بی سوادی در بزرگ سالان، اقتصاد نشویل را مورد تهدید قرار داده است. یکی از هر چهار آمریکائی بزرگ سال نمی تواند به اندازه ای که برای کار در زندگی روازنه اش به آن نیاز دارد، بخواند یا بنویسد. آمارهای دولتی نشان می دهد که یک چهارم آمریکائی های بزرگ سال در آنچه به کار و شغل مربوط می شود، کم سواد هستند و این مساله برای آنان در اقتصادی که پایه اش به طور روزافزون بر اطلاعات بنا شده زیان آور است. تعدادی از گروه هائی در نشویل در ایالت تنسی به نیروهائی که در آن شهر برای مبارزه با بی سوادی و توسعه اقتصادی تلاش می کنند پیوسته اند.
«جو بو فورد» شرکت نقاشی خودش را در نشویل - شهری که در آن زندگی می کند - اداره می کند. قبل از آن، این مرد ۶۳ ساله ۲۵ سال را در یک شرکت حمل و نقل کار کرده بود و هیچ کدام از همکارهای او نمی دانستند وی مشکلی را از دیگران پنهان می کند. او می گوید هیچکس در محل کارم نمی دانست که من نمی توانم بخوانم.
من وسائل گوناگون را به مناطق مختلف در داخل ایالت یا خارج از آن حمل می کردم. اما وقتی به مساله ای بر می خوردم که آنرا نمی فهمیدم و نیاز به کسی داشتم که به من بگوید، به زنم که در خانه بود تلفن می کردم و او تا هر مقداری که من لازم داشتم به من کمک می کرد.
جو بو فورد مدرسه متوسطه را ترک کرده بود و این مساله را قبول داشت که قبلاً به مساله آموزش خود توجهی نداشته است. وی می گوید برای سال ها، عدم توانائی خود را در خواندن به دلیل آن که از آن خجالت می کشیده مخفی کرده است.
وی می گوید فکر می کردم که تنها من هستم که در این کشور زندگی می کنم و نمی توانم بخوانم و ادامه می دهد که ۹۰ در صد از دوستانم از دانشگاه فارغ التحصیل شده بودند و در مشاغلی مانند آموزگاری یا پزشکی کار می کردند و من هر وقت در میان آنان بودم احساس بدی می کردم. من خودم را با ارزش حس نمی کردم.
اما باید با ترس روبرو شد. شش سال پیش هنگامی که او تصمیم گرفت بر ترس خود غلبه کرده و خواندن را بی آموزد، برای کمک به شورای سواد آموزی شهر نشویل مراجعه کرد. او می گوید من اکنون می توانم نامه هایم را خودم بخوانم. دیگر لازم نیست چیزی را پنهان کنم. من اکنون به خودم افتخار می کنم و مانند آن است که درهای دیگری به رویم باز شده است.
مدیر اجرائی شورای سواد آموزی شهر نشویل می گوید بزرگ سالانی که می خواهند برای سواد آموزی به سراغ ما بیایند، در واقع یک عمل شجاعانه انجام می دهند. وقتی آنان از ما تقاضای کمک می کنند، گمان دارند که تنها خودشان هستند که نیاز به چنین کمکی دارند و یا با چنین مشکلی مواجه هستند.
آموزگارانی که داوطلب آموزش به این افراد هستند، از سازمان ها یا گروه های غیر انتفاعی می آیند. این گونه افراد کم سواد برای تقاضای چنین کمکی، باید بر سال های پُر خجالت خود و همچنین بر شک و تردید خویش فائق آیند.
به گفنه مدیر اجرائی شورای سواد آموزی شهر نشویل، ما تا به حال مردهای بزرگی را دیده ایم که هنگام ثبت نام گریه می کنند. ما بر این باوریم که این اقتصاد است که باعث به وجود آمدن چنین مساله ای می شود. معمولاً وقتی که مردم شغل خود را از دست می دهند یا مشکلی در کارشان پیدا می شود، به سراغ سواد آموزی می آیند. این یکی از بزرگترین دلایلی است که به سراغ ما آمده و در برنامه ما ثبت نام می کنند.
در اصل یکی از بزرگ ترین دلایلی که مردم را به سوی نام نویسی در این مدارس می کشاند، هنگامی است که یا کار خود را از دست داده اند یا دچار مشکلی شده اند. به همین سبب، شاید در گذشته آنان فکر نمی کردند که نیاز به آموختن سواد دارند و یا اصلاً مایل نبودند و اراده آن را نداشتند که به این مرکز بیایند.
بنابر گفته «هوارد جنتری»، مدیر اطاق تجارت منطقه نشویل برای مردم»، بی سوادی اکنون یک مشکل جدی اقتصادی است. وی می گوید بر اساس یک تحقیق جدید از سوی یکی از شرکت های خرده فروشی منطقه، از هر هشت نفر بالای ۱۶ سال - یا ۵۲ هزار نفر از اهالی شهر نشویل - قادر به خواندن نیستند. علاوه بر آن، ما ۶۳ هزار نفری را که بالای ۲۵ سال دارند در نشویل داریم که دوره متوسطه خود را تمام نکرده و در نتیجه دیپلمی نیز دریافت نکرده اند.
در نتیجه این مورد نه تنها امر مهمی در کیفیت زندگی یک فرد به شمار می رود بلکه یک مساله مهم در توسعه اقتصادی شهر و منطقه نیز شمرده می شود. علاوه بر آن مشاغل جدید خواهان آن است که جویندگان کار و حرفه با سواد باشند.
«هوارد جنتری» می گوید ۲۲ هزار شغل به طور متوسط در بازار کار، آموزش دانشگاهی را طلب می کند. بازار کاری که طی ۱۰ سال آینده در ناشویل ایجاد خواهد شد.
اما چه راه حل هائی می توان برای مبارزه با بی سوادی یافت؟
«بنیاد اعانه ملی» کار خود را بر یافتن راه حل هائی در چارچوب اجتماعی- سیاسی مانند فقر، بی خانمانی و گسترش نیروی کار متمرکز کرده است. «جنتری» می گوید بی سوادی نقش عمده ای در تمام این مشکلات ایفا می کند. وی می گوید با وجود گوناگونی گروه هائی که کلاس های سوادآموزی بزرگ سالان را تاًسیس می کنند، لازم است برای مؤثرتر بودن آموزش ها با برخورد جامع تری با مساله روبرو شد.
«مدیر اطاق تجارت منطقه نشویل برای مردم» می گوید اگر در یک تلاش دسته جمعی و همآهنگ بتوان فهمید کدام آژانس ها و سازمان هائی آموزش به بی سوادان را در سطوح مختلف تاًمین می کنند بسیار خوب و مفید است. در نتیجه می توان افراد را در شرایط مناسب آنان در کلاس های آموزشی قرار داد. وی می گوید مساله دیگر آن است که ما باید مطمئن شویم که قابل دسترسی هستیم.
این به آن معناست که باید اطمینان یافت وسایل نقلیه عمومی مناسبی مردم را به مراکزی که برنامه ها در آن صورت می گیرد هدایت می کنند. ما باید مراکزی برای نگاهداری اطفال کسانی که می خواهند سواد بیاموزند و در عین حال با نگاهداری مشکل کودکانشان روبرو هستند فراهم کنیم. در نتیجه بسیاری خدمات دیگر نیز در کنار آموزش بزرگ سالان وجود دارد.
کسانی مانند جو بوفورد با رد و بدل کردن اطلاعاتشان در مورد برنامه های سواد آموزی بزرگ سالان به دیگران الهام و شهامت لازم را می دهند. وی اکنون یکی از اعضای شورای سواد آموزی شهر نشویل است و در جهت ترویج آموزش بزرگ سالان فعالیت می کند.
وی می گوید من میدانم که خیلی طول می کشد تا شما قبول کنید که با مساله ای مشکل دارید اما آن اندازه برای چنین امری – آن چنان که من کردم - صبر نکنید. این همه چیز را در زندگی شما تغییر خواهد داد.
وی می گوید این نخستین گام به سوی پیشرفت شخصی و به دست آوردن فرصت های بیشتر در زندگی و در محیط کار است.