بیست و پنج سال پیش در چنین روزی- ۸ نوامبر - دیوار برلن فروریخت. برای ۲۸ سال، این آشکارترین مظهر جنگ سرد و نماد پیکار بین خودکامگی و دمکراسی، دو ایدئولوژی حاکم نیمه دوم قرن بیستم، از قلب یکی از بزرگترین شهرهای اروپا می گذشت.
دیوار از یک نماد فراتر می رفت – عملا به مردم آلمان در دو سوی آن ثابت می کرد که کشورشان دیگر یکی نیست.
پس از پایان جنگ جهانی دوم در ۱۹۴۵، چهار کشور متفق که در شکست آلمان نازی کارساز بودند: ایالات متحده آمریکا، فرانسه، بریتانیا و اتحاد شوروی ،چهار بخش اداری در آلمان ایجاد کردند. هر چند کشور در آن زمان تقسیم نشده باقی ماند، طی ۱۵ سال بعد، حدود ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر از بهترین افراد تحصیلکرده و کارگران ماهر بخش روسی، که اکثرا جوان بودند، برای همیشه به بخش های غربی رفتند.
بنابراین، برای متوقف ساختن حمعیت بخش روسی از رای دادن با پاهایشان و مهار فرار مغزها، در نخستین ساعات ۱۳ اوت ۱۹۶۱، ارتش آلمان مرزی را که بخش روسی را از سه بخش دیگر جدا می کرد بست. خیابان هایی را که از طرف شرقی مرز می گذشت درهم کوبید تا آنها را برای خودروها غیر قابل عبور سازد، و حصارهای سیم خاردار پیرامون سه بخشی که برلن غربی را تشکیل می داد، از جمله در امتداد ۴۳ کیلومتری که شهر و مردم آنرا نصف می کرد، برپا کرد. در گذر زمان، دیواری سیمانی به بلندی ۶/۳ متر و پهنای ۲/۱ متر، جای حصار سیم های خاردار را گرفت.
تقریبا بی درنگ، کوشش هایی برای عبور از دیوار به سوی غرب آغاز شد. حدود ۵ هزار نفر تلاش کردند. حدود ۲۰۰ تن جانسپردند.
سرانجام در ۱۹۸۹، در حالی که فروپاشی دولت های کمونیست در سراسر اروپای شرقی آغاز شد، دولت آلمان شرقی روز ۹ نوامبر، زیر فشار مردم ناآرام خود، بخشی از دیوار در برلن را گشود. سیل مردم بطرف برلن غربی براه افتاد، همراه با ساکنان آن جشن گرفتند و در خراب کردن دیوار به هم پیوستند. در نیمه شب ۳ اکتبر ۱۹۹۰ ، به وقت اروپای مرکزی، آلمان بار دیگر یک کشور شد. خانواده آلمان دوباره متحد شد.
و فرو ریختن دیوار برلن به نماد خیزشی تبدیل شد که آزادی میلیون ها مردم در سراسر اروپای شرقی را شاهد بود.