آرژانتين / فرانسه، ۱۹۸۵، رنگی، ۱۲۵ دقيقه
۱۹۸۰ ساليست که ماريا زن جوان آرژانتينی مقيم پاريس تصميم ميگيرد تا داستان ريشه کن شدن و تبعيد پدرومادرش به پاريس را بازگو کند. درام تراژی-کميکی که بدنبال اين تصميم بروی پرده می آيد يکی از نوادر حوادث سينمايی است که به هيچ عذری نبايد از ديدنش غافل شد.
اين فيلم رمانتيک که به صورت موزيکال تهيه شده داستان گروهی از تبعيديان سياسی آرژانتين، که در صدر آنها کارلوس گاردل قرار دارد، را بازگو ميکند که بدلايل سياسی به پاريس پناه آورده اند و در اين شهر زندگی ميکنند. موضوع داستان اين است که حالا اينها قصد تهيه نوع بخصوصی از تانگو دارند که در آرژانتين بنام «تانگو دای» معروف است. تانگو دای علاوه بر نمايش نوعی رقص، سبک بديعی از هنرهای نمايشی هم هست که مخلوطی است از تراژدی و کمدی. از همان اولين صحنه فيلم بيننده متوجه ميشود که اين فيلم قصد براندازی سنت های رايج فيلمسازی را دارد و بدون هراس از نوآوری دست به تجربه هايی می زند که بدون از دست دادن ذره ای از قابليت بازگويی داستانش شگرف و بديع است.
بزرگترين دست آورد فيلم، دست کم به نظر اين تبعيدی، اين است که بطرز عالی توانسته تجربه تبعيد را تقطير کرده و آن را بروی سلولوئيد ضبط کند. اندک شمارند فيلم هايی که توانسته باشند غلظت تجربه تبعيد را به اين قاطعيت و برجستگی نشان بدهند. در عين حال اين فيلم نه تنها اندوهبار و سنگين نيست بلکه اتفاقا با استفاده جالبی از مکانهای ديدنی پاريس سبکسرانه و شاد هم هست. فيلم با صحنه خيره کننده زوجی در حال رقص بر روی پل رودخانه سن در هنگام طلوع خورشيد آغاز می شود و تا پايان جذابيت و تازگی اش را در صحنه هایپياپی با انفجار تخيل و سوررئاليسم و ادغام آن با سير عادی داستان حفظ ميکند.