هوشنگ چالنگی، شاعر نوپرداز و پژوهشگر ادبی یکشنبه ۲ آبان بر اثر سکته قلبی در ۸۱ سالگی درگذشت.
او که متولد مسجدسلیمان، نخستین شهر نفتی ایران بود، به شعر نو گرایش یافته، کار هنری خود را از دهه چهل در همکاری با مجله «خوشه» به سردبیری احمد شاملو آغاز کرد و سپس به همکاری با نشریات ادبی مطرح آن روزگار از جمله «جزوه شعر»، «تماشا» و «فردوسی» پرداخت. همکاری او با مجله خوشه احمد شاملو، شهرت زودهنگام او را به عنوان یک شاعر مطرح نوپرداز در پی داشت.
نوع نگاه و ساختار شعری هوشنگ چالنگی که اشتراکات زیادی با اشعار نوپردازانه بیژن الهی و بهرام اردبیلی داشت، باعث شکل‌گیری نحله «شعر دیگر» شد که یکی از جریان‌های شعری مطرح دهه چهل، دوران شکوفایی و اوج شعر نو ایران بود.
از هوشنگ چالنگی تاکنون چندین دفتر شعراز جمله «زنگوله تنبل»، «آن‌جا که می‌ایستی»، «نزدیک با ستاره مهجور»، و «آبی ملحوظ» منتشر شده است.
او در یکی از اشعارش گفته بود: «اگر بهاری هست؛ بگویید... که این دست؛ طفلی بازیگوش است، شتاب دارد...»
