علیرضا رجایی، روزنامه نگار و فعال سیاسی ملی - مذهبی در ادامه درمان سرطان خود پس از آزادی از زندان، یک چشم و بخشی از صورتش را از دست داد.
برخی وبسایت‌های خبری گزارش دادند که علیرضا رجایی که آبان ماه سال ۱۳۹۴ پس از تحمل چهار سال حبس از زندان آزاد شد، در ادامه درمان سرطان سینوس روز یکشنبه پنجم شهریور تحت عمل جراحی قرار گرفت.
بر اساس این گزارش‌ها، پزشکان پس از ۱۴ ساعت جراحی صورت ناچار به برداشتن بخشی از صورت و فک و تخلیه چشم راست آقای رجایی شدند.
پیشتر مادر علیرضا رجایی به وبسایت کلمه گفته بود که دندان او در زندان عفونت کرده بود و اجازه درمان نیافته بود. با بالا گرفتن این عفونت، پزشکان زندان، پزشکی قانونی و بیمارستان بقیه الله توصیه اکید به ادامه درمان در بیرون زندان کرده بودند اما مقام‌های قضایی باز هم اجازه درمان نداند.
مادر علیرضا رجایی در مصاحبه خود که سه ماه پس از آزادی او از زندان صورت گرفت اضافه کرده بود: «متاسفانه علی‌رغم اینکه هم پزشک عمومی زندان و هم دندانپزشک زندان در دو مرحله مختلف نامه نوشتند که به علت این مشکلات علیرضا باید به بیمارستان اعزام شود اما مسئولین قضایی از این امر ممانعت کردند و این تاخیر در معالجه باعث شد که الان درمان او وضعیت پیچیده‌تری پیدا کند.»
در نهایت گزارش‌هایی در شبکه‌های مجازی منتشر شد که حکایت از ابتلای آقای رجایی به سرطان سینوس به دلیل جلوگیری از درمان او در دوران زندان داشت.
پیروز انتخابات، ناکام از ورود
آقای رجایی مدیر انتشارات گام نو و دبیر گروه سیاسی در تحریریه روزنامه‌های جامعه، توس، نشاط و از نویسندگان ماهنامه ایران فردا بود.
او در انتخابات دوره ششم مجلس در سال ۱۳۷۸ موفق به کسب رای لازم در حوزه تهران برای راهیابی به مجلس شد، اما با ابطال صندوقها از سوی شورای نگهبان، غلامعلی حداد عادل به جای او به مجلس راه یافت.
او برای نخستین بار در سال ۷۹ به همراه تعدادی از فعالان ملی مذهبی بازداشت و به اتهام اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام به سه سال زندان محکوم شد.
آقای رجایی که سال ۸۸ نیز برای مدتی بازداشت شد، سال ۱۳۹۰به اتهام ارتکاب جرایم امنیتی بازداشت شد.
او این بار در دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست قاضی حداد، به اتهام عضویت در ائتلاف نیروهای ملی مذهبی و اقدام علیه امنیت ملی نظام جمهوری اسلامی به ۴ سال حبس و ۵ سال محرومیت از تمامی حقوق اجتماعی محکوم شد.
آقای رجایی پس از تحمل محکومیت خود، آبان ماه سال ۹۴ از زندان آزاد شد و از آن زمان مراحل درمان خود را پیگیری کرد.
این، تنها موردی نبود که جلوگیری از درمان زندانیان توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی به آسیب جدی به سلامت زندانیان سیاسی و عقیدتی منجر شد.
احمد قابل از چهره های مذهبی منتقد آیت الله خامنه ای در زندان به تومور مغزی مبتلا شد و در بیرون از زندان جان خود را از دست داد.
جلوگیری از درمان امید کوکبی، دانشجویی که به اتهام همکاری با دولت متخاصم زندانی بود، در نهایت منجر به برداشتن یکی از کلیه‌های او شد.
جلوگیری از درمان هدی صابر، فعال ملی مذهبی که دست به اعتصاب غذا زده بود، به مرگ او در زندان ختم شد.
