موزه ی "که برانلی" در پاریس این روزها میزبان اقسام گوناگون مو و آرایش موست و از هفته گذشته نمایشگاهی برپا کرده که اهمیت مو را در آرایش، مد، جنسیت، مذهب و زندگی روزمره نشان می دهد و برآن پای می فشرد. این نمایشگاه از گذشته تاکنون را در برمی گیرد و روند تغییر شیوه آرایش مو را به علاقمندان نشان می دهد.
این نمایشگاه مو در پاریس ، ۲۸۰ شیئ دیدنی را به نمایش گذارده که بیشتر در موزه های هنری می بینیم ، چیزهائی از قبیل عکس و مجسمه و نقاشی با محور و موضوع مو.
نمایشگاه مو در موزه ی "که برانلی " جایگاه ارائه آثار هنرهای بومی آمریکای شمالی و جنوبی، آفریقا، آسیا و اقیانوسیه است و از این روی، این نمایشگاه، مجسمه هایی از نیم تنه و سر و چهره سرخ پوستان، و همچنین اکوادوریها و پروییها را به نمایش گذارده و شامل بیش از ۱۰۰ قطعه از اشیایی هم هست که به طور دائم در این موزه در معرض نمایشند.در میان آنها، ماسک، لباس و اسلحه یی که با موی انسان درست شده، نیز وجود دارد.
تالار اصلی این نمایشگاه آثار هنری دنیای غرب را در برمی گیرد و شامل مجسمه هایی از چهره زنان موقرمز، تیره مو و موبور است و آنها را به عنوان نمادهای سکس و در مواردی نیز به عنوان ماجراجو نشان می دهد.
اوا گاردنر و جینا لولوبریجیدا با تصاویر رنگی بسیار بزرگی در این نمایشگاه ،در تصاویری که آنها را با آرایش غلیظ نشان می دهد، حضوردارند. تصویری نیز از دوران جوانی جین فوندا نمایشگاه رخ هست که چهره فوندا در آن، با چهره اش در سالهای جوانی و میانسالی اش، تفاوت فراوان دارد.
در عکس بسیار بزرگی هم تصویری از چهره بلوند بریژیت باردو دیده می شود که در حال بوسیدن آلن دلون است.
موضوع این نمایشگاه که موست، در آثار متعددی از قبیل مجسمه ای سنگی از مریم مقدس دیده می شود که در قرن ۱۴ ساخته شده و او را در حال نیایش نشان می دهد و موهای بلندش را که برزمین می ساید.
ایو لوفور که مدیر این نمایشگاه است، می گوید:« مو، هیچ معنای مشخص و ثابتی ندارد. می تواند نشان محدودیت باشد یا آزادی، فریب یا باور، عرف یا سنت شکنی. شکل مو، به هر شیوه ای ممکن است تغییر کند و متناسب با برداشت و باور آدمیان، تعبیر شود.»
از آدمهای دیگری که چهره و مویشان به وسیله اسلاید یا فیلم کوتاه در این نمایشگاه ارائه شده، مردان هیپی با موی بلند، آلبرت انشتین، زنی که از سرطان پستان جان سالم به دربرده، یک زندانی، یک قهرمان زیبایی اندام، یک سرباز آمریکایی و یک جنگجوی ژاپنی رخ می نمایند.
عکس زنی نیز در میان این تصاویر است. زنی اهل ماداگاسکار که تا یک سال پس از درگذشت شوهرش موهایش را نشست تا مردی از او خوشش نیاید و به فکر خواستگاری از او نیافتد.
یکی از آثار متفاوت این نمایشگاه، کلاه گیسی است که سه تکه موی بور مجعد را دربرگرفته که در اصل متعلق به زنی به نام اِما بوده و آندره مالرو آن را در یک بازار مکاره در پاریس خریده و برای بیستمین سالروز تولد دوستش به او هدیه داده است.
فیلمی سیاه و سفید هم به نمایش می دهند که مو را با تنبیه و شکنجه مربوط می کند و توضیح می دهد که طی انقلاب و آزادی فرانسه، موی زنان فرانسوی که به آنها اتهام زده می شد که با آلمانها هم خوابگی کرده اند، از ته تراشیده می شد. آنگاه این زنان را در ملأ عام راه می بردند تا همه ببینند که مرتکب چه گناه بزرگی شده اند.
فضای نمایشگاه در اتاقهایی که ویژه ی به تصویر کشیدن آثار و افراد غیرغربی هستند، تغییر می کند. دراین بخش از نمایشگاه، مو، به عنوان وسیله ای نشان داده می شود که از آن برای پوشاک، تزئین بدن و به جای آوردن آداب و رسوم فرهنگهای گوناگون استفاده می شود.
در گینه نو کلاه گیسهایی بافته و استفاده می شده که از جنس موی انسان بوده و با پَر، گِل، پوست یا چوب تنه درخت، و موادی ازاین قبیل تزئین می شده است. چند کلاه گیس از این دست، در این نمایشگاه مو به نمایش گذارده شده اند.
گردن بندی نیز به نمایش گذاشته شده که به شکل صورت آدم است و ساخته قرن بیستم، از موی انسان، شاخ حیوان، گوش ماهی، مروارید و پارچه ساخته شده و چهره اش گویی لبخندی بر لب دارد.