از زمان قیام سال ۲۰۱۱ مردم مصر علیه حسنی مبارک، ساختمان ها و دیوارهای شهر قاهره به بوم نقاشی مخالفان حکومت تغییر کاربری یافته است.
در سومین سالگرد انقلاب مصر، در و دیوار پایتخت سراسر پوشیده از دیوارنگاره هاست، و هنرمندان مصری برای بیان هر چیزی از فراخوان برای انقلاب تا اعلام خشم عمومی علیه آزار جنسی، از دیوارهای شهر استفاده می کنند.
خیابان محمد محمود قاهره نمایشگاهی از هنر خیابانی مصر است: سیاست، عدالت اجتماعی، سوگواری. اینجا مکانی است که هنرمندان فکرشان را بیان می کنند.
بخشی از عمده ترین آثار هنری خیابانی در دوران انقلاب مصر، از جمله دیوارنگاره های خیابان محمد محمود، کار آقای گنزیر است: «جمجمه ها را می بینید و درست در میان این جمجمه ها، نشانه های اعتراض را: آزادی، عدالت اجتماعی، ... و چه کی مسئول است؟ یک سرباز، حسنی مبارک، یا افسر یا درجه و اینها هیچکدام مسئول نیستند؛ مسئول آن سربازی است که فرمان را اجرا می کند.»
جبهه نبرد سیاسی
در طول این سال ها، دیوارهای قاهره جبهه جنگ سیاسی شده و هنرمندان، سربازانی اند که در این جبهه می جنگند.
سال ۲۰۱۱ آقای گنزیر یک تانک کشید که یک پسر بچه تنها را در حالی که با دوچرخه اش نان می برد، هدف گرفته بود.
بعد از آنکه تانک ها دهها معترض مصری را زیر گرفتند، بخش دیگری به نقاشی آقای گنزیر اضافه شد. اما یک گروه هوادار نظامیان که از این نقاشی ناخرسند بود، کشته شدگان را از تصویر روی دیوار پاک کرد و به جای آن پرچم مصر را در دستان تظاهرکنندگان کشید.
هنرمندان مخالف حکومت نظامیان دوباره در نقاشی دیواری دستکاری کردند و یک هیولای نظامی را در حال بلعیدن یک تظاهرکننده به نقاشی اضافه کردند.
بریگاد مونالیزا
دیوارنگاره ها همیشه هم سیاسی نیستند. گروهی موسوم به بریگاد مونالیزا در یکی از محله های فقیرنشین روی موضوعات مربوط به عدالت اجتماعی کار می کند.
اسماعیل محمد می گوید: «هدف این پروژه گرفتن عکس هایی از بچه های این محله و نوشتن رویاهای آنهاست، تا وقتی بچه ها در راه مدرسه، عکس خودشان را روی دیوار خیابان های محله می بینند، از فکر آنچه که می خواهند در آینده بشوند به خود و به محله شان ببالند.»
میا گروندال، ژورنالیست و نویسنده سوئدی می گوید هدف هنرهای خیابانی در مرکز قاهره بیشتر جلب توجه است تا به کار گرفتن این افراد: «بریگادهای مونالیزا در واقع فقیران را از خیابان ها به روی دیوارها می آورند. آنها را بالا می کشند و در معرض دید می گذارند: بفرمایید. اینها مردم کشورند. نگاهشان کنید. از آنها مراقبت کنید. به آنها گوش بدهید. می توانم بگویم که این کار واقعاً انقلابی است.»
مایرا شهاده تمرکز کارش را روی آزار جنسی گذاشته ولی احساس می کند آثارش تغییر چندانی ایجاد نکرده است: «به نظرم هنوز چیزی عوض نشده. چیزی که باید برایش مبارزه کنیم هنوز به قوت خود باقی است. باید سازش ناپذیر باشیم. و اگر اهل سازش نباشید، در دوره سختی زندگی می کنید.»
گنزیر، هنرمند دیگر، می گوید با قدرت گرفتن دوباره نظامیان او هم همین احساس را دارد: «مثل این که دوباره سر پله اول برگشته ایم. اگر همین الان تانک را در برابر دوچرخه می کشیدم باز هم مصداق داشت. حتی نقاشی سرباز و جمجمه ها که در محله محمد محمود کشیدم در واقع بر اساس پوستری بود که سال ۲۰۱۱ نقاشی کرده بودم ... بنابراین اوضاع یک جورهایی عوض شده، به نحوی گمراه کننده. فکر می کنید تغییراتی ایجاد شده، ولی در واقع دوباره در میدان تحریر هستید.»
در سومین سالگرد انقلاب مصر، در و دیوار پایتخت سراسر پوشیده از دیوارنگاره هاست، و هنرمندان مصری برای بیان هر چیزی از فراخوان برای انقلاب تا اعلام خشم عمومی علیه آزار جنسی، از دیوارهای شهر استفاده می کنند.
خیابان محمد محمود قاهره نمایشگاهی از هنر خیابانی مصر است: سیاست، عدالت اجتماعی، سوگواری. اینجا مکانی است که هنرمندان فکرشان را بیان می کنند.
بخشی از عمده ترین آثار هنری خیابانی در دوران انقلاب مصر، از جمله دیوارنگاره های خیابان محمد محمود، کار آقای گنزیر است: «جمجمه ها را می بینید و درست در میان این جمجمه ها، نشانه های اعتراض را: آزادی، عدالت اجتماعی، ... و چه کی مسئول است؟ یک سرباز، حسنی مبارک، یا افسر یا درجه و اینها هیچکدام مسئول نیستند؛ مسئول آن سربازی است که فرمان را اجرا می کند.»
جبهه نبرد سیاسی
در طول این سال ها، دیوارهای قاهره جبهه جنگ سیاسی شده و هنرمندان، سربازانی اند که در این جبهه می جنگند.
سال ۲۰۱۱ آقای گنزیر یک تانک کشید که یک پسر بچه تنها را در حالی که با دوچرخه اش نان می برد، هدف گرفته بود.
بعد از آنکه تانک ها دهها معترض مصری را زیر گرفتند، بخش دیگری به نقاشی آقای گنزیر اضافه شد. اما یک گروه هوادار نظامیان که از این نقاشی ناخرسند بود، کشته شدگان را از تصویر روی دیوار پاک کرد و به جای آن پرچم مصر را در دستان تظاهرکنندگان کشید.
هنرمندان مخالف حکومت نظامیان دوباره در نقاشی دیواری دستکاری کردند و یک هیولای نظامی را در حال بلعیدن یک تظاهرکننده به نقاشی اضافه کردند.
بریگاد مونالیزا
دیوارنگاره ها همیشه هم سیاسی نیستند. گروهی موسوم به بریگاد مونالیزا در یکی از محله های فقیرنشین روی موضوعات مربوط به عدالت اجتماعی کار می کند.
اسماعیل محمد می گوید: «هدف این پروژه گرفتن عکس هایی از بچه های این محله و نوشتن رویاهای آنهاست، تا وقتی بچه ها در راه مدرسه، عکس خودشان را روی دیوار خیابان های محله می بینند، از فکر آنچه که می خواهند در آینده بشوند به خود و به محله شان ببالند.»
میا گروندال، ژورنالیست و نویسنده سوئدی می گوید هدف هنرهای خیابانی در مرکز قاهره بیشتر جلب توجه است تا به کار گرفتن این افراد: «بریگادهای مونالیزا در واقع فقیران را از خیابان ها به روی دیوارها می آورند. آنها را بالا می کشند و در معرض دید می گذارند: بفرمایید. اینها مردم کشورند. نگاهشان کنید. از آنها مراقبت کنید. به آنها گوش بدهید. می توانم بگویم که این کار واقعاً انقلابی است.»
مایرا شهاده تمرکز کارش را روی آزار جنسی گذاشته ولی احساس می کند آثارش تغییر چندانی ایجاد نکرده است: «به نظرم هنوز چیزی عوض نشده. چیزی که باید برایش مبارزه کنیم هنوز به قوت خود باقی است. باید سازش ناپذیر باشیم. و اگر اهل سازش نباشید، در دوره سختی زندگی می کنید.»
گنزیر، هنرمند دیگر، می گوید با قدرت گرفتن دوباره نظامیان او هم همین احساس را دارد: «مثل این که دوباره سر پله اول برگشته ایم. اگر همین الان تانک را در برابر دوچرخه می کشیدم باز هم مصداق داشت. حتی نقاشی سرباز و جمجمه ها که در محله محمد محمود کشیدم در واقع بر اساس پوستری بود که سال ۲۰۱۱ نقاشی کرده بودم ... بنابراین اوضاع یک جورهایی عوض شده، به نحوی گمراه کننده. فکر می کنید تغییراتی ایجاد شده، ولی در واقع دوباره در میدان تحریر هستید.»
