باراک اوباما رییس جمهوری آمریکا در نطقی در قاهره در سال گذشته، از منافع آزادی بیان و مبادله آزاد عقاید و افکار برای تمام جوامع سخن گفت:
**** «دولت هایی که از این حقوق حفاظت می کنند، در نهایت باثبات تر، موفق تر و امن تر هستند. سرکوب عقاید هرگز موفق نمی شود آنها را از بین ببرد. آمریکا به حق تمام صداهای صلحجو و قانونمند برای شنیده شدن در سراسر جهان، حتی صداهایی که ما با آنها موافق نیستیم، احترام می گذارد.»
این مقوله نمی تواند در مورد دولت ایران که قصد دارد صداهای صلحجو و قانونمند شهروندان خود را آن گونه که در ادامه سرکوب روزنامه نگاران، وکلا، و فعالان حقوق بشر نشان داده است، خفه کند گفته شود.
در ماه اکتبر، ابوالفضل حسنی، مقام بلندپایه وزارت آموزش، محدودیت های جدیدی را بر علوم اجتماعی دوازده دانشگاه که استوار بر تفکر غربی و ناسازگار با اصول اسلامی تلقی می شود، اعلام کرد. فلسفه، حقوق، روانشناسی، علوم سیاسی، مطالعات زنان و حقوق بشر از آن جمله هستند. آقای حسنی گفت اجازه داده نخواهد شد گروه های جدید درسی تشکیل شوند، و در چند سال آینده در محتوای بیش از ۷۰ درصد برنامه های جاری بازنگری خواهد شد.
و محتوای آکادمیک تنها حوزه ای نیست که دولت تصمیم دارد آن را کنترل کند. از آغاز سال ۲۰۰۶، در آنچه دومین انقلاب فرهنگی نامیده شده، ده ها استاد دانشگاه، بسیاری از بخش های علوم اجتماعی یا حقوق، برکنار یا مجبور شده اند به بازنشستگی زودرس تن در دهند. فعالان دانشجوئی هدف دستگیری یا متوقف ساختن مطالعاتشان قرار گرفته اند - این ها اقداماتی است که تعهدات بین المللی ایران به حق آموزش را، که در اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مندرج است و ایران آن را تصویب کرده نقض می کند.
همان گونه که پرزیدنت اوباما گفته ایران دارای تمدن بزرگی است که قرن ها به گسترش ادبیات، هنر و نوآوری کمک کرده است. اگر مردم از آزادی بیان و تفکر محروم شوند، اگر استادان از آموزش و دانشجوان از یادگیری باز بمانند، چنین کمک هایی غیر ممکن می شود.
زمان آن رسیده است که مقامات ایران، به سخن پرزیدنت اوباما، «آینده بهتری را دنبال کنند، تعهدات بین المللی آن را انجام دهند، و در همین حال به والائی و حقوق انسانی اساسی مردم خود احترام بگذارند.»