این هفته در چین، سه انجمن روزنامه نگاران خارجی در اقدامی نامعمول، با امضای بیانیه مشترکی نسبت به موج جدید خشونت‌ها علیه همکارانشان ابراز نگرانی کردند. پلیس چین ماه گذشته یک خبرنگار روزنامه آساهی ژاپن را مضروب کرد و دوربین و دیگر لوازم او را ضبط کرد. روز دهم اوت هم پلیس در شهر هفای به یک گزارشگر تلویزیون هنگ کنگ حمل کرد. فردای آن روز در استان هنان، یکی از اعضای گروه تلویزیون آلمان هدف حملهٔ اوباش قرار گرفت.
بیشتر اوقات، مقامات چین برای این که جلوی پوشش خبری یک رویداد را بگیرند، تنها به ارعاب و مداخله با اندکی خشونت بسانده می‌‌کنند. معمولاً کار وقتی به ضرب و شتم می‌‌کشد که خبرنگاران بخواهند موضوعات حسّاس مثل مخالفان سیاسی، نا آرامی‌های اجتماعی، و ابزار‌های امنیتی دولتی همچون "زندان‌های سیاه"، که در آنها شاکیان به طور غیر قانونی بازداشت می‌‌شوند، را پوشش دهند.
فوریه ۲۰۱۱، هنگامی که پیام های آن لاین مردم را به اعتراضات خیابانی فرا خواند، پلیس پکن استفن انگل خبرنگار بلومبرگ را به پس کوچه یی کشید، و او را مورد ضرب و شتم قرار داد. در سومین سالگرد تظاهرات اعتراضی سال ۱۹۸۹ دانشجویان در میدان تیان آنمن، تاد کارل خبرنگار‌ای بی سی چنان به سختی مضروب شد که ستون فقراتش آسیب دید و هنوز دچار معلولیت است.
دولت چین به نامه اعتراضی روزنامه نگارها هنوز جواب نداده است. اما گلو بال تایمز، نشریهٔ دولتی چین، روز چهارشنبه گذشته، گزارشی را منتشر کرد که در آن ادعا شده بود خبرنگاران هدف حمله قرار نگرفته اند. یک عکاس خبرنگار مقیم شانگهای خاطرنشان کرده است که "وضع روزنامه نگارهای چینی اغلب نسبت به همکاران خارجی‌‌شان بدتر است."
لازم است به افزایش حملات به ژورنالیست‌های محلی در چین توجه بیشتری شود. اما دولت‌های خارجی می‌‌توانند راحت تر در مورد رفتار دولت پکن با شهروندان و گزارشگران‌شان برخورد کنند. آنها باید دادن روادید و اعتبار نامه به دست اندرکاران رسانه‌های دولتی چین برای کار در کشور‌های دیگر را مشروط کنند به اینکه پکن به خشونت علیه خبرنگاران و روزنامه نگار ها پایان دهد.