بر پایه بررسی کتاب «وظیفه: خاطرات یک وزیر دفاع در [دوران] جنگ»، در روزنامه واشینگتن پست، آقای گیتس که از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ در کابینه های باراک اوباما، و جرج بوش سلف جمهوریخواه او، وزیر دفاع آمریکا بود، در این کتاب در چندین مورد از مسائل مربوط به امور دفاعی، به خصوص در ارتباط با مسائل افغانستان، از پرزیدنت اوباما انتقاد کرده است.
واشینگتن پست در شماره روز سه شنبه خود نوشته است: رابرت گیتس در اوائل سال ۲۰۱۰ به این نتیجه رسید که «باراک اوباما، که همانند سلفش در جنگ با عراق، فرمان به افزایش نیروهای آمریکایی در افغانستان داده بود، به این استراتژی خودش اعتقادی ندارد و این جنگ را متعلق به خودش نمی داند، و برای او،همه چیز در خروج از جنگ خلاصه می شود.»
آقای گیتس بی درنگ می افزاید که به رغم این دودلی های آقای اوباما، درباره حمایت رئیس جمهوری آمریکا از نیروهای زیر فرمانش هرگز تریدی نداشته است.
در پی انتخاب باراک اوباما به ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۰۸ و خروج جرج بوش از کاخ سفید، رابرت گیتس پیشنهاد ساکن جدید کاخ سفید واشینگتن را پذیرفت تا همچنان در مقام وزارت دفاع بماند. تا پیش از گیتس در آمریکا سابقه نداشت که یک وزیر دفاع در کابینه دو رئیس جمهوری از دو حزب مخالف با یکدیگر خدمت کرده باشد. گیتس در همین کتاب از آقای اوباما به عنوان «انسانی با کمالات شخصی» یاد کرده و سپس افزوده است که در مورد افغانستان تصمیمات پرزیدنت اوباما صحیح و به جا بوده است.
در همین کتاب، رابرت گیتس روایتی از به شدت خشمگین شدنش در گفت و گو با پرزیدنت اوباما بر سر هزینه های دفاعی به دست می دهد و می نویسد: «حس کردم که او (اوباما) بر سر ارقام هزینه های دفاعی اعتمادش را به من از دست داده است.» وزیر پیشن دفاع آمریکا آنگاه می افزاید: «چرا همواره خود را در جنگ و جدل با دیگران حس می کردم؟ چرا غالب اوقات خشمگین بودم؟ چرا آنقدر از بودن در دولت و حضور در واشینگتن بیزار بودم؟»؛و سپس خود پاسخ می دهد: «ناکارآمدی گسترده در واشینگتن مرا فرسوده کرد، به خصوص که می کوشیدم تا شخصیتم را به صورت چهره یی غیر حزبی آرام، و اهل منطق و سازش، در ملاء عام حفظ کنم.»
وزیر پیشین دفاع در پایان این کتاب، متن ای-میلی به یکی از دوستانش را نقل می کند که در آن تصریح کرده بود:
«از وزیر دفاع بودن لذتی نبردم، و هیچ کس نمی تواند درک کند که چه قدر از این شغل بیزار بودم.»
واشینگتن پست در شماره روز سه شنبه خود نوشته است: رابرت گیتس در اوائل سال ۲۰۱۰ به این نتیجه رسید که «باراک اوباما، که همانند سلفش در جنگ با عراق، فرمان به افزایش نیروهای آمریکایی در افغانستان داده بود، به این استراتژی خودش اعتقادی ندارد و این جنگ را متعلق به خودش نمی داند، و برای او،همه چیز در خروج از جنگ خلاصه می شود.»
آقای گیتس بی درنگ می افزاید که به رغم این دودلی های آقای اوباما، درباره حمایت رئیس جمهوری آمریکا از نیروهای زیر فرمانش هرگز تریدی نداشته است.
در پی انتخاب باراک اوباما به ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۰۸ و خروج جرج بوش از کاخ سفید، رابرت گیتس پیشنهاد ساکن جدید کاخ سفید واشینگتن را پذیرفت تا همچنان در مقام وزارت دفاع بماند. تا پیش از گیتس در آمریکا سابقه نداشت که یک وزیر دفاع در کابینه دو رئیس جمهوری از دو حزب مخالف با یکدیگر خدمت کرده باشد. گیتس در همین کتاب از آقای اوباما به عنوان «انسانی با کمالات شخصی» یاد کرده و سپس افزوده است که در مورد افغانستان تصمیمات پرزیدنت اوباما صحیح و به جا بوده است.
در همین کتاب، رابرت گیتس روایتی از به شدت خشمگین شدنش در گفت و گو با پرزیدنت اوباما بر سر هزینه های دفاعی به دست می دهد و می نویسد: «حس کردم که او (اوباما) بر سر ارقام هزینه های دفاعی اعتمادش را به من از دست داده است.» وزیر پیشن دفاع آمریکا آنگاه می افزاید: «چرا همواره خود را در جنگ و جدل با دیگران حس می کردم؟ چرا غالب اوقات خشمگین بودم؟ چرا آنقدر از بودن در دولت و حضور در واشینگتن بیزار بودم؟»؛و سپس خود پاسخ می دهد: «ناکارآمدی گسترده در واشینگتن مرا فرسوده کرد، به خصوص که می کوشیدم تا شخصیتم را به صورت چهره یی غیر حزبی آرام، و اهل منطق و سازش، در ملاء عام حفظ کنم.»
وزیر پیشین دفاع در پایان این کتاب، متن ای-میلی به یکی از دوستانش را نقل می کند که در آن تصریح کرده بود:
«از وزیر دفاع بودن لذتی نبردم، و هیچ کس نمی تواند درک کند که چه قدر از این شغل بیزار بودم.»