بنیاد کارنگی روز دوشنبه ۲۵ بهمن در جلسه‌ای مجازی چگونگی خلع سلاح هسته‌ای کشور قزاقستان را با توژان کاسنوا، نویسنده کتابی در این مورد، و ویلیام کورتنی، سفیر پیشین ایالات متحده آمریکا در این کشور، به بحث گذاشت.
ویلیام کورتنی قزاقستان را که تا پیش از دهه ۹۰ دارای بزرگ‌ترین تاسیسات تحقیق و آزمایش سلاح‌های هسته‌ای روسیه بود، نمونه موفق یک کشور عاری‌شده از تسلیحات هسته‌ای توصیف کرد که با تمرکز بر منافع ملی خود توانست مساله پیچیده عاری‌سازی اتمی را مدیریت کند.
وی افزود: «همکاری قزاقستان در خلع سلاح اتمی شاید موفق‌ترین نمونه چنین اقدامی بود. قزاقستان تشخیص داده بود که نیازی به داشتن سلاح‌های هسته‌ای برای بازداری روسیه از اشغال خود ندارد.»
پس از آقای کورتنی، دکتر توژان کاسنوا در مورد بازگرداندن سلاح‌های هسته‌ای قزاقستان به روسیه و خلع سلاح هسته‌ای آن کشور گفت، قزاقستان با درک این که هرگز به فرماندهی و کنترل تسلیحات هسته‌ای دسترسی نداشت، و‌هر اقدامی در این زمینه با نگرانی‌های امنیتی برای ان کشور همراه بود، بسیاراحساس عدم اطمینان می‌کرد، همزمان که ضرورت دسترسی مستقیم به سرمایه‌گذاری خارجی در کشور احساس می‌شد و بسیار اهمیت داشت که به عنوان یک کشور مسئول با نقش سازنده در جامعه بین‌المللی دیده شود.
به گفته وی، «این تجلی یک فراخوان بسیار بزرگ‌تر برای استقلال، و بیان نارضایتی مردم قزاقستان بود از اینکه سرنوشت مردم قزاقستان در مسکو تعیین می‌شد، و تنها مربوط به آزمایش تسلیحاتی نبود بلکه در مورد بهره کم مردم از منابع سرشار طبیعی کشورشان بود و به نوعی بیداری مردم و آشکارترین مخالفت آنها علیه روسیه بود.»
آقای کورتنی در مقایسه قزاقستان با اوکراین گفت، اوکراین به طرق مختلف به جامعه بین‌المللی و اروپا دسترسی داشت اما قزاقستان و تمام کانال‌های ارتباطی آن از طریق روسیه بود. بنابراین قزاقستان درک می‌کرد که همکاری با روسیه برای امنیت آن کشور مهم است و در عین حال با اتخاذ یک سیاست خارجی درست، همکاری چند جانبه با غرب و ایالات متحده و همچنین با کشور همجوار چین، یک سیاست راهبردی امنیتی موفق را پیگیری کرده است.
