رقصیدن، لبخند به لب های کهنه سربازهای آمریکایی در شهر لوئیزویل ایالت کنتاکی می آورد. سربازانی مثل روزولت اسمیت که در جنگ بوده، می گوید می رقصد تا دردی را که پس از جنگ خلیج فارس برایش مانده، فراموش کند. او به عارضه ای به نام «اختلال استرسی پس از سانحه» اشاره می کند.
روزولت اسمیت یکی از ده ها سرباز بازنشسته ای است که از «اختلال استرسی پس از سانحه» یا فشار روحی رنج می برند و با رقصیدن، با افسردگی و اضطراب حاصل از این صدمات مبارزه می کنند.
هر هفته آنها گرد هم می آیند، با موسیقی دست می زنند و می رقصند تا نگرانی هایشان را فراموش کنند.
دبورا دننفلد که سازماندهنده رقص سربازان پیشکسوت است، می گوید: «وقتی تحرک دارید میزان اندورفین (مسکن طبیعی بدن) در بدنتان بالا می رود و حس خوبی می کنید. آنها به من می گویند که حتی بعد از رقص وقتی به خانه می روند حس خوبی دارند حتی گاهی تا روزها بعد.»
بنابه گفته سازمان مدیریت کهنه سربازان آمریکا، بین ۱۰ تا ۲۰ درصد از سربازان جنگ دیده با «اختلال استرسی پس از سانحه» زندگی می کنند.
ایده جلسات «رقص درمانی» از سال ۲۰۱۱ از آنجا آغاز شد که دبورا دننفلد در مورد برنامه رقص برای سربازان با یک روانشناس در شهر فورت ناکس کنتاکی صحبت کرد.
دننفلد نظرش این بود که رقص های جمعی موسوم به «بارن دنس» که در آن رقصندگان لزومی ندارد رقصیدن بلد باشند، از همه بیشتر برای اعضای گروه های نظامی مفید و خوب است و همین موجب شد تا در سال ۲۰۱۳ برنامه «دنسینگ ول» یا به اصطلاح خوب رقصیدن را برای کهنه سربازان با «اختلال استرسی پس از سانحه» آغاز کند.
فضای رقص خیلی خودمانی است بدون اینکه به طور عمومی تبلیغ شود تا کهنه سربازان حس راحتی و امنیت کنند. نور ملایم (اتاق کم نور) است تا افرادی را که ضربه مغزی شده‌اند، اذیت نکند. و موسیقی نیز شاد و رقصی با ضرب آهنگ های ملایم است.
دارلین مسلر، کهنه سرباز ارتش آمریکا می گوید: «وقتی اینجا هستم، به من خوش می گذرد و نیازی نیست نگران باشم.»
مسلر از «اختلال استرسی پس از سانحه» پس از تجاوز جنسی وقتی که در سالهای ۱۹۷۰ میلادی در ارتش آمریکا خدمت می کرد، رنج می برد.
دننفلد اکنون داوطلبان دیگر را آموزش می دهد تا کلاسهای خودشان را باز کنند. مخارج این کلاسها از کمک های مالی خصوصی تأمین می شود.
