گل همزاد شعر فارسی است. درست مانند بهار و ونوروز و فروردين، شعر فارسی هم با گل آغاز شده و گل وشکوفه و سبزه را از شعر فارسی جدائی نبوده است. آن همه شاعران از پادشاهان صله گرفتند و مديحه سرائی کردند، ببينيد ابو شکور بلخی، از نخستين شاعران پارسی گوی پس از اسلام بی صله چگونه گل را مدح می کند .
گل نعمتی است هديه فرستاده از بهشت
مردم کريم شوند اندر نعيم گل
ای گل فروش گل چه فروشی به جای سيم
وز گل عزيز تر چه ستانی به سيم گل؟
مفهوم گل در شعر وادب فارسی به عاشقانه ها و غزلها محدود نمی شود و حتی در حماسه ها از گل وشکوفه به تکرار سخن رفته است امااين حضور گل در شعر فارسی، در ترانه ها نمود بيشتری دارد از جلوه های گوناگون گل برای توصيف حالتهای طبيعت، عشق، پاکی، صفای روستائی، حماسه و مانند آن استفاده شده است.
روح پرور از گل پامچال دعوت می کند آمدن بهار را نويد دهد. در بسياری از ترانه ها گل نماد زندگی در روستا وروستائی است. ترانه سُرا می کوشد با بهره گيری از نوع خاصی از گل، زندگی روستائی و تلاش روستائی را توصيف کند. گل گندم مازيار از اين جمله است. گل و شکوفه نماد پاکی نيز هست از اقاقی سفيد برای نشان دادن پاکی و صفا بهره گرفته شده است. ابی عطر رابطه ای پاک را به عطر اقاقی تشبيه می کند .
با همه ظرافت و شکنندگی اش، گل می تواند مظهر حماسه نيز باشد. در فراز و فرود انقلابها ديديم که گل سرخ مظهر مقاومت، شهادت و پايداری شد به ابی گوش کنيد و گل لاله نماد شهادت است
در ترانه ای از شهيار قنبري گل اما در بيشتر ترانه ها تمثيلی بوده برای توصيف حالت های گوناگو ن رابطه عشقی.
شهرام شبپره معشوق را همزمان به گل ياس که مظهر پاکی و صفاست و گل شرخ که نماد عشق آتشين است تشبيه می کند .
اندی با بهره گيری از گل ناز، بی قراری عاشق را از ناز و کرشمه معشوق فرياد می کند.
گل پرپر شده را نماد عشق بر باد رفته دانسته اند و زنده ياد گيتی چه زيبا می خواند.
کورش يغمائی برای باز گوکردن ياس و سرخوردگی از گل يخ کمک می گيرد. و شايد بتوان همه اينها را، همه گلهای ترانه های ايرانی را در ترانه گل سرخ ويگن يکجا ديد