ژاپن، ۱۹۴۶، سياه و سفيد، ۹۵ دقيقه
ميزوگوچی که پيش از پرداختن به فيلمسازی مدتی به نقاشی مشغول بود، اين شاهکار را بر محور زندگی يکی از بزرگترين نقاشان کلاسيک ژاپن، با تمرکز برروی کشش ها و تنش های درونی هنرمند بوجود آورد. از اين نظر شايد شخصی ترين فيلم بيوگرافيک ميزوگوچی نيز باشد که داستان يکی از بزرگترين نقاشان تاريخ ژاپن را بصورت غلوآميز بروی پرده سينما آورد.
داستان فيلم بيننده را تند و سريع می برد به درون جامعه ژاپن قرن ۱۸ و تصوير فاسدی از آن بدست می دهد: دنيای بدمستها، فاحشه ها و قوادان و مهمانی های آنچنانی و آدمهای خوش گذران و روابط عشقی پيچيده شان توام با ابراز احساسات نامعقول و گاها ناگهانی و خشونت آميز. بايد بخاطر داشت که بيشتر فيلم ها يی که زندگی هنرمندان بزرگ را به نمايش درمی آورند معمولا اين کار را با آب و تاب دادن به زندگی خصوصی موضوعشان و کوچک کردن هنرشان انجام می دهند تا گفته باشند که مثلا اين زندگی شخصی هنرمند است که به هنرش آن ارزش را داده و بنابراين ارزش هنر هنرمند را تا حد يک تردستی محيرالعقول پايين می آورند. اما «اوتامارا» يکی از معدود فيلم هائيست که در اين ژانر سينمايی می توان به جد گرفت زيرا ميزوگوچی بدون شيله و پيله و با رک گويی مخصوصش نقاشی اوتامارا را به عنوان يک پروسه احساسی نشان داده و آنرا به عنوان تنها خط ارتباطی اين هنرمند عزلت گزين با دنيای پيرامونش معرفی می کند. از نظر اينکه قهرمان فيلم به موضوع زنان وفادار بوده و بخاطر درک عميقش از پارادوکس های روانی يک هنرمند و رابطه اش با زندگی اين فيلم را شخصی ترين فيلم ميزوگوچی دانسته اند.