آلیس مونرو، نویسنده کانادایی برنده جایزه نوبل ادبیات، در سن ۹۲ سالگی درگذشت.
آلیس مونرو با داستانهای کوتاه درخشانش توانست نامش را در کنار نویسندگان بزرگی چون آنتون چخوف و جان چیور قرار دهد.
آکادمی نوبل، او را «استاد داستان کوتاه معاصر» معرفی کرد که قادر بود «کل پیچیدگی حماسی رمان را تنها در چند صفحه کوتاه تصویر کند.»
آلیس مونرو تا اواخر دهه سی سالگیاش در خارج از کانادا کمتر شناخته شده بود.
«زندگی عزیز»، «خوشبختی بیش از حد»، «دورنمای کاسل راک» و «عشق زن خوب» از آثار مشهور و پرفروش او است.
وی با خلق داستانهای کوتاه شگفتانگیز از کانادا، خوانندگان زیادی را از سراسر دنیا جذب کرد.
هرچند خانم مونرو آشکارا سیاسی نبود، اما شاهد انقلاب فرهنگی دهههای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بود و در آن شرکت کرد و به شخصیتهای داستانهایش نیز اجازه داد همین کار را انجام دهند.
او دختر یک کشاورز بود که در جوانی ازدواج کرد، سپس در دهه ۱۹۷۰ شوهرش را ترک کرد چرا که آنطور که بعدها گفت، نمیتوانست یک «زن مطیع» باشد.
زندگی در حال تغییر او با پاسخش به سرشماری سالانه کانادا به بهترین شکل نشان داده شد. وی سالها شغل خود را به عنوان «خانهدار» ثبت کرده بود ولی در سال ۱۹۷۱، حرفهاش را «نویسندگی» اعلام کرد.
بسیاری از قصههای خانم مونرو، نسل والدینش را در تقابل با زندگی بیپروای فرزندانشان قرار میداد، و از عصری که در آن، زنان خانهدار تنها میان چهاردیواری خانه «رویاپردازی» میکردند، فاصله میگرفت.
آلیس مونرو که به انتخاب خودش و ظاهراً یک داستاننویس کوتاه بود، اذعان داشت که مانند یک رماننویس فکر نمیکرد و زندگیاش پر از واقعیتها و اتفاقهای از همگسسته بود که آنها را در زندگی دیگران نیز مشاهده میکرد.
داستانهای خانم مونرو، ترکیبی از مردم عادی و مضامین خارقالعاده بود. او مردمان شهرهای کوچک، اغلب در مناطق روستایی جنوب غربی ایالت انتاریو را با موقعیتهایی روبرو میکرد که رویدادی «خارقالعاده» را به یک اتفاق روزمره تبدیل میکردند.
او در سال ۲۰۱۳ میلادی، اولین کانادایی برنده جایزه نوبل ادبیات و سیزدهمین زنی شد که از ۱۹۰۱ تا آن زمان موفق به دریافت این جایزه شده بود.