یافته های تحقیق جدیدی در مورد دوام شرایط قابل سکونت سیاره زمین حاکی از آن است که نژاد بشر ۱ میلیارد و ۷۵۰ میلیون سال و یا شاید چند میلیارد سال دیگر زمان دارد تا وطن جدیدی برای خود بیابد.
پژوهشگران دانشگاه ایست آنگلیا در بریتانیا با هدف ارزیابی مدت زمانی که سیاره زمین در «حوزه قابل سکونت» خورشید باقی خواهد ماند، در مورد سیاره های خارج از منظومه شمسی تحقیق کردند. این حوزه میزان مسافت و فاصله ستاره از سیاره و دمایی است که برای وجود آب مایع بر سطح سیاره لازم است و در نتیجه حیات را آنگونه که بشر تعریف می کند، میسر می کند.
اندرو راشبی، استاد علوم زیست محیطی دانشگاه ایست آنگلیا می گوید «ما از الگوهای تکامل ستاره ها استفاده کردیم تا پایان دوران حیات و قابل سکونت بودن یک سیاره را مورد بررسی قرار دهیم. براساس ارزیابی ما، سکونت روی سیاره زمین بین ۱ میلیارد و ۷۵۰ میلیون سال تا ۳ میلیارد و ۲۵۰ میلیون سال دیگر ممکن خواهد بود و بعد از این مقطع زمانی، سیاره زمین در منطقه داغ خورشید قرار می گیرد و دمای آن تا حدی زیاد می شود که دریاها بخار خواهند شد و ما شاهد انقراض فاجعه بار و نابودی هر نوع حیات در کره زمین خواهیم بود».
یافته های این محققان همچنین احتمال وجود حیات هوشمند در سایر نقاط کهکشان را روشن می کند. ستاره شناسان تا به حال توانسته اند وجود تقریباً یک هزار سیاره بیرون منظومه شمسی را شناسایی کنند.
دکتر راشبی می گوید «مدت زمان قابل سکونت بودن یک سیاره از این منظر بسیار اهمیت دارد که اطلاعاتی در مورد احتمال تکامل حیات پیچیده در اختیار ما قرار می دهد. به احتمال زیاد این روند تکاملی از روند قابل سکونت شدن یک سیاره به زمان بیشتری نیاز خواهد داشت».
او می افزاید با وجودی که ۴۰۰ میلیون سال پیش حشرات وجود داشتند، انسان به‌کالبد امروزی در ۲۰۰ هزار سال گذشته تکامل یافته است.
این پژوهشگر می افزاید «بخش اعظم تکامل به شانس بستگی دارد، بنابراین یک امر ثابت و غیرقابل تغییر نیست، اما ما می دانیم که گونه های حیاتی هوشمند و پیچیده ای همچون انسان نمی توانسته اند بعد از گذشت فقط چند میلیون سال ظهور کرده باشند چون تکامل انسان زمانی پایان یافت که سیاره زمین ۷۵ درصد از کل زمان قابل سکونت بودن را پشت سرگذاشته بود. تصور ما این است که شرایط مشابهی در سایر سیاره ها حاکم باشد».
دکتر راشبی و همکاران او با مشاهده یک سیاره خارج از منظومه شمسی به نام «Kepler 22b» مدت زمان قابل سکونت بودن آن را رقمی بین ۴ میلیارد و ۳۰۰ میلیون تا ۶ میلیارد و ۱۰۰ میلیون سال تخمین زدند. براساس این تحقیق، سیاره دیگری به نام «Gliese 581d» نیز می تواند دوره حیات قابل سکونتی حدود ۴۲ میلیارد و ۴۰۰ میلیون تا ۵۴ میلیارد و ۷۰۰ میلیون سال داشته باشد.
دکتر راشبی یادآوری می کند «احتمال دارد جو این سیاره بمدت ۱۰ برابر زمانی که منظومه شمسی وجود داشته است گرم و خوشایندباشد».
در حالی که هنوز هیچ سیاره ای شبیه زمین کشف نشده است، محققان می گویند احتمال دارد سیاره ای در فاصله ۱۰ سال نوری با سیاره زمین وجود داشته باشد که از منظر ارقام نجومی بسیار نزدیک محسوب می شود. اما با وجود نزدیکی این سیاره به زمین با فن آوری های موجود صدها هزار سال طول می کشد تا بتوان به آن دسترسی پیدا کرد.
شاید راه حل این باشد که در جستجوی سیاره ای نزدیک تر به سیاره زمین باشیم.
دکتر راشبی می گوید «اگر زمانی لازم شود که به سیاره دیگری کوچ کنیم، سیاره مریخ احتمالاً بهترین گزینه پیش روی ما خواهد بود، مریخ خیلی نزدیک است و تا پایان دوره حیات خورشید که شش میلیارد سال دیگر است، قابل سکونت باقی خواهد ماند».
نتایج این پژوهش در مقاله ای در نشریه «Astrobiology» منتشر شده است.
پژوهشگران دانشگاه ایست آنگلیا در بریتانیا با هدف ارزیابی مدت زمانی که سیاره زمین در «حوزه قابل سکونت» خورشید باقی خواهد ماند، در مورد سیاره های خارج از منظومه شمسی تحقیق کردند. این حوزه میزان مسافت و فاصله ستاره از سیاره و دمایی است که برای وجود آب مایع بر سطح سیاره لازم است و در نتیجه حیات را آنگونه که بشر تعریف می کند، میسر می کند.
اندرو راشبی، استاد علوم زیست محیطی دانشگاه ایست آنگلیا می گوید «ما از الگوهای تکامل ستاره ها استفاده کردیم تا پایان دوران حیات و قابل سکونت بودن یک سیاره را مورد بررسی قرار دهیم. براساس ارزیابی ما، سکونت روی سیاره زمین بین ۱ میلیارد و ۷۵۰ میلیون سال تا ۳ میلیارد و ۲۵۰ میلیون سال دیگر ممکن خواهد بود و بعد از این مقطع زمانی، سیاره زمین در منطقه داغ خورشید قرار می گیرد و دمای آن تا حدی زیاد می شود که دریاها بخار خواهند شد و ما شاهد انقراض فاجعه بار و نابودی هر نوع حیات در کره زمین خواهیم بود».
یافته های این محققان همچنین احتمال وجود حیات هوشمند در سایر نقاط کهکشان را روشن می کند. ستاره شناسان تا به حال توانسته اند وجود تقریباً یک هزار سیاره بیرون منظومه شمسی را شناسایی کنند.
دکتر راشبی می گوید «مدت زمان قابل سکونت بودن یک سیاره از این منظر بسیار اهمیت دارد که اطلاعاتی در مورد احتمال تکامل حیات پیچیده در اختیار ما قرار می دهد. به احتمال زیاد این روند تکاملی از روند قابل سکونت شدن یک سیاره به زمان بیشتری نیاز خواهد داشت».
او می افزاید با وجودی که ۴۰۰ میلیون سال پیش حشرات وجود داشتند، انسان به‌کالبد امروزی در ۲۰۰ هزار سال گذشته تکامل یافته است.
این پژوهشگر می افزاید «بخش اعظم تکامل به شانس بستگی دارد، بنابراین یک امر ثابت و غیرقابل تغییر نیست، اما ما می دانیم که گونه های حیاتی هوشمند و پیچیده ای همچون انسان نمی توانسته اند بعد از گذشت فقط چند میلیون سال ظهور کرده باشند چون تکامل انسان زمانی پایان یافت که سیاره زمین ۷۵ درصد از کل زمان قابل سکونت بودن را پشت سرگذاشته بود. تصور ما این است که شرایط مشابهی در سایر سیاره ها حاکم باشد».
دکتر راشبی و همکاران او با مشاهده یک سیاره خارج از منظومه شمسی به نام «Kepler 22b» مدت زمان قابل سکونت بودن آن را رقمی بین ۴ میلیارد و ۳۰۰ میلیون تا ۶ میلیارد و ۱۰۰ میلیون سال تخمین زدند. براساس این تحقیق، سیاره دیگری به نام «Gliese 581d» نیز می تواند دوره حیات قابل سکونتی حدود ۴۲ میلیارد و ۴۰۰ میلیون تا ۵۴ میلیارد و ۷۰۰ میلیون سال داشته باشد.
دکتر راشبی یادآوری می کند «احتمال دارد جو این سیاره بمدت ۱۰ برابر زمانی که منظومه شمسی وجود داشته است گرم و خوشایندباشد».
در حالی که هنوز هیچ سیاره ای شبیه زمین کشف نشده است، محققان می گویند احتمال دارد سیاره ای در فاصله ۱۰ سال نوری با سیاره زمین وجود داشته باشد که از منظر ارقام نجومی بسیار نزدیک محسوب می شود. اما با وجود نزدیکی این سیاره به زمین با فن آوری های موجود صدها هزار سال طول می کشد تا بتوان به آن دسترسی پیدا کرد.
شاید راه حل این باشد که در جستجوی سیاره ای نزدیک تر به سیاره زمین باشیم.
دکتر راشبی می گوید «اگر زمانی لازم شود که به سیاره دیگری کوچ کنیم، سیاره مریخ احتمالاً بهترین گزینه پیش روی ما خواهد بود، مریخ خیلی نزدیک است و تا پایان دوره حیات خورشید که شش میلیارد سال دیگر است، قابل سکونت باقی خواهد ماند».
نتایج این پژوهش در مقاله ای در نشریه «Astrobiology» منتشر شده است.