موزه ملی چین پس از سه سال تعطیلی ناشی از روند بازسازی بازگشایی شد.
مدیران موزه می گویند در این سه سال تغییرات اساسی در موزه صورت گرفته و تالارهای بیشتری به آن افزوده شده تا شمار بیشتری از آثار هنری و فرهنگی و نمادهای تاریخ باستانی و معاصر چین در آن جای گیرد.
نخستین بخش بازگشایی شده این موزه که برای بازدید عموم آزاد اعلام شده، تالارهای ویژه تاریخ معاصر چین است که در این موزه از جایگاه ویژه ای برخودار است.
تالارهای تاریخ معاصر چین همچون معبدی مدرن به رهبران حزب حاکم کمونیست چین: مائوتسه تونگ، تنگ شیائوپنگ و دیگر رهبران گذشته و کنونی چین اختصاص یافته است.
مدیران موزه گفته اند بخش باستانی چین که مهمترین بخش های موزه است، در بهار بازگشایی خواهد شد.
موزه ملی چین، بزرگترین موزه جهان، با زیربنای ۱۹۱ هزار مترمربع زیربنای مفید، یکی از بزرگترین اقدامات فرهنگی دولت کنونی چین است که می تواند به جلب گردشگران و دوستداران فرهنگ چین منجر شود.
مدیران موزه می گویند از آنجا که نگران بی توجهی مردم چین از تاریخ و میراث فرهنگی این کشورند، برای جذب بیشتر بازدیدکنندگان داخلی، بازدید از موزه رایگان شده است.
موزه ملی چین همجوار میدان «تی آن مین» (صلح آسمانی) است که روزگاری صحنه تظاهرات دمکراسی خواهانه دانشجویان مخالف دولت بود و پیش از آن نیز در سال های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶ مرکز تظاهرات و کنش تندروان کمونیست پیرو مائو تسه تونگ بود که تحت نام «انقلاب فرهنگی» مبارزه ای ویرانگرانه علیه نیروهای مخالف و میانه رو حزبی و غیرحزبی، همچنین علیه نمادهای فرهنگ غربی را آغاز کردند.
تندروان پیرو مائو برای تحقق انقلاب فرهنگی کلیه آثار فرهنگی بازمانده از دوران بغپورهای چین، آثار هنری متاثر از غرب و موسیقی غیرچینی، حتا سمفونی های بتهوون را با عنوان «فرهنگ غربی» نابود و ممنوع کردند.
مقامات دولتی و مدیران موزه ترجیح داده اند هیچگونه نشانه و اثری از حضور مائو در انقلاب فرهنگی و اقدامات ویرانگرانه علیه فرهنگ و مردم آن زمان را در این موزه وجود نداشته باشد و به گونه ای این بخش از تاریخ معاصر چین را از موزه ملی چین حذف کرده اند.
کارشناسان و پژوهشگران پدیده «انقلاب فرهنگی چین» برآورد کرده اند در جریان تهاجمات گاردهای سرخ مائو بیش از ۴۵ میلیون نفر چینی جان خود را از دست دادند.
در موزه ملی چین همچنین هیچگونه نشانه ای از تهاجم مسلحانه و خونین سربازان ارتش سرخ به سرزمین تبت و ویرانی معابد بودایی لهاسا و سرنگون کردن حکومت مستقل آن سرزمین در اوایل دهه پنجاه میلادی دیده نمی شود.