همچنان که اقدامات امدادی در مناطق زلزله زده جنوب غربی چین در جریان است، مردم در حال اهدای کمک های نقدی و انساندوستانه به آسیب دیدگان هستند و در عین حال برخی از آنان این سوال را مطرح کرده اند که دولت چه درس هایی از زمین لرزه پنج سال پیش در ونچوان در همان حوالی گرفته است.
روز سه شنبه، سه روز پس از وقوع زمین لرزه ۷ ریشتری در شهر یان، ماموران آتش نشانی هنوز در حال زیر و رو کردن آوار ساختمان ها در مناطق لوشان و بوشین و بیرون کشیدن افراد بودند.
هلیکوپترهای نظامی بسته های کمکی را در مناطق دورافتاده و غیرقابل دسترس به مردم می رسانند. راه های ارتباطی با این مناطق ویران شده و هنوز خطر ریزش سنگ و صخره و رانش زمین وجود دارد.
در سال ۲۰۰۸، چند روز پس از وقوع زلزله ۸ ریشتری در ونچوان، واقع در ۱۹۰ کیلومتری جنوبی زلزله اخیر چین، امیلی چان، مدیر مرکز پاسخگویی انساندوستانه و دارویی به بلایای طبیعی، که در دانشگاه هنگ کنگ قرار دارد، همراه با گروه های امداد در صحنه حاضر شده بود.
چان می گوید این بار نسبت به پنج سال پیش سرعت عمل مسئولان بیشتر شده بود: «عملیات امداد این زمین لرزه، به نظر من به شکل مناسبی انجام شد. این که دولت گروه های امدادی را تا دو ساعت بعد از واقعه به منطقه آسیب دیده فرستاد نشان دهنده سرعت عمل و کارایی نحوه پاسخگویی است.»
چان در عین حال گفت مشکل اصلی بعد از اتمام فاز امداد و نجات و ورود به مرحله بازسازی است.
در برخی نقاط شمار کشته شدگان بیشتر است و مایحتاج بیشتری مورد نیاز است که بعد از اتمام مرحله نجات بیشتر خود را نشان می دهد چرا که افراد نیاز بیشتری به خدمات بهداشتی و پزشکی و خدمات پس از زلزله دارند.
اهمیت زیربناها
خانم چان گفت بعد از زلزله ونچوان که حدود ۹۰ هزار کشته برجای نهاد و مشکل ناامنی ساختمان ها بویژه مدارس و بیمارستان ها را نشان داد، چین سطح استاندارد ساختمان ها در مورد زلزله را بالا برد.
اما روزنامه چاینا دیلی در مقاله ای خواستار یادگیری از عملکرد ژاپن شد و گفت در برخی روستاها و مناطق استان زلزله زده یان، اغلب بناها آسیب دیدند، از جمله خانه هایی که پس از زلزله ونچوان بازسازی شده بودند.
این مقاله می گوید: «در ژاپن برای برآورد استاندارد هر ساختمان هشت- نه طبقه دست کم دویست-سیصد صفحه به بررسی بازرسی های مربوط به مقاومت در برابر زلزله اختصاص می یابد. اما آسمان خراش های چینی، کلیه مجوزها و اسناد مربوط به ساختمان بین دویست تا سیصد صفحه است.»
تلاش های امدادی در یان بویژه سخت است زیرا برخی روستاهای دورافتاده و محصور در میان تپه ها که تنها راه ارتباطی شان جاده ای کوهستانی بوده غیرقابل دسترس شده اند.
امور فنی
تیان فنگ، هماهنگ کننده جامعه مدنی مستقر در چنگدو از نزدیک با فعالیت های امدادی دولت و جامعه مدنی مرتبط است. او می گوید با وجودی که دولت در امداد رسانی سرعت عمل داشت و اطلاع رسانی را با شفافیت بیشتری انجام داد، اما در مقایسه با سال ۲۰۰۸، نقايص فنی همچنان باقی است.
تیان می گوید در نزدیکی کوهستان لانگمن که محل وقوع زلزله بود، تردد کامیون ها توصیه نمی شود: «در برخی مناطق تنها یک راه باریک هست که در آغاز کار امداد، ازدحام اتومبیل ها تردد گروه های نجات و اطلاع رسانی را مسدود کرده بودند.» آقای تیان می گوید این مشکل در سال ۲۰۰۸ هم بود و تنها اعزام هلیکوپتر به مناطق دورافتاده راهگشا بوده است.
در نخستین ساعات پس از زمین لرزه، صدها داوطلب به سوی منطقه شتافتند. تیان این روند را «گرم، ولی شاید زیادی سریع» در پاسخگویی به تراژدی می خواند.
حالا مقامات از داوطلبان می خواهند که به مناطق آسیب دیده نروند تا عملیات امداد و انتقال آسیب دیدگان بدون مانع پیش برود.
تیان می گوید: «از زلزله ونچوان یادگرفتیم که در اولین مرحله عملیات نجات، سازمان های جامعه مدنی چندان کارآمد نیستند.» او گفت سازمان های غیردولتی محلی پس از مرحله اول است که اهمیت می یابند یعنی هنگامی که تخصصشان در امور محلی برای کمک به قربانیان و بازسازی منطقه نقشی حیاتی می یابد.
واکنش عمومی
مردم کمک های نقدی و جنسی خود را به سازمان های خدمات به زلزله زدگان اهدا می کنند و خواستار شفافیت بیشتر در فضای آنلاین در مورد کمک های نقدی شده اند.
بسیاری از چینی ها ترجیح میدهند که کمک های نقدی شان را به گروه های کوچک تر و خصوصی بدهند تا به نهادهای بزرگ دولتی مثل صلیب سرخ که در سال های اخیرا مواردی از رسوایی های مالی نامش را خدشه دار کرد.
روی شبکه ویبو، که در واقع توییتر چینی است، بسیاری از پست ها مربوط به دستورالعمل نحوه امدادرسانی در مناطق زلزله زده است.
امیلی چان از دانشگاه هنگ کنگ می گوید دولت باید برای آموزش به عموم بیشتر کار کند و نحوه عملکرد در مواقع وقوع بلایای طبیعی را به آنان آموزش دهد.
هرچند دولت بر لزوم خودکفایی افراد در کمک به خود تا زمانی رسیدن کمک های دیگر تاکید کرده است، بسیاری از ساکنین مناطق دور افتاده سالخوردگان و جوانانی هستند که به شهادت تحلیل ها، برای مواجهه با شرایط اضطراری و یافتن سرپناه، امکاناتی در اختیارشان نیست.
روز سه شنبه، سه روز پس از وقوع زمین لرزه ۷ ریشتری در شهر یان، ماموران آتش نشانی هنوز در حال زیر و رو کردن آوار ساختمان ها در مناطق لوشان و بوشین و بیرون کشیدن افراد بودند.
هلیکوپترهای نظامی بسته های کمکی را در مناطق دورافتاده و غیرقابل دسترس به مردم می رسانند. راه های ارتباطی با این مناطق ویران شده و هنوز خطر ریزش سنگ و صخره و رانش زمین وجود دارد.
در سال ۲۰۰۸، چند روز پس از وقوع زلزله ۸ ریشتری در ونچوان، واقع در ۱۹۰ کیلومتری جنوبی زلزله اخیر چین، امیلی چان، مدیر مرکز پاسخگویی انساندوستانه و دارویی به بلایای طبیعی، که در دانشگاه هنگ کنگ قرار دارد، همراه با گروه های امداد در صحنه حاضر شده بود.
چان می گوید این بار نسبت به پنج سال پیش سرعت عمل مسئولان بیشتر شده بود: «عملیات امداد این زمین لرزه، به نظر من به شکل مناسبی انجام شد. این که دولت گروه های امدادی را تا دو ساعت بعد از واقعه به منطقه آسیب دیده فرستاد نشان دهنده سرعت عمل و کارایی نحوه پاسخگویی است.»
چان در عین حال گفت مشکل اصلی بعد از اتمام فاز امداد و نجات و ورود به مرحله بازسازی است.
در برخی نقاط شمار کشته شدگان بیشتر است و مایحتاج بیشتری مورد نیاز است که بعد از اتمام مرحله نجات بیشتر خود را نشان می دهد چرا که افراد نیاز بیشتری به خدمات بهداشتی و پزشکی و خدمات پس از زلزله دارند.
اهمیت زیربناها
خانم چان گفت بعد از زلزله ونچوان که حدود ۹۰ هزار کشته برجای نهاد و مشکل ناامنی ساختمان ها بویژه مدارس و بیمارستان ها را نشان داد، چین سطح استاندارد ساختمان ها در مورد زلزله را بالا برد.
اما روزنامه چاینا دیلی در مقاله ای خواستار یادگیری از عملکرد ژاپن شد و گفت در برخی روستاها و مناطق استان زلزله زده یان، اغلب بناها آسیب دیدند، از جمله خانه هایی که پس از زلزله ونچوان بازسازی شده بودند.
این مقاله می گوید: «در ژاپن برای برآورد استاندارد هر ساختمان هشت- نه طبقه دست کم دویست-سیصد صفحه به بررسی بازرسی های مربوط به مقاومت در برابر زلزله اختصاص می یابد. اما آسمان خراش های چینی، کلیه مجوزها و اسناد مربوط به ساختمان بین دویست تا سیصد صفحه است.»
تلاش های امدادی در یان بویژه سخت است زیرا برخی روستاهای دورافتاده و محصور در میان تپه ها که تنها راه ارتباطی شان جاده ای کوهستانی بوده غیرقابل دسترس شده اند.
امور فنی
تیان فنگ، هماهنگ کننده جامعه مدنی مستقر در چنگدو از نزدیک با فعالیت های امدادی دولت و جامعه مدنی مرتبط است. او می گوید با وجودی که دولت در امداد رسانی سرعت عمل داشت و اطلاع رسانی را با شفافیت بیشتری انجام داد، اما در مقایسه با سال ۲۰۰۸، نقايص فنی همچنان باقی است.
تیان می گوید در نزدیکی کوهستان لانگمن که محل وقوع زلزله بود، تردد کامیون ها توصیه نمی شود: «در برخی مناطق تنها یک راه باریک هست که در آغاز کار امداد، ازدحام اتومبیل ها تردد گروه های نجات و اطلاع رسانی را مسدود کرده بودند.» آقای تیان می گوید این مشکل در سال ۲۰۰۸ هم بود و تنها اعزام هلیکوپتر به مناطق دورافتاده راهگشا بوده است.
در نخستین ساعات پس از زمین لرزه، صدها داوطلب به سوی منطقه شتافتند. تیان این روند را «گرم، ولی شاید زیادی سریع» در پاسخگویی به تراژدی می خواند.
حالا مقامات از داوطلبان می خواهند که به مناطق آسیب دیده نروند تا عملیات امداد و انتقال آسیب دیدگان بدون مانع پیش برود.
تیان می گوید: «از زلزله ونچوان یادگرفتیم که در اولین مرحله عملیات نجات، سازمان های جامعه مدنی چندان کارآمد نیستند.» او گفت سازمان های غیردولتی محلی پس از مرحله اول است که اهمیت می یابند یعنی هنگامی که تخصصشان در امور محلی برای کمک به قربانیان و بازسازی منطقه نقشی حیاتی می یابد.
واکنش عمومی
مردم کمک های نقدی و جنسی خود را به سازمان های خدمات به زلزله زدگان اهدا می کنند و خواستار شفافیت بیشتر در فضای آنلاین در مورد کمک های نقدی شده اند.
بسیاری از چینی ها ترجیح میدهند که کمک های نقدی شان را به گروه های کوچک تر و خصوصی بدهند تا به نهادهای بزرگ دولتی مثل صلیب سرخ که در سال های اخیرا مواردی از رسوایی های مالی نامش را خدشه دار کرد.
روی شبکه ویبو، که در واقع توییتر چینی است، بسیاری از پست ها مربوط به دستورالعمل نحوه امدادرسانی در مناطق زلزله زده است.
امیلی چان از دانشگاه هنگ کنگ می گوید دولت باید برای آموزش به عموم بیشتر کار کند و نحوه عملکرد در مواقع وقوع بلایای طبیعی را به آنان آموزش دهد.
هرچند دولت بر لزوم خودکفایی افراد در کمک به خود تا زمانی رسیدن کمک های دیگر تاکید کرده است، بسیاری از ساکنین مناطق دور افتاده سالخوردگان و جوانانی هستند که به شهادت تحلیل ها، برای مواجهه با شرایط اضطراری و یافتن سرپناه، امکاناتی در اختیارشان نیست.
