این بار لغو تحریم های بیشتری پیشنهاد شود. شاید هم شناختن حق ویژه ایران به غنی کردن اورانیوم به میزان ۵ درصد... شاید.
به بیان دیگر، واشنگتن از تهران انتظار عقب نشینی های یک جانبه داشت. آنوقت مذاکرات می توانست از آنجا پی گیری شود.
پیشنهاد ایران در مسکو، گفتگوی دو طرف معادله با یک طرح از پیش آماده بود که به موجب آن، تعلیق غنی سازی ۲۰ درصدی اورانیوم، در ارتباط با لغو همه تحریم ها قرار می گرفت.
تهران پس از به بن بست رسیدن در مسکو، این پیشنهاد را علناً تکرار کرد و احتمالاً آن را به مذاکرات «از در عقب» با آمریکا و به دیدار با کاترین اشتون، نماینده کشورهای ۵+۱ در پائیز امسال برد.
تهران پس از به بن بست رسیدن در مسکو، این پیشنهاد را علناً تکرار کرد و احتمالاً آن را به مذاکرات «از در عقب» با آمریکا و به دیدار با کاترین اشتون، نماینده کشورهای ۵+۱ در پائیز امسال برد.
به نظر می رسد که از آن هنگام، در مواضع طرفین تغییری پدیدار نشده است. با این حال گفتگوهای «از در عقب» هم به بن بست رسیده و ما را به آخرین موضع گیری امروز رسانده است.
تحلیلگران، بدون توجه به این جزئیات و بدون تکان دادن چوبدستی مفسران برای بی اعتبار خواندن آنها، درباره این مذاکرات می نویسند و نقشه های راه خود را برای رسیدن به راه حل شرح می دهند.
امروز صبح تریتا پارسی در مقاله ای از «سه دل نگرانی درباره مذاکرات بعدی اتمی»نوشته بود که هیچ اشاره ای به موانع موجود نداشت. او می گوید «این دفعه ممکن است وضع فرق داشته باشد. ساختگی یا واقعی، احساسی وجود دارد که پایان بازی نزدیک است.»
امروز صبح تریتا پارسی در مقاله ای از «سه دل نگرانی درباره مذاکرات بعدی اتمی»نوشته بود که هیچ اشاره ای به موانع موجود نداشت. او می گوید «این دفعه ممکن است وضع فرق داشته باشد. ساختگی یا واقعی، احساسی وجود دارد که پایان بازی نزدیک است.»
در این میان، داستان های دلهره آور، جای بحث های معقول را گرفته است.
یک سازمان ناشناس امنیتی - که حدس می زنم منظور کدام سازمان اطلاعاتی ست- از طریق خبرگزاری همدست یا ساده لوح «آسوشیتدپرس» افشاگری های انکار ناپذیر می کند و مدارکی را لو می دهد که ثابت می کند ساختن بمب ایرانی قریب الوقوع است.
این البته داستان سرائی های دیروز را که آن بار از سوی رویترز عنوان شده بود، متوقف نمی کند. ماجرا آن بود که ایرانی ها از طریق پاکسازی فعالیت های نا مطلوب اتمی در تاسیسات نظامی پارچین، می کوشند آژانس بین المللی انرژی اتمی را فریب دهند.
یک سازمان ناشناس امنیتی - که حدس می زنم منظور کدام سازمان اطلاعاتی ست- از طریق خبرگزاری همدست یا ساده لوح «آسوشیتدپرس» افشاگری های انکار ناپذیر می کند و مدارکی را لو می دهد که ثابت می کند ساختن بمب ایرانی قریب الوقوع است.
این البته داستان سرائی های دیروز را که آن بار از سوی رویترز عنوان شده بود، متوقف نمی کند. ماجرا آن بود که ایرانی ها از طریق پاکسازی فعالیت های نا مطلوب اتمی در تاسیسات نظامی پارچین، می کوشند آژانس بین المللی انرژی اتمی را فریب دهند.
ماه گذشته، هیلاری کلینتون اعلام کرد «در صددیم گزارشی را در دیدار آینده مان با ایرانیان به آنها عرضه کنیم که نشان دهد چرا وقت دارد می گذرد. ما باید جدی با مسأله برخورد کنیم. این ها مسائلی است که می خواهیم در موردش با شما سخن بگوئیم. اما از شما هم می خواهیم در مقابل، جدی باشید.»
همه این حرف ها معقول است الا سه کلمه آخرش. آنچه که بر آن تأکید نشده است – حتی در افشاگری های امروز روزن – آن است که آمریکا از ایران انتظار صداقت متقابل ندارد. انتظارش امتیاز دادن یک جانبه است.
این، برای تهران چشم اندازی تیره است. جمهوری اسلامی با صدای بلند اعلام کرده مایل است مذاکرات با کشورهای ۵+۱ را از سر بگیرد، تاریخ ژانویه را هم پذیرفته است.حالا باید نشان دهد که مایل به عقب نشینی و امتیاز دادن هم هست.
به همین دلیل است که من شرط می بندم که هفته آینده، ماه آینده، و پس از ژانویه ما همچنان در چنبره این بیهوده گوئی ها خواهیم بود. سپس «دریچه» اعلام شده ماه مارس هم به خاطر انتخابات ریاست جمهوری ایران، بسته خواهد شد.
و بعد؟
(منبع: اندورینگ آمریکا)
(منبع: اندورینگ آمریکا)