کمپین آزادی پخشان عزیزی، مددکار اجتماعی محکوم به اعدام، در بیانیه ای در روز سه شنبه ۲۴ مهر با اشاره به این که «۱۰۰ روز از ممنوع الملاقات بودن» او گذشت، نوشت: «پخشان عزیزی از حق دادرسی عادلانه برخوردار نبوده و در این مدت از حق ملاقات با خانواده و وکلایش محروم بوده است.»
این کمپین «محرومیت» خانم عزیزی از این «حقوق اولیه انسانی» را نشان‌دهنده «نقض آشکار حقوق بشر» در جمهوری اسلامی ایران دانست و اشاره کرد که او «به دلیل فعالیت‌های حقوق بشری و اجتماعی خود به اعدام محکوم شده است.»
در این بیانیه، اعضای کمپین آزادی پخشان عزیزی خواستار لغو حکم اعدام و آزادی فوری پخشان عزیزی شدند و از «تمامی نهادهای حقوق بشری و افراد دغدغه‌مند» دعوت کردند تا برای آزادی پخشان عزیزی تلاش کنند.
آسوعزیزی، برادر پخشان عزیزی، در گفتگو با صدای آمریکا با اشاره به این موضوع که خواهرش نزدیک بە دو هفتە قبل از ابلاغ حکم اعدام در روز دوم مرداد سال جاری «ممنوع الملاقات و تماس» شد افزود: «پس از ابلاغ حکم، وکلا درخواست ملاقات با پخشان را کرده بودند کە قاضی ایمان افشاری مخالفت کرد.»
آقای عزیزی اضافه کرد:«قبل از آن هم متاسفانە وکلای پخشان بە دلیل این کە تنها چند هفتە بود وکالت او را قبول کردە بودند، نتوانستە بودند با او دیدار کنند. به عبارت دیگر، از زمانی کە وکلای پخشان توانستند وکالتش را قبول کنند، اجازە هیچگونە ملاقاتی با وی را نداشتند.»
آسو عزیزی در ادامه اشاره کرد که از حدود یک ماه قبل، تماس های تلفنی این مددکار اجتماعی زندانی دوباره برقرار شدە است اما هنوز اجازە ملاقات با اعضای خاناوادە یا با وکلای خود را ندارد.
پخشان عزیزی ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ در تهران بازداشت شد. چند تن از اعضای خانواده او نیز همزمان بازداشت و پس از چند روز بازجویی آزاد شدند.
پس از آن خانم عزیزی در زمستان همان سال به «بغی از طریق عضویت در گروه‌های مخالف» نظام متهم و در پی آن در خرداد ۱۴۰۳ به اعدام محکوم شد. او و وکلای مدافعش هرگونه مشارکت در عملیات مسلحانه را رد کرده‌اند.
در آن هنگام، سه عضو خانواده او نیز به اتهام آنچه «مساعدت مجرم برای فرار از محاکمه و محکومیت» نامیده شد، هر یک به یک سال حبس تعزیری محکوم شدند.
این زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، اهل مهاباد و فارغ‌التحصیل مددکاری اجتماعی از دانشگاه علامه طباطبایی، نخستین بار در آبان ۱۳۸۸ در یک گردهمایی اعتراضی دانشجویان علیه اعدام‌های سیاسی بازداشت و در ۲۸ اسفند ۱۳۸۸، با قید وثیقه ۱۰۰ میلیون تومانی آزاد شده بود.
صدور حکم اعدام برای پخشان عزیزی و شمار دیگری از زندانیان سیاسی از سوی دستگاه قضایی جمهوری اسلامی، انتقادها و محومیت های بسیاری را به دنبال داشته است.
محروم کردن زندانیان از ملاقات و یا تماس تلفنی با خانواده و وکلای مدافع بارها از سوی مقامات قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی انجام شده است.
در این ارتباط، هرانا روز دوشنبه ۲۳ مهر خبر داد که زینب جلالیان، زندانی سیاسی، که هفدهمین سال از حکم حبس ابد خود را بدون رعایت اصل تفکیک جرائم در زندان یزد سپری می کند، «از اوایل مهرماه سال جاری، از ملاقات با خانواده محروم شده است.»
به گزارش ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، یک منبع مطلع نزدیک به خانواده این زندانی سیاسی گفت: «خانم جلالیان به دستور وزارت اطلاعات از ملاقات با خانواده محروم شده است.»
او همچنین با اشاره هب بیماری های این زندانی سیاسی اضافه کرد:«زینب که به بیماری های ناخنک چشم و بیماری‌های کلیوی و گوارشی مبتلا است، چندی پیش به دلیل درد شدید در ناحیه پهلو با دستبند و پابند به بیمارستان منتقل و پس از انجام آزمایشات به زندان بازگردانده شد.»
زینب جلالیان در سال ۱۳۸۶ بازداشت و دو سال بعد به اتهام «خروج غیرقانونی از کشور» به یک سال حبس تعزیری و به اتهام «محاربه» برای «عضویت در گروه‌های مخالف نظام» به اعدام محکوم شد. حکم اعدام او در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تأیید شد، اما سپس به حبس ابد تغییر کرد.
خانم جلالیان بارها اعلام کرده بود که در زمان بازداشت به شیوه‌هایی چون شلاق زدن به کف پا، مشت به شکم، کوبیدن سر به دیوار و تهدید به تجاوز، مورد آزار و شکنجه قرار گرفته است.
