کیانوش رستمی وزنه‌بردار شایسته وزن ۸۵ کیلوگرم ایران با ۳۸۰ کیلوگرم حرکاتش را تمام کرده بود. در واقع حرکات همه وزنه‌برداران این وزن تمام شده بود٬ غیر از یک وزنه‌بردار چینی به نام نیان تا او٬ که یک حرکتش باقیمانده بود؛ تا اینجای کار او پس از علیف از ازبکستان و تقیان دیگر شرکت کنننده ایران، در مکان چهارم بود و در مجموع ۱۲ کیلوگرم با رستمی فاصله داشت.
او ۲۰۵ کیلو را در دو ضرب و در حرکت دوم زده بود٬ همه فکر می‌کردند او تقاضای ۲۰۶ کیلوگرم را خواهد کرد که مدال برنز را از کف تقیان در آورد. گوینده صدا و سیما می‌گفت حالا که مدال طلای رستمی قطعی شد، امیدوارم تقیان هم برنز بگیرد.
اما او همه معادلات را به شکل غیرمنتظره‌ای بر هم زد و درخواست ۲۱۸ کیلوگرم کرد. وزنه را راحت روی سینه کشید. تازه به نظر در آن لحظه بود که ایرانی‌ها شروع به جمع و تفریق کردند و متوجه شدند ممکن است چند ثانیه دیگر مدال طلای کیانوش از دست برود.
وزنه‌بردار چینی به شکلی باور نکردنی وزنه را دو ضرب زد، آنهم نه به شکل معمول، بلکه با کششی مخصوص چینی‌ها.
کیانوش را خیلی دوست دارم، چرا که در المپیک ۲۰۱۲ هم با کمی اقبال می‌توانست بهتر از برنز بگیرد. در بازیهای آسیایی ۲۰۱۴ هم تا آخرین لحظه طلا روی سینه‌اش بود. اما به عنوان یک عاشق ورزش و بخصوص لحظات زیبایی که ورزشکاران خلق می‌کنند٬ نمی‌توانم کار بزرگ تیان تا او را ستایش نکنم.
کلا مدال نقره با همه اهمیتش، انگار برای کیانوش ارزش نداشت٬ این را از صورتش روی سکو می‌شد فهمید. کلا همه بچه‌های ما که نقره می‌گیرند بیش از این که خوشحال باشند، انگار ناراحتند.
مسئولین طلا می‌خواهند٬ چون رده‌بندی تیم‌ها براساس مدال طلا است؛ البته پاداش مدال طلا هم، چندین برابر مدال نقره است.
امیدوارم کیومرث هاشمی رئیس کمیته المپیک جمهوری اسلامی همانطور که بدون هیچ منطقی گفته «از نظر ما مدال طلا متعلق به کیانوش رستمی است»٬ پاداش مدال طلا را هم به او بدهند.
درمیان نقره بگیران روی سکو٬ از همه ناراحت‌تر الهه منصوریان بود که فینال را در ووشو ساندای بانوان باخت؛ الهه چهار سال پیش در گوانجو مدال برنز گرفت و آن را رسما تقدیم مقام رهبری کرد.
کلا به نظر می‌رسد مدال‌بگیران ما، پراسترس‌ترین ورزشکاران عالم روی سکو هستند. اگر زن هستند دعا می‌کنند که اهداکنندگان مدال‌ها مرد نباشد٬ اگر هم مرد هستند بر عکس. البته کره‌ای‌ها که انگار با ورزشکاران ما لج هستند، اکثرا اهداکنندگان مدال و دسته گل را مختلط انتخاب کرده‌اند.
استرس ورزشکاران ایرانی به خاطر این است که برخلاف همه ورزشکاران دیگر کشورها اجازه ندارند با جنس مخالف دست بدهند. بی ادبی که ۳۵ سال است ادامه دارد.
