اروین کوری، کمدین و بازیگر در صد و دو سالگی از دنیا رفت. خبر درگذشتش را پسرش ریچارد اعلام کرد.
توصیف ژانر طنز اروین کوری دشوار است. شوخ طبعی او سورئال بود و تنها با شیوه بیان خاص خودش دلچسب می شد. از کوری به عنوان ترکیبی از آلبرت انیشتین و چارلی چاپلین یاد می کنند. لقبش «پیشروترین متخصص دنیا» در تمام زمینه ها بود و به خاطر کاراکتری که برای خود درست کرده بود، به عنوان «پروفسور اروین کوری» شناخته می شد.
کوری از دهه شصت و هفتاد با حضور در تاک شوهای مختلف از جمله برنامه های جکی گلیسون، استیو الن ، جک پار و بعدها دیوید لترمن مردم را با طنز منحصر بفرد خود آشنا کرد.
او بیشتر جمله هایش را با «با این حال» شروع می کرد. جملاتش به گونه ای بودند که گویا زنجیره ای از مزخرفات بی معنی علمی را می شنوی.
در میان قشر نخبه طرفداران زیادی داشت از جمله نویسنده برجسته آمریکایی توماس پینچن که خجالتی بود و هنگام دریافت جایزه ملی کتاب آمریکا از کوری خواست تا جای او روی سن برود و سخنرانی کند. کوری هم با سر هم کردن جملات آبزورد یک تئوری ادبی ساخت و شنونده ها را متحیر کرد.
اروین کوری بازی با کلمات را خوب بلد بود و واژه ها و اصطلاحات آشنا را می گرفت و به گونه ای متفاوت ارائه می داد.
کوری در بیست و نهم ژوئیه سال ۱۹۱۴ در خانواده ای فقیر در بروکلین نیویورک متولد شد. پدرش گارسون بود و مادرش خیاط. شش خواهر و برادر داشت و خودش، کوچکترین فرزند خانواده بود.
اروین کوری دوست داشت بازیگر تئاتر شود. یکبار در آزمونی، قسمتی از هملت را اجرا کرد و کارگردان که از خنده از صندلی اش پایین افتاد به او گفت باید کمدین شوی.
او، نخستین بار در سال ۱۹۴۲ در یک کلوپ شبانه روی صحنه رفت و یک سال بعد در موزیکالی در برادوی نقش آفرینی کرد.
اروین کوری علاوه بر حضور در تاک شوهای شبانه، در فیلمهای کمدی هم بازی کرد از جمله «چگونه مرتکب ازدواج شویم» ، «کارواش» و «نفرین عقرب یشمی» از وودی الن.
کوری در جشن تولد صد سالگی اش گفت «گاهی وسط یک کلمه فراموش می کنم چی داشتم می گفتم».
