ژاپن، ۱۹۴۹، سياه و سفيد، ۸۴ دقيقه
اين فيلم خارق العاده که بطرز حيرت آوری فمينيستی و حتی فمينيستی راديکال است تقريبا از بين رفته بود که با کمک دولت بازسازی شد. داستان فيلم در دهه ۱۸۸۰ ميلادی می گذرد. اين دهه درگير طوفان های اجتماعی ژاپن و کلنجارهای آن با فرهنگ اروپايی بود، دورانی که مدرنيزاسيون ژاپن رل بسيار مهمی در آن ايفا کرد. در اين دوران بود که ليبراليسم و فمينيسم در عصر «سازندگی مجی» تازه تولد يافته بودند.
يکی از شيوه های ميزوگوچی که خصلت رک گويی جهانشمولی را داراست در اينجا با به نقش درآوردن تخالف اصلی اين دوره بروز کرد. يعنی با به تصوير درآوردن کوشش های يک زن جوان و مصمم که برای شرکت در حيات سياسی متلاطم پايتخت بحران زده از خانه خود بيرون زده و به توکيو می رود تا زندگی را تجربه کند. در طول فيلم اين قهرمان زن را می بينيم که در برخورد به اخلاقيات بورژوايی و تله های سنتی جامعه ژاپن در مورد «عفت» و «احترام» در باره عشق، نگرانی های سنتی را بکناری زده و با آغوش باز بسوی آينده می رود. فيلم با تصوير ساده ای به پايان می رسد و آنهم تصوير دو زن است که به تشکيل پيوندی صوفيانه که هم شامل سياست می شود و هم از سياست فراتر می رود به دوستی و تفاهم با يکديگر می رسند.