لینکهای قابل دسترسی

خبر فوری
سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ ایران ۱۱:۲۸

کپی‌برداری ناقص، بلای جان مناظره‌های انتخاباتی


تلویزیون جمهوری اسلامی ایران از سال ۸۸ برگزاری مناظره انتخابات را آغاز کرد. مناظره تلویزیونی میرحسین موسوی و محمود احمدی‌نژاد
تلویزیون جمهوری اسلامی ایران از سال ۸۸ برگزاری مناظره انتخابات را آغاز کرد. مناظره تلویزیونی میرحسین موسوی و محمود احمدی‌نژاد

در دو روز گذشته بحث برگزاری مناظره برای نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری ایران، در صدر خبرها بود. ابتدا اعلام شد که مناظره ها زنده پخش نمی شود اما بعد از اعتراض و حتی بعضا تمسخر در فضای مجازی، تصمیم گرفته شد این مناظره زنده برگزار شود.

مناظره های تلویزیونی نامزدهای انتخابات، در آمریکا سابقه ای بیش از نیم قرن دارد و از ابتدای آن هدف، آشنایی مردم با دیدگاه های نامزدها بود. هدفی که در نهایت می تواند به آنها کمک کند انتخاب درست تری داشته باشند. در تاریخ چند دهه اخیر مثال های نابی وجود دارد که نشان می دهد چطور یک نامزد از این ابزار در مقابله با رقیب استفاده کرد و پیروز شد. مثال های جدید، می توان به پیروزی بیل کلینتون بر بوش پدر یا باراک اوباما بر جان مک کین کارکشته اشاره کرد.

در ایران اما مناظره نحیف و تازه است. از سال ۱۳۸۸ مناظره انتخاباتی رایج شد. در آن سال، مناظره دو به دوی نامزدها با استقبال مواجه شد. وقایع بعد از انتخابات را هم که کم و بیش می دانید.

در ایران معمولا گردن اهالی رسانه از مو باریک تر است، بعد از آن وقایع، به نظر برگزار کنندگان مناظره ها، این مناظره ها بود که «هیجان را بالا برد» و باعث این وقایع شد. به همین استدلال بود که در سال ۹۲ مناظره ها را گروهی کردند و سعی کردند هر چند دقیقه یکبار از وحدت و با هم بودن سخن بگویند تا «هیجان فوران نکند.»

نمی دانم برای انتخابات ۹۶ چه اتفاقی می افتد اما چرا این هراس وجود دارد؟ شش نامزد که همه از مقام های مورد اعتماد نظام هستند، شورای نگهبان آنها را گزینش و گلچین کرده، پس چرا نگرانی وجود دارد؟

شاید اشکال به کپی برداری ناقص بر می گردد. مثلا دست اندرکاران امور، مناظره را جذاب دیده اند، اما چون با هدف و دلیل آن آشنا نیستند، یک کپی برداری ناقص کرده اند و در بزنگاه، نمی توانند چطور موقعیت را کنترل کنند.

شاید هم ساختار همین مشکل را فراهم می کند. بر کسی پوشیده نیست که در ایران، مانند اغلب کشورهای غربی و آمریکا آزادی بیان وجود ندارد. اگر اینطور بود، رد صلاحیت و سانسوری نبود. شاید همین هراس است که تصمیم گیران را ناچار می کند که بجای استفاده از الگوهای موفق کشورهای پیشرفته، به اصطلاح، آن را «بومی سازی» کنند. می گویند، «مناظره خوب است، باشد، برگزار می کنیم، اما به روش خودمان!»

XS
SM
MD
LG