ساکنان کرانه های درياچه آرال به ياری اکولوژيستها تلاش می کنند بقايای درياچه ای را که روزی در زمره چهار درياچه بزرگ جهان قرار داشت، از نابودی نجات دهند. اين درياچه به خاطر تبعات ناشی از برنامه های زيانبار آبياری در دوران اتحاد شوروی در معرض نيستی قرار دارد و عواقب آن بر دوش بوميان منطقه سنگينی می کند.
بوميانی که نسل در نسل در اطراف درياچه رو به موت آرال، ميان قزاقستان و ازبکستان زندگی کرده اند، می گويند اين درياچه که زمانی حدود ۶۸ هزار متر مربع از سطح زمينهای منطقه را در خود می گرفت، امروز حدود ۱۰ درصد از کل آن باقی است.آبهای شيرين و گوارای آرال در بخش بندر مَيناق در شمال جمهوری خودمختار قره قالپاقستان درغرب ازبکستان اکنون جای خود را به برهوتی از نمکزارهای سمی سپرده است.
تنها بقايای زنگار گرفته و تا نيمه در شن فرو رفته کشتيها در گوشه و کنار شهر يادآور سالهايی نه چندان دورند و گواهی می دهند که اين محل زمانی مرکز حيات آبزيان و رونق حرفه ماهيگيری بوده است.
جمعيت بندر ميناق از سالهای ۱۹۸۰ به اين طرف به شدت سير نزولی طی کرده و در حال حاضر از چندهزار نفر تجاوز نمی کند. در گذشته صنعت ماهيگيری هميشه بخش مهمی از اقتصاد منطقه را تشکيل می داد. همزمان با پس رفت تدريجی خطوط ساحلی که اکنون حدود ۱۵۰ کيلومتر تا آب فاصله دارند ، بسياری از ساکنان ناچار به ترک منطقه شده اند، اما آنها که در منطقه باقی اند هنوز سعی می کنند با ماهيگيری روزگار بگذرانند.
تا سال ۲۰۰۴ درياچه آرال، يا در فارسی خوارزم، حدود ۲۵ درصد از وسعت خود را از دست داد، و با پنج برابر شدن ميزان شوری آب خيل عظيمی از گونه های مختلف گياهی و جانوری آبزی آن از بين رفتند. تا سال ۲۰۰۷ فقط ۱۰ درصد از سطح درياچه در قياس با اندازه و وسعت هميشگی آن، به صورت سه پاره جداگانه باقی ماند که دو بخش آن به حدی شور است که آبزيان تاب زندگی در آنها را ندارند.
بسياری از اکولوژيستها با يکديگر هم عقيده اند که متأسفانه هيچ اميدی به نجات آرال وجود ندارد و هيچ برنامه ای قادر به احيای مجدد آن نيست. آنها می گويند، تنها اقدام واقع بينانه جلوگيری از نابودی بيشتر آن است.