بین فساد فراگیر و افراطگرایی خشن ارتباط روشنی وجود دارد. فساد در سطح بزرگ اغلب برایند ضعف دولت است و به شرایطی منجر می شود که چه بسا به افراطگرایی خشن مجال رشد می دهد: خشم، عصیان اخلاقی، و نارضایی از سیستم یا جامعه ای که اجازه می دهد برخی از راه دغلکاری و نابکاری، به زیان بقیه، رشد کنند.
سارا سِوال، معاون وزارت خارجه در امور امنیت مدنی، دموکراسی و حقوق بشر یادآور شد «در جایی که دولت ضعیف است، و از برابری آموزشی، فرصت های اقتصادی و احترام به حقوق بشر خبری نیست، شهروندان با خطر بیگانه شدن با دولت، یا با یکدیگر، روبرو هستند. تنها وابستگی عقیدتی نیست، بلکه بیگانکی و خشمی است که جوامع را به کنار آمدن با تند روهای خشن یا تحمل آنها سوق می دهد».
بنابراین، داعش در عراق قادر شد از سرخوردگی از مقامات فاسد برای جلب حمایت اقشاری از جمعیت بهره برداری کند، نه به این دلیل که با موضع مذهبی منحرف آن همراه بودند، بلکه از این نظر که هر دو مخالف دولت بودند.
در جنوب جمهوری دمکراتیک کنگو، جایی که در آن فساد فراگیر، ایمان مردم به دولتشان را ضعیف می کند و بنیادهای کشور را می لرزاند، گروه های شورشی گوناگون از فساد و نبود دولت کارآمد به عنوان ابزاری برای یارگیری، نقض فاحش حقوق بشر، و دامن زدن به هرج و مرج و در ماندگی در بخش های بزرگی از کشور استفاده می کنند.
در نیجریه، فساد اقتصادی، دیگر پولی برای تغذیه، پرداخت حقوق به نیروهای امنیتی و تجهیز آنها باقی نگذاشته است، تا قادر باشند از شهروندان خود علیه تروریست هایی مانند بوکوحرام استفاده کنند، و از اعتماد مردم به نهادهای اصلی کاسته می شود.
سِوال، معاون وزارت خارجه آمریکا گفت «فساد فقط یکی از عوامل دامن زدن به افراطگرایی خشن است، و تلاش برای نبرد با آن باید هماهنگ با شماری از اقدامات سیاسی و عملی صورت گیرد. از جمله تقویت نهادهای مدنی تا آن که نه تنها امنیت را فراهم آورند، بلکه مسیر برای پاسخگو بودن مقامات برگزیده و تامین نیازهای مردم باز شود.
افراطگرایان خشن از نارضایی عمومی از فساد برای کسب حمایت استفاده می کنند. بنابر این، از بین بردن فساد، نخستین گام لازم به سوی عقب زدن افراطگرایی و به حاشیه کشاندن افراطگرایان است.