وزارت امور خارجه آمریکا روز پنجشنبه ۱۵ ژوئن گزارش سالانه خود درباره مبارزه با قاچاق انسان را منتشر کرد.
گزارش امسال با مرور کلی وضعیت قاچاق انسان در سراسر جهان، ابزارهای تقویت مقابله با این معضل جهانی را بررسی کرده است.
وزیر امور خارجه ایالات متحده قاچاق انسان را «اهانتی به ارزش‌های بنیادین‌مان» خوانده که بر اساس آن «همگی یکسان آفریده شده‌اند و از حقوق مسلم زندگی، آزادی، و تعقیب خوشبختی» برخوردار هستند.
آنتونی بلینکن با اشاره به تضعیف حکومت قانون و امنیت ملی ایالات متحده در نتیجه قاچاق انسان گفته است مقابله با معضلی جهانی همچون قاچاق انسان مستلزم ائتلافی جهانی است که در آن دولت‌ها، کسب‌وکارها، و جامعه مدنی مشارکت کنند. او ابراز امیدواری کرده با همکاری همگان، قاچاق انسان به «یادگاری از گذشته» تبدیل شود.
سیندی دایر، سفیر سیار ایالات متحده برای نظارت و مبارزه با قاچاق انسان، نیز در همین ارتباط گفته است قاچاقچیان انسان با سوءاستفاده از بسیاری امکانات موجود در جامعه جهانی همچون وسایل ارتباط جمعی، نظام مالی، حمل و نقل، و بازرگانی دائما در حال متحول کردن سازوکار اقدامات خود هستند.
به گفته سیندی دایر، همکاری و شراکت همگان، سنگ‌بنای مبارزه موفق و پایدار علیه قاچاق انسان است.
- تعریف قاچاق انسان
قانون حمایت از قربانیان قاچاق انسان مصوب سال ۲۰۰۰ در کنگره آمریکا یکی از شکل‌های شدید قاچاق انسان را به صورت قاچاق جنسی تعریف می‌کند که در آن یک عمل جنسی تجاری با زور، کلاهبرداری، یا اجبار انجام می‌شود یا در آن فرد وادار به انجام چنین عملی به سن ١٨ سالگی نرسیده است.
طبق قانون مزبور، استخدام، پناه‌دادن، حمل و نقل، تامین، یا به دست آوردن یک فرد برای کار یا خدمات از طریق زور، کلاهبرداری، یا اجبار به منظور انقیاد به بندگی غیرارادی، اعمال شاقه، اسارت، یا بردگی، قاچاق انسان است.
قربانی قاچاق انسان لازم نیست برای مشمول شدن در این تعریف از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر منتقل شود.
در گزارش امسال، نگاهی کوتاه به سرگذشت برخی از قربانیان قاچاق انسان از کشورهایی همچون تانزانیا، فیلیپین، ونزوئلا، کلمبیا، ازبکستان، اوکراین، غنا، چین، هند، نپال، نیجریه، برزیل، و سوریه شده است.
- ایران
جمهوری اسلامی ایران در گزارش امسال وزارت امور خارجه آمریکا درباره مبارزه با قاچاق انسان به همراه ٢٣ کشور دیگر از جمله روسیه، چین، ونزوئلا، کوبا، سوریه، و کره‌شمالی به دلیل تلاش نکردن به منظور رعایت حداقل استانداردهای قانون حمایت از قربانیان قاچاق انسان، در رده کشورهای دسته ٣ است.
همچنین ١١ دولت از این دولت‌ها از جمله ایران، افغانستان، کره‌شمالی، سوریه، و روسیه «سیاست یا الگوی» قاچاق انسان، قاچاق در قالب برنامه‌های حکومتی، کار اجباری در قالب خدمات بهداشتی مرتبط با دولت یا دیگر بخش‌ها، برده‌داری جنسی در اردوگاه‌های دولتی، یا استخدام کودک‌سربازان را دنبال کرده‌اند.
تنها سه کشور جنگ‌زده لیبی، سومالی، و یمن در وضعیت بدتری نسبت به کشورهای دسته سوم قرار دارند.
جمهوری اسلامی ایران از جمله ١٢ کشور جهان است که عضو «پروتکل پیشگیری، سرکوب و مجازات قاچاق انسان، به‌ویژه زنان و کودکان» نیست. این پروتکل، مکمل کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با جرایم سازمان‌یافته فراملی است.
