جارد گنسر، وکیل و مشاور ائتلاف بین المللی برای توقف جنایات علیه بشریت در کره شمالی در مطلبی که در روزنامه واشنگتن پست منتشر شده می نویسد: همزمان با برگزاری مراسم دومین سوگند ریاست جمهوری باراک اوباما و روز مارتین لوترکینگ در آمریکا (دو رویداد سمبلیک نشان دهنده آزادی بشر و مقاومت در مقابل سرکوب)، آزادیبرای انسان های دیگر در گوشه دیگر جهان رویایی بیش نیست.
کره شمالی، به عنوان یکی از ظالم ترین و سرکوبگرترین کشورهای جهان، حدود ۲۰۰ هزار نفر را در نظام گسترده موسوم به «گولاگ» اسیر کرده است. گولاگ، که به اردوگاه های کار اجباری اطلاق می شود در کره شمالی به «کوان-لی-سو» موسوم است. در نظام «گناه ارتباطی (نسبی)» که طی دیکتاتوری کیم ایل سونگ، بیش از ۵۰ سال پیش بنا نهاده شد، دگراندیشان و سه نسل از خویشاوندانشان برای محو کردن «تخم» خانواده های فاسد، مجازات می شدند.
کسانی که به زندان می افتادند تقریبا هیچ امیدی برای آزادی نداشتند و احتمال فرار از اردوگاه ها نزدیک به غیرممکن بود، پس این افراد محکوم به مرگ در زندان بودند. طبق برآورد کمیته حقوق بشر کره شمالی، طی چند دهه گذشته، چندین هزار تن جان باخته اند.
اما برای اولین بار در تاریخ معاصر، دلیلی برای امیدواری به توجه جهان هست. ناوی پیلای، کمیسر ارشد سازمان ملل متحد برای حقوق بشر، هفته گذشته در فراخوانی خواستار تاسیس کمیته ای مستقل و بین المللی شد تا درباره مرگ های جمعی در کره شمالی تحقیق کند.
در گولاگ ها، زندانیان در معرض کار طاقت فرسا، شکنجه، خشونت جنسی، و سو تغذیه قرار دارند. مردان، زنان، و کودکان مجبور می شوند در محیط های خطرناک ۶ تا ۱۶ ساعت در روز کار کنند. جیره های اندک غذایی شان سوپ ذرت است و اغلب مجبور می شوند برای آن که از گرسنگی نمیرند به خوردن موش و فضولات حیوانات روی ببرند.
با آن که مرض هایی مثل ذات الریه و سل در اردوگاه ها شایع است، هیچ درمان پزشکی و بهداشتی در دسترس زندانیان نیست. در عوض، زندانیان مریض وادار به کار می شوند و آنانی که دیگر رمق کار ندارند راهی قرنطینه های مرگ می شوند. آنانی که قوانین اردوگاه را رعایت نمی کنند شکنجه و اعدام می شوند. گولاگ، شبکه ای سازمان یافته و منظم از اردوگاه های کار اجباری است که هدف نهایی اش گرسنگی دادن و کارکشیدن از زندانیان است تا آن که بمیرند. جهان هنوز از سرنوشت چندین شهروند ژاپنی، کره جنوبی، و شماری دیگر از کشورهایی که توسط کره شمالی طی چند دهه گذشته ربوده شده اند، چیزی نمی داند.
وقتی که شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، نشست ماه آینده اش را با این موضوع افتتاح کند، روزنه ای نایاب برای اقدام معنادار در این زمینه گشوده می شود. در ده سال گذشته، این نهاد و سلفش کمیسیون حقوق بشر، قطعنامه های سالانه غیرموثری را در مورد وضعیت حقوق بشر کره شمالی صادر کرده اند. اما امسال، پیونگ یانگ رای چین، روسیه، و کوبا، سه مدافع عمده کره شمالی را ندارد چرا که این سه کشور پس از حضور حداکثر دو دوره سه ساله بدون وقفه در شورا، مدت عضویتشان به سر آمده است.
حتی اگر شورا کمیسیون رسیدگی را تاسیس کند، نوشدارویی برای مشکلات پیش روی مردم کره شمالی نیست. اما این که یک گروه بی طرف و مستقل کارشناسان زیر نظر سازمان ملل متحد، گزارشی مفصل را تهیه کنند و برای رسیدگی به مسئله پیشنهاد بدهد، گامی حیاتی است که دست روی دست گذاشتن را مشکل می سازد.
تقریبا ۷۰ سال پیش، سال های پایان جنگ دوم جهانی، ایالات متحده آمریکا از بمباران خط آهن آشویتز خودداری کرد. این تصمیم مغایر با درخواست های فراوان برای توقف عمل بزرگترین اردوگاه کار اجباری در رژیم آلمان نازی بود که بیش از یک میلیون یهودی و افراد دیگر را به کشتن داد. یکی از زندانیان آشویتز درباره تجربه اش در این اردوگاه واقع در خاک لهستان گفته است: «مثل این بود که هم خدا و هم مردمان درگیر جنگ ما را فراموش کرده بودند.»
هیچ کس نمی گوید که حمله نظامی راه حل مسئله کره شمالی است. اما آنگونه که خانم پیلای هفته گذشته گفت «تمرکز همیشه بر برنامه هسته ای و راکتی کره شمالی است… البته این مسائل بسیار بااهمیت هستند، اما نباید اجازه داد که وضعیت حقوق بشر در این کشور را تحت الشعاع قرار دهند. »
دولت های آمریکا، چه دمکرات و چه جمهوری خواه، برای بهبود وضعیت حقوق بشر و وضعیت انسانی در کره شمالی تلاش دیپلماتیک نکرده اند چرا که بیم آن دارند که پیونگ یانگ از مذاکره درباره برنامه تسلیحاتی اش سر باز زند. اما اگر آمریکا برای پایان دادن به خشونت گسترده ظالم ترین حاکمیت جهان عاملانه تصمیم نگیرد، کدام کشور این کار را خواهد کرد؟
وقتی حاکمیت کره شمالی سقوط کند و جنایاتش برای همگان روشن شود، تاریخ نگاران قطعا نتیجه خواهند گرفت که برای اقدام زودتر، اطلاعات کافی موجود بوده است. اکنون آن زمان حیاتی برای باراک اوباما و ایالات متحده آمریکا است تا وارد عمل شوند و این امید را به مردم کره شمالی بدهند که جهان آنان را فراموش نکرده است.