نخبه کشی اقتصادی در ایران

محمد خوش چهره، استاد اقتصاد دانشگاه تهران، و چهره شاخص اقتصادی مجلس هفتم، در گفت و گوی روز شنبه خود با خبر آن لاین می گوید:
«اگر رئیس قوه مجریه باورها و سلایق شخصی اش را اساس تصمیم گیری قرار دهد بدون این که این باورها مبتنی بر کار کارشناسی باشند و بدون این که نظرات مخالف نظر وی مورد توجه قرار گیرند، این وضع طبیعتاً به نفی نخبگان می انجامد.»
شمس الدین حسینی، وزیر امور اقتصادی و دارایی، ظهر روز شنبه ۶ فروردین ماه در پیام نوروزی خود، با تشریح جزئیات برنامه اقتصادی دولت در سال نو، تاکید کرد که برنامه اصلاح ساختار اقتصادی در سالجاری با دقت و سرعت بیش تری جلو می رود.
در این پیام سخنگوی اقتصادی دولت دهم، از ادامه اجرای قانون هدفمند کردن یارانه ها، تحولات در حوزه های بانکی، مالیاتی، گمرک، بیمه، ارزش گذاری پول ملی، بهره وری و نظام توزیع کالا و خدمات، اجرای سیاستهای کلی اصل ۴۴ قانون اساسی، جذب سرمایه گذاری های خارجی، بازار سرمایه و... به طور ویژه قانون برنامه پنجم توسعه را به عنوان اهم برنامه های سال ۱۳۹۰ یاد
کرد.
پیش تر وزیر اقتصاد و دارایی، طی یادداشتی که در پایگاه اطلاع رسانی رهبر جمهوری اسلامی ایران انتشار یافت، با اشاره به نام گذاری سال ۹۰ به عنوان سال «جهاد اقتصادی» تاکید کرد:
«مشکلات جاری کشور بیش تر حول مسائل اقتصادی است» آن هم به گفته وی، مسائلی هم چون اشتغال جوانان و مسکن و سایر موارد مشابه از این قبیل.
وزیر اقتصاد، با اشاره به «حوزه‌هاي اقتصادي و تأثير مستقيمي كه بر ساير حوزه‌هاي سياسي، فرهنگي و اجتماعي دارد» افزود:
« اگر ما بتوانیم به رشد و شكوفايي و پيشرفت مد نظر برسيم، در حل بسياري از مشكلات عمومي كشور هم موفق خواهيم شد.»
محمد خوش چهره، استاد اقتصاد دانشگاه تهران، و چهره شاخص اقتصادی مجلس هفتم، در تازه ترین گفت و گوی خود با خبرگزاری فارس (۳ فروردین ماه) ضمن بیان این موضوع که تنها نيمي از ظرفيتهاي اقتصاد كشور به كار گرفته مي‌شود. خواهان بكارگيري ظرفيتهاي خالي اقتصاد ملي شد.
در همین حال محمد خوش چهره، صبح روز شنبه ۶ فروردین ماه، در گفت و گو با خبر آن لاین درباره «وضعیت فکری و نخبگان در دهه ۸۰ »می گوید:
«میزان مشارکت نخبگان اقتصادی در طرح ها و تصمیم گیری های کلان ملی، میانی، منطقه ای و حتی شهری در دهه ۸۰ و نیز مشارکت نخبگان در فضای نقد و انتقاد، چندان بالا نبود. در اوایل دهه ۸۰ فضا از این حیث مساعدتر بود. اما از اواسط دهه ۸۰ فضا از این حیث به تدریج بسته شد. حتی در بعضی از مقاطع، به هشدارهای عالمانه نخبگان به جای اینکه به عنوان یک هدیه و یک رهاورد علمی معطوف به تحقق منافع ملی نگریسته شود با نگاه هایی سیاسی و جناحی نگریسته شد و گاه حتی محدودیت هایی برای نخبگانی که چنین هشدارهایی دادند، اعمال شد.
هشدار نخبگان عموماً از سوی جریانات حاکم به عنوان نقدهایی تند و حتی مخالفت تلقی می کردند. وقتی که اظهار نظرهای تخصصی و عالمانه به عنوان مخالفت تلقی شود و افراط بعضی از جناح های داخلی را به این امر بیفزاییم، در می یابیم که چرا فضا به گونه ای شد که مشارکت نخبگان در مراحل طراحی و تصمیم گیری در حوزه های مختلف کمرنگ شد.»
این اقتصادان در قسمتی دیگر از این مصاحبه می گوید:
« اگر رئیس قوه مجریه باورها و سلایق شخصی اش را اساس تصمیم گیری قرار دهد بدون این که این باورها مبتنی بر کار کارشناسی باشند و بدون این که نظرات مخالف نظر وی مورد توجه قرار گیرند، این وضع طبیعتاً به نفی نخبگان می انجامد.»