روز هفدهم مرداد (8 آگوست)، روز جهانی خبرنگار است. نويسندگان و روزنامه نگاران ما در ايران اين روز را عزای ملی خوانده اند. حقيقتا چنين است. هزاران روزنامه نگار و نويسنده و دانشجو در زندان ها زير بازجويی و شکنجه قرار دارند. تمامی نشريات مستقل يکی پس از ديگری تعطِل شده اند، ياران ما غمگين و دلشکسته اند. عزادارند.
سرکوبگران زنجير گسسته ی آزادی و بشريت، شاعر را می ربايند، خفه می کنند و بعد جسد را در بيابان می اندازند. خبرنگار را می کشند و پرونده قتل را بالا می کشند. دانشجو را در زيرزمين مسجد زير شکنجه به قتل می رسانند، و آنگاه بر گلدسته های همان مسجد فرياد می کشند: خدا بزرگ است.
روزنامه نگاران و نويسندگان و وبلاگ نويسان ما در وطن، در روز جهانی خبرنگار قلم بر زمين می گذارند و نمی نويسند.
ما اما در ايران نيستيم، و می توانيم آزادانه بنويسيم. در روز سکوت قهرآميز دوستان و همکاران مان در روز هفدهم مرداد ماه بيش از پيش می نويسيم، بيشتر افشا می کنيم، و به سياهچال ها نور بيشتری می تابانيم تا جهانيان چهره ی نظام اسلامی را واضح تر ببيند. به تمام زبان ها، در همه ی دنيا، با تمام قوا ، با هر امکاني.
اين يورش و غارت را سر باز ايستادن نيست. دامنه ی قتل های زنجيره ای دامن تک تک اهل قلم را گرفته است. پرونده ی قتل های زنجيره ای پرونده ی فرد فرد ماست. ما نيمه ی ديگر آن پيکر مثله شده در روز هفدهم مردادماه بيدار می مانيم تا ياران ما لمحه ای بيارامند و خواسته ها شان را تحقق بخشند. ما می نويسيم تا آنها بخوانند، که آنها همواره نوشته اند و ما ديده ايم.
روز هفدهم مرداد به احترام روزنامه نگاران و نويسندگانی که در راه آزادی قربانی شدند، به ياد همکاران در بندمان، برای ياران معترض مان، در عزای ملی مطبوعات بر می خيزيم و آنچه در توان داريم به کار می بنديم.
ما می نويسيم. از آزادی می نويسيم، از سانسور و غارت و هجوم، از زندان ها می نويسيم، از سرکوب انسان ها، و نقض حقوق بشر. از دروغگويان و جنايتکاران، از گورهای جمعي، از شکنجه و بيداد می نويسيم. به ما بپيونديد