هرچه به فصل اهدای جوایز و به ویژه جوایز اسکار نزدیک تر می شویم، فیلم های برتر و به مراتب قابل توجه تری برروی پرده سینماهای آمریکا ظاهر می شوند. یکی از این آثار سینمایی تازه، فیلم «درایو» Drive به کارگردانی «نیکولاس وایندینگ رفین» است. فیلمی درونی ، مبهم ، ماجراجویانه و دراماتیک با جلوه های بصری بی شمار از ژانر«نوآر» Noir که گروهی از بهترین و مطرح ترین بازیگران هالیوود در آن نقش آفرینی کرده اند.
«رفین» فیلمساز دانمارکی در ماه مه امسال در جشنواره سینمایی «کن» جایزه بهترین کارگردانی را برای فیلم «درایو» از آن خود ساخت. داستان فیلم از درون لنز دوربین «رفین» با «کلوز آپ» های طولانی، نگاه های سریع و زودگذر و وقایع خشونت بار و ناگهانی ادامه پیدا می کند. این درحالی است که «دیالوگ» نقش کوچکی در این فیلم دارد.
رایان گاسلینگ بازیگر نقش اول فیلم به صدای آمریکا می گوید:«خوب البته وقتی ما فیلمبرداری را شروع کردیم من از کارگردان پرسیدم که اگر اشکالی نداشته باشد هرجایی که احساس کردم دیالوگ ها اضافی است به طور طبیعی از گفتن آن ها خودداری کنم و او هم با این کار موافقت کرد. کم کم در طول مدت فیلمبرداری متوجه شدیم که زبان سینما به مراتب قوی تر از هر دیالوگی است و احساس کردیم می تونیم داستان را به شکل خیلی اثرگذار تری بدون دیالوگ تعریف کنیم.»
فیلم «درایو» با صحنه هایی پرتنش آغاز می شود. راننده اتومبیل (با بازی رایان گاسلینگ) هنگامی که شورلت ایمپالای نقره ای خود را در خیابان های «لس آنجلس» می راند به نظر آرام و بی دغدغه می رسد اما ناگهان برای گریز زدن از پلیس وارد یک دوره کوتاه اما پرتحرک و «اکشن» می شود.
در همین پنج دقیقه اول فیلم که در آن هر از چند لحظه نفس تماشاگر حبس می شود ما متوجه می شویم که هرلحظه از این فیلم ارزش تماشا دارد.
از همان آغازکار تماشاگر هیچ اطلاعی درباره این راننده و گذشته پر رمز و راز او ندارد. او پشت فرمان به نظر با تجربه، انعطاف پذیرو مورد اعتماد می رسد. کمی بعد متوجه می شویم که شغل اصلی او رانندگی اتومبیل برای دزد ها پس ازشبیخون زدن به اماکن مختلف است اما روزها در هالیوود به کار عملیات حیرت آور با اتومبیل اشتغال دارد و بقیه اوقاتش هم در گاراژی به مکانیکی می گذرد. او عشق را تا روزی که با «آیرین» (با بازی کری مولیگان) آشنا نشده نمی شناسد.
شوهر آیرین در زندان است. اما وقتی از زندان خارج می شود مجبور می شود تا یک بار دیگر دست به یک دزدی بزرگ بزند. اگر او از این کار سر بزند، اعضای خانواده اش کشته خواهند شد. به این صورت است که «راننده» قبول می کند که به شوهر آیرین برای انجام این دزدی کمک کند. اما همه چیز ناگهان عوض می شود. شوهر «آیرین» طبق نقشه ای که «مافیا» برای او کشیده است در جریان دزدی کشته می شود. «راننده» با یک میلیون دلار پول باید راه گریزی برای خود و آیرین پیدا کند. راه گریزی که با وجود اعضای «مافیا» در هرگوشه و کنار کار آسانی نیست.
فیلم «درایو» شباهت های زیادی به فیلم های «آکشن» و «درام» دهه هشتاد میلادی هالیوود دارد که انگار به صورتی با کمیک های ابرقهرمانی ادغام شده است ودر آن ناگهان «راننده» دست به انتقام جویی می زند. او قهرمانی است درخود فرورفته، آرام و شیرین که ناگهان تبدیل به عاملی مرگ آفرین می شود.
گاه در فیلم «درایو» کارگردان «رفین» برای رساندن منظورخود به شیوه های سوررئالیستی فیلمسازی روی می آورد:«داستان این فیلم خیلی شبیه به یک قصه بچه هاست. می دونید؟ اول همه چیز خیلی آرام شروع میشه و کم کم مسائل کوچک و بزرگی پیش می آد که قهرمان قصه را وامی داره که ناگهان سراژدها را از تنش جدا کند، جادوگر را بکشد و شیطان را قطعه قطعه کند!»
بازی «رایان گاسلینگ» در فیلم «درایو» درخشان است. او در نقش «راننده» یک بار دیگر استعداد چند سو گرد خود را به نمایش گذاشته است. استعدادی که این بازیگر جوان را به عنوان یکی از چهره های مهم سینمای امروز آمریکا و جهان به تماشاگر عرضه می کند.
«درایو» از همه عوامل فیلم های «کالت» Cult- فیلم هایی که به صورت کلاسیک در آمده و طرفداران بی شماری پیدا می کنند – برخوردار است. عواملی چون شخصیت های بارز، عمق، شیوه های کم سابقه فیلمبرداری و تعقیب های پرسرعتی شبیه به مسابقات ماشین رانی. برخی از تماشاگران ممکن است از صحنه های خشونت باری که در فیلم به کار گرفته شده خوششان نیاید اما این صحنه ها هم چون صحنه های خشونت بار فیلم های «کونتین تارانتینو» جزئی تفکیک ناپذیراز داستان فیلم هستند.