نیجریه، سوریه، سومالی و اکنون ایران. در هر یک از این کشورها، بحران آب منجر به ترکیبی از ناآرامی های مدنی، کوچ جمعی، شورش یا حتی جنگ تمام عیار شده است.
نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: تجربیات آن ها در حوزه تغییرات اقلیمی برای بسیاری از دیگر کشورها آموزنده است. «انستیتو منابع جهانی» نسبت به افزایش اضطراب جهانی بر سر آب هشدار داده است: «پیش بینی شده ۳۳ کشور در سال ۲۰۴۰ با اضطراب بسیاری بالایی بر سر آب روبرو شوند».
کمبود آب می تواند منجر به اعتراض های خیابانی شود: دسترسی به آب منشاء همیشگی ناآرامی در هند بوده است. این امر می تواند مورد سوء استفاده گروه های تروریستی قرار بگیرد: الشباب کوشیده است از یکی از آسیب دیده ترین جوامع قحطی زده در سومالی سوء استفاده کند. کمبود آب می تواند باعث مهاجرت گسترده از مناطق روستایی به شهرهای پر جمعیت شود: در مناطق خشک «ساحل» در آفریقا مردان جوان ناتوان از زندگی بر روی زمین هایشان در حال جابجایی اند؛ و کمبود آب می تواند منجر به شورش شود: بوکوحرام در نیجریه، چاد و نیجر بر روی این موج سوار شده است.
ایران تازه ترین نمونه ی کشوری است که بحران آب در آن به نارضایی عمومی انجامیده است. این خصوصا در مورد روستاهای کوچک و شهرهایی صحت دارد که در یکی از خشک ترین مناطق جهان قرار گرفته اند. مزارع غیرقابل زراعت و دریاچه ها به گودال های تولید گرد و غبار بدل شده اند. میلیون ها نفر به شهرها رفته و بیکاری باعث نارضایی در میان جوانان شده است. خشکسالی فلج کننده طی تقریبا ۱۴ سال وضع را بدتر کرده است.
کوتاه کلام این که، بحران آب چه حاصل طبیعت باشد چه سوء مدیریت انسانی، یا هر دو، می تواند زنگ خطری زودهنگام برای دردسرهای پیش رو باشد.
پیش بینی شده است که تغییرات اقلیمی ایران را گرم تر و خشک تر خواهد کرد.
ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷، مانند بسیاری از کشورها از هند تا سوریه، تصمیم به خودکفایی غذایی گرفت. کاوه مدنی، کارشناس آب، می گوید آن سیاست ها باعث شد دولت کشاورزان را به آبیاری مزارع تشنه در سراسر کشور تشویق کند. دولت همچنین برق ارزان و قیمت خرید مناسب برای آرد به کشاورزان داد. این مشوق ها باعث کشت بیشتر گندم و استخراج بیشتر آب از چاه ها شد.
امروز نرخ افول آب های زیرزمینی در ایران یکی از سریع ترین در جهان است. طی پنجاه سال آینده منابع آبی دوازده استان ایران تمام خواهد شد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
