يک سال از نجات ۳۳ معدنچی شيلی که بيش از دو ماه در اعماق يک معدن محبوس بودند می گذرد. هنوز نه تنها کمک های مالی که به آنان قول داده شده بود به دستشان نرسيده بلکه زخم های روانی که در طی دو ماه بر آنان وارد آمده نیز بهبود نيافته است. کابوسی که پس از يک سال هنوز ادامه دارد.
عمليات نجات کارکنان معدن «سن خوزه» شيلی به عنوان يکی از سريع ترين و دقيق ترين عمليات نجات مورد ستايش جهانيان قرار گرفت ولی اين معدنچيان هنوز خاطره آن دو ماه تاريک را از ياد نبرده اند.
لويس ارزوئا، رييس ۵۵ ساله معدنچيان شيلی که به مدت ۶٩ روز در اعماق زمين حبس بود و به واسطه مديريت استثنايی که در آن مدت از خود نشان داد مورد ستايش قرار گرفت، آخرين فردی بود که از معدن بيرون کشيده شد. او می گويد: ما ۱٩ روز هيچ صدايی را نمی شنيديم و پس از آن نيز فکر می کرديم هر لحظه معدن بر سر ما خراب شود. مردم نمی توانند درک کنند ما به عنوان انسان چه قدرتی داشتيم که بتوانيم ۶۰ روز در زير زمين تاب بياوريم.
عمر ريگاداس يکی ديگر از معدنچيان پس از يک سال هنوز از بی خوابی شبانه رنج می برد. او می گويد بدون ياری خانواده اش نمی توانست در اين يک سال دوام آورد.
بسياری از اين معدنچيان علاوه بر زخم های روانی از بيکاری رنج می برند و از آن جا که پولی که به آنان وعده داده شده بود به دستشان نرسيده تامين زندگی خانواده نيز مشکلی بر مشکلات ديگر آنان افزوده است. معدنچيان اميدوارند در سالگرد نجات خود دولت انتظار آنان به دريافت يک بيمه بازنشستگی ماهيانه را برآورده کند و از آن جا که هاليوود قصد دارد فيلمی بر اساس ماجرای محبوس شدن اين معدنچيان بسازد آنان به زودی در درآمد آن شريک خواهند شد.
معدنچيان دولت و شرکت مالک معدن را به اهمال و قصور متهم می کنند و از آن ها شکايت کرده اند.