بخش اول
صفحه اول: توصيف ادبی طبيعت. نويسندگانی مثل چخوف، مخالف استفاده از تشبيه و توصيفات غليظ از طبيعت هستند. جملاتی مثل "دريا چون شيری می غريد." امثال چخوف می گويند دريا نمی غرد، موج می زند، پرتلاطم است و... اما غرش، لغتی مختص يک حيوان واقعی است. شايد جمله فرضی پيشگفته چون قرن ها دستمالی شده است، حق با چخوف باشد. اما اگر نويسنده بگويد "دريا، مثل شيری پير شده بود، خاموش اما هنوز پر ابهت." چطور؟ حرف چخوف فقط بر ضد نويسنده های قديمی يا شبه ادبی يا مقمپز صدق می کند، وگرنه نمی توان حکم خيلی کلی داد و هر جمله را بايد بر اساس ارزش مشخص آن سنجيد. اگر کسی بنويسد "دريا، مثل شيری مفنگی شده بود."، شايد خواننده لبخند بزند، شايد بتواند شيری مريض و آماسيده را در ذهن مجسم کند، اما تجسم دريای ضعيف و رنجور، مثل تصور سياهی سفيد است! غيرممکن. پس، ساختار تشبيهی هر چند امکانات متعددی از ترکيب کلمات در اختيار نويسنده می گذارد، اما اين امکانات بی کران نيست.
استاين بک و اصولاً نويسندگان آمريکايی، اهل لفاظی های ادبی و شاعرمسلکانه نيستند، اما استين بک، ظرفيت های ادبی زبان انگليسی را به کار می گيرد. توصيف دو ماه آخر بهار و اول تابستان، مه و ژوئن که در زادگاه و خانه استاين بک جنوب و مرکز کاليفرنيا هميشه گرم است، در يک صفحه اول کتاب مثل فيلمبرداری time-lapse است از رشد يک گل، مثلاً هر ساعت يک عکس بگيری و وقتی همه عکس ها را پشت سرهم می بينی، نمو و باليدنی را که يک هفته طول کشيده در يک دقيقه می بينی و بهتر درک می کنی.
صفحه دوم هنوز ادامه توصيف حرکات طبيعت است. تازه از صفحه سوم اشاراتی به مردم و آدم ها شروع می شود، ولی هنوز همچنان همه چيز تحت شعاع طبيعت است. در جنوب کاليفرنيا زندگی کرده ام و با منطقه ای که در اين کتاب پيشزمينه و پسزمينه داستان است، منطقه "فرزنو" و اطراف آن آشنا هستم. مزارعی را که استاين بک توصيف می کند، ديده ام، هرچند که امروزه روز، اکثريت کارگران در آنجا مکزيکی و اهالی آمريکی جنوبی و فيليپينی (در دهه هشتاد که من ديدم، الان را نمی دانم) هستند. البته شهرهای کنار اقيانوس آرام زيباست، و تکه های فوق العاده و خاص هم در طبيعت آن منطقه وجود دارد (مثل جاده "پاسفيک کوست های وی" از جنوب به شمال کاليفرنيا) اما در مقايسه با شرق آمريکا، جعبه رنگ طبيعت در اين منطقه محدود است.